Οι 7 Μεγαλύτεροι Αθλητές Της Ελληνικής Διασποράς

Ακόμη κι εάν στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο, άντε και το μπάσκετ, είναι τα αθλήματα που κατεξοχήν μονοπωλούν το ενδιαφέρον του φίλαθλου κόσμου (και τις όποιες οικονομικές επιχορηγήσεις εξακολουθούν να δίνονται στον χώρο του αθλητισμού), ευτυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και στην αλλοδαπή. Περίτρανη απόδειξη η υπέρλαμπρη καριέρα αρκετών Ελλήνων της Διασποράς σε πλειάδα αθλημάτων, πέρα αυτών των δυο τρισκατάρατων σπορ.

Δεν γνωρίζουμε αν τα ιερά αυτά χώματα γεννήσουν κάποια μέρα έναν Φέντερερ ή έναν Ρόκυ Μαρτσιάνο (μην τυχόν και μπερδευτεί κανείς με τον φανταστικό χαρακτήρα του Σταλόνε, γιατί θα έχουμε άλλα), αλλά για ένα να είσαι σίγουρος: οι ομογενείς αθλητές μας βγάζουν ασπροπρόσωπους εδώ και πολλά χρόνια.

1. Chris Chelios
Μάλλον τον ακούς για πρώτη φορά, αν και μιλάμε για έναν εκ των κορυφαίων παιχτών στην ιστορία του NHL, you know, κάτι σαν το ΝΒΑ για το χόκεϊ επί πάγου. Μιας και πιάσαμε το ΝΒΑ, για να καταλάβεις τι εστί Chris Chelios, σκέψου ΝΒΑers τύπου Michael Jordan, Larry Bird ή Magic Johnson και τότε έχεις μια ιδέα για το ιερό τέρας Χρήστο Τσέλιο, εν ελληνιστί. Εκτός ότι κατέχει άπειρα ρεκόρ στην ιστορία του σπορ (θα μας πάρει κανα δυο σελίδες να τα απαριθμήσουμε), απλά συγκράτησε ότι αγωνίστηκε σε 11 All Star Games, κέρδισε 3 δαχτυλίδια πρωταθλητή του NHL με δυο διαφορετικές ομάδες (Montreal Canadiens το 1986 και Detroit Red Wings 2002 & 2008), 3 βραβεία καλύτερου αμυντικού στην λίγκα και συμπεριλήφθηκε πέντε φορές, στην καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος. Έπαιξε σε 1,651 παιχνίδια από το 1978 μέχρι και το 2010 όταν και αποσύρθηκε ως ο δεύτερος γηραιότερος παίχτης στην ιστορία του NHL.

2. Harry “Τhe Golden Greek” Agganis
Θα μπορούσαμε απλά να αναφέρουμε ότι στην Βοστώνη υπάρχει δρόμος που ονομάζεται Harry Agganis Way ή ότι ολόκληρη Multisport Arena φέρει το όνομα του και να λήξουμε εδώ το θέμα. Παρόλα αυτά, καλό είναι να ξέρεις ότι σε μια εποχή που οι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική δεν είχαν και την «καλύτερη υποδοχή», ο Harry Agganis κατάφερε, με τις αθλητικές του επιδόσεις να κάνει την Αμερικανική κοινωνία να αναθεωρήσει. Διέπρεψε στα δυο πιο δημοφιλή σπορ της χώρας σε κολεγιακό επίπεδο (Αμερικανικό Football και Baseball), έγινε ο πρώτος αθλητής στην ιστορία του Πανεπιστήμιου της Βοστώνης που ονομάστηκε All-American Athlete, ενώ παράλληλα κατατάχτηκε και υπηρέτησε στο σώμα Πεζοναυτών. Το 1953 ο «Χρυσός Έλληνας, όπως τον αποκαλούσε πλέον ολόκληρη η Αμερική, υπέγραψε συμβόλαιο αξίας 35 χιλιάδων δολαρίων, διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για την εποχή, με την θρυλική ομάδα των Boston Red Sox (MLB – Επαγγελματικό Baseball).

Δυστυχώς όμως μετά από ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο στο MLB, η μοίρα έκανε τα δικά της και ο Agganis πέθανε από πνευμονική εμβολή, μόλις στα 26 του. Την κηδεία του παρακολούθησαν πάνω από τριάντα χιλιάδες Αμερικανοί, ενώ άλλες είκοσι χιλιάδες είχαν παραταχθεί στους δρόμους του Lynn της Μασαχουσέτης, από όπου πέρασε το φέρετρο. Η ένταξη του στο περίφημο College Football Hall of Fame σίγουρα αποτελεί σημαντική μεταθανάτια τιμή , όμως το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ήταν ότι κατάφερε να δώσει στην Ελληνική κοινότητα πίσω την περηφάνια της. Όπως πολύ χαρακτηριστικά ανέφερε κι η μητέρα του: “Δεν είμαστε πλέον ξένοι. Εξαιτίας του Χάρη είμαστε πάλι οι Χρυσοί Έλληνες (Golden Greeks) και κανείς δεν μας λέει πια Βρωμοέλληνες (Dirty Greeks).”

3. Lydia Lassila
Η Λυδία Ιεροδιακόνου, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Μελβούρνη της Αυστραλίας, όπου ακμάζει η Ελληνική παροικία, από Έλληνο-Κύπριο πατέρα και μητέρα Ιταλικής καταγωγής. Η κοπέλα αυτή είναι αξιοθαύμαστη εις διπλούν, διότι ως κατά το ήμισυ ελληνικής καταγωγής και γεννημένη σε μια χώρα που παράγει κολυμβητές και σέρφερς ως επί το πλείστον, ασχολήθηκε με τα χειμερινά σπορ. Κι όχι μόνον ασχολήθηκε αλλά κατόρθωσε να γίνει χρυσή ολυμπιονίκης στο ελεύθερο σκι γυναικών, στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Βανκούβερ το 2010, ενώ στο Σότσι το 2014 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Επίσης, το 2010 ψηφίστηκε ομόφωνα η καλύτερη αθλήτρια της Αυστραλίας.

Παίρνοντας ως παράδειγμα την Λυδία λοιπόν, καλό θα ήταν να σταματήσουν να αναπαράγονται στερεότυπα του στυλ ότι οι Έλληνες δεν έχουμε τα χειμερινά σπορ στο DNA μας, διότι οι Προβοκάτορες είμαστε σίγουροι ότι αν είχαμε φράγκα και κατάλληλες υποδομές θα είχαμε Ολυμπιονίκες και στα Χειμερινά σπορ. Και για του λόγου το αληθές, φημολογείται ότι ο Managing Director του Provocateur, Πέτρος Ντόκος, θα είχε κερδίσει 2-3 Ολυμπιακά μετάλλια ήδη αν δεν τον κέρδιζε ο κόσμος της δημοσιογραφίας, ή αν απλά οι γονείς του είχαν μετακομίσει στον Καναδά ή Νορβηγία πριν τον κάνουν. Άτιμε ντουνιά…τώρα θα διάβαζες για κάποιον Peter Ntokos σε τούτο εδώ το άρθρο!

4. Pete Sampras
Ακόμα και αν δεν έχεις μυρωδιά από τένις, σίγουρα κάπου τον έχεις ξανακούσει. O «Σπαρτιάτης» που γεννήθηκε στο Maryland της Αμερικής, θεωρείται ένας από τους 2-3 καλυτέρους EVER στο άθλημα, ενώ είναι με διαφορά ο πιο επιτυχημένος Αμερικανός τενίστας στην ιστορία του αθλήματος, με 14 κατακτήσεις τουρνουά Grand Slam (7 Wimbledon, 5 US Open και 2 Australian Open). Επίσης, έπαιξε σε 88 τελικούς τουρνουά, κερδίζοντας από αυτούς τους 64, ενώ τερμάτισε νούμερο 1 στην παγκόσμια κατάταξη, επί έξι συναπτά έτη (1993-98), δηλαδή περισσότερα από οποιονδήποτε τενίστα στην ιστορία, συμπεριλαμβανημένου και του Roger Federer που ακολουθεί με 5.

5. Michael Katsidis
Η πυγμαχία στην χώρα μας βρίσκεται ακόμα σε πρωτόγονο επίπεδο, παρόλο που γίνονται φιλότιμες προσπάθειες τώρα τελευταία από κάποιους φορείς, ώστε να φέρουν το επαγγελματικό μποξ προς τα εδώ. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες δεν μπορούν να πρωταγωνιστήσουν στο δυναμικό αυτό σπορ αν τους δοθεί η ευκαιρία και ο σπουδαίος Μιχάλης Κατσίδης είναι η τρανή απόδειξη. Ο Έλληνο-Αυστραλός μποξέρ είναι ένας από τους πιο σκληρούς και θαρραλέους πυγμάχους των τελευταίων 20 ετών και κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο αγαπητούς και εντυπωσιακούς μαχητές παγκοσμίως. Εξαιτίας του άφοβου στυλ που πυγμαχεί, συχνά οι fans τον συγκρίνουν με τον σπουδαίο και σκληροτράχηλο Arturo Gatti.

Κατέκτησε τον interim παγκόσμιο τίτλο της WBO στα ελαφριά βάρη δυο φορές (2007 και 2009), ενώ το 2010, στην μονομαχία του με τον θρυλικό Juan Manuel Márquez (ο οποίος παρεμπιπτόντως έβγαλε νοκαουτ τον μεγάλο Pacquiao) κατάφερε να ξαπλώσει τον Μεξικανό φαρδύ-πλατύ στο καναβάτσο, μόλις στον 3ο γύρο. Τελικά επικράτησε ο Μεξικανός, αλλά δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι ο Κατσίδης είναι ένας από τους πιο σκληρούς αντιπάλους που αντιμετώπισε ποτέ του.

6. George Athans
Όταν ο όρος “extreme sports” δεν εφίστατο καν στην Ελληνική Επικράτεια, ο Γιώργαρος σάρωνε τον ένα παγκόσμιο τίτλο μετά τον άλλο, στο Water Ski. Ο Έλληνο-Καναδός θρύλος του αγωνίσματος, ο οποίος είναι πλέον επίτιμο μέλος του Canadian Olympic Hall of Fame και του International Water Ski Federation Hall of Fame, κέρδισε δυο παγκόσμιους τίτλους το 1971 και 1973, ενώ ήταν ισόβιος πρωταθλητής στον Καναδά, για σχεδόν μια δεκαετία. Η φήμη του ήταν τόσο μεγάλη, που κατά την διάρκεια της καριέρας του ανακηρύχτηκε δυο φορές κορυφαίος αθλητής από όλα τα σπορ, σε μια χώρα όπου το χόκεϊ επί πάγου είναι κάτι σαν θρησκεία.

7. Lou Tsioropoulos
ΟΚ, δεν είναι ότι στερούμαστε επιτυχίες στο συγκεκριμένο σπορ ή ότι δεν έχουμε ήδη τόνους ομογενών παιχτών που έχουν διαπρέψει εδώ ή αλλού όπως ο Kurt Rambis, Τζον Κόρφας, Nick Καλάθης, Κώστας Κουφός και ο τιτάνο-μέγιστος Νίκος Γκάλης μεταξύ πολλών άλλων, αλλά come on παραδεχτείτε το παίδες, πόσοι από εσάς ξέρατε τον Lou, οεο; Και εντάξει μπορεί να μην υπήρξε ο απόλυτος σούπερ-σταρ αλλά παιδιά ο τύπος έπαιξε στην κατά πολλούς, μεγαλύτερη αυτοκρατορία του ΝΒΑ, στους θρυλικούς Boston Celtics των 50s και μάλιστα κατέκτησε 2 δαχτυλίδια πρωταθλητή το 1957 και 1959. Keep in mind, ότι το 1951 είχε ήδη κατακτήσει το κολεγιακό πρωτάθλημα NCAA με το Kentucky College.

Παραμένει μέχρι και σήμερα ο μοναδικός μπασκετμπολίστας Ελληνικής καταγωγής που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα σε κολεγιακό και επαγγελματικό επίπεδο στην Αμερική.