Αν πριν από μερικά χρόνια μιλούσες σε αυτή τη χώρα για 5Χ5, θα ήσουν μαθηματικός. Με το πέρασμα του χρόνου, λέγοντας τη φράση “πέντε επί πέντε” όλοι ανεξαιρέτως καταλαβαίνουν ότι μιλάς για ποδόσφαιρο. Το μουντιαλίτο, όπως το αποκαλούσαν παλαιότερα, έχει μπει πλέον στην καθημερινότητα των αντρών κάθε ηλικίας (και των γυναικών που γκρινιάζουν, με το δίκιο τους, για το καουτσούκ που διασκορπίζεται σε καθε γωνιά του σπιτιού).

Σήμερα το 5Χ5 έχει εξελιχθεί. Έχει γίνει 7Χ7, 8Χ8, παρουσιάζει όλο και καλύτερους χλωοτάπητες, έχει οργανωμένα πρωταθλήματα, κανονικούς διαιτητές, οι ομάδες τυπώνουν δικές τους φανέλες και γενικά πλέον παρατηρούμε μια πολύ μεγαλύτερη οργάνωση. Οι τιμές δεν είναι πολύ υψηλές αν αναλογιστούμε πως κοστίζει από 5 μέχρι 8 (το πολύ) ευρώ ανά άτομο. Με ένα παιχνίδι την εβδομάδα πληρώνεις 20-30€ τον μήνα, όχι κι άσχημα. 

Το 5Χ5 είναι πλέον μια ιεροτελεστία που κάποιοι τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια. Και όπως κάθε ιεροτελεστία, έτσι κι αυτή έχει μερικές πολύ συγκεκριμένες σταθερές.

Η αντροπαρέα

Το μεγαλύτερο ποσοστό των αντρών που παρακολουθεί ποδόσφαιρο, επιχειρεί τακτικά να το εξασκεί κιόλας. Γι΄αυτό τα γηπεδάκια είναι ασφυκτικά γεμάτα, τουλάχιστον 300 μέρες τον χρόνο. Είναι το μεγάλο καταφύγιο των αντρών. Ειδικά αν παρατηρήσεις κάποια μίνι πρωταθλήματα με όριο ηλικίας (τύπου 35+), θα καταλάβεις ότι το 5Χ5 για εκείνους είναι κάτι λίγο καλύτερο και πολύ φθηνότερο από έναν ψυχολόγο. Μόνο που εκεί μπορείς να σκάσεις ποδιά στον ψυχολόγο… Για τα 50-60 λεπτά που διαρκεί ένας αγώνας, οι μεγαλύτερης ηλικίας παίκτες ξαναγίνονται 20 ετών. Φυσικά συμπεριλαμβάνεται και η γκρίνια στον διαιτητή και η μανούρα με τον αντίπαλο. Όπως ακριβώς στον ψυχολόγο βγάζεις τα σώψυχά σου, έτσι κι εκεί ξεσπάς για τη δουλειά, για το σπιτί, για την οικογένεια και για οτιδήποτε σε χαλάει. Υπάρχουν φυσικά και τα πιτσιρίκια. Πιτσιρίκι στο 5Χ5 θεωρείται όποιος είναι μέχρι 26-27 ετών. Αυτοί είναι ή οι καυλωμένοι και γυμνασμένοι που σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους (μειοψηφία) ή οι ρέμπελοι φοιτητές που πιο πολύ ενδιαφέρονται για τις μπύρες μετά τη λήξη του παιχνιδιού (πλειοψηφία με ποσοστά Κιμ Γιονγκ Ουν).

Η προετοιμασία

Όταν οι αγώνες είναι απόγευμα ή νωρίς το βράδυ, οι περισσότεροι σκάνε μύτη στο γήπεδο κατευθείαν μετά τη δουλειά. Αυτό σημαίνει πως είτε έχουν φάει σε ακατάλληλη ώρα, με κίνδυνο να φύγει καμία ρουκέτα εν ώρα αγώνα, είτε δεν έχουν φάει τίποτα με την λιποθυμία να παραμονεύει πίσω από κάθε σπριντ. Πριν από το παιχνίδι θα κάνει πραγματικό ζέσταμα μόνο αυτός που είναι άνεργος ή είχε ρεπό την ημέρα του αγώνα. Οι υπόλοιποι θα αρχίσουν κατευθείαν με σουτάκια ή θα μπουν στο παιχνίδι αργά γιατί ο διαιτητής θέλει να ξεμπερδεύει γρήγορα και γιατί “οι προηγούμενοι καθυστέρησαν“. Αυτό το τελευταίο είναι η 24/7 δικαιολογία κάθε διατητή.

Το μετά

Ένα εκατοστό του δευτερολέπτου μετά το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, το μυαλό των παικτών (σε ποσοστό 94%) πηγαίνει στις μπύρες. Στην εποχή μας βιώνουμε την ευτυχία κάθε γηπεδάκι που σέβεται τον εαυτό του, να έχει πλήρως εξοπλισμένο μπαρ. Και επειδή η επιστήμη έχει αποφανθεί πως η μπύρα κάνει καλύτερη ενυδάτωση από το νερό, ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ; Η ομάδα κάθεται στα στρογγυλά (ΠΑΝΤΑ) τραπεζάκια και συζητά για τον χαμένο αγώνα, για Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Αεκ, μετά για ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και τέλος για Κορινθίου, Παπαρίζου, Συνατσάκη. Με αυτή τη σειρά!

Το πολύ μετά

Και μετά όλοι γυρίζουν πίσω στα σπίτια τους. Απλώνουν το καουτσούκ παντού, πετούν τα ιδρωμένα ρούχα στα άπλυτα και κάνουν μπάνιο (όσοι δεν έκαναν στο γήπεδο). Το επόμενο πρωί η γυναίκα/μάνα/γκόμενα γκρινιάζει, και έχει δίκιο, γιατί τα παπούτσια έχουν μείνει δίπλα στην πόρτα ή μία κάλτσα έχει ξεχαστεί μέσα στον σάκο. Ο ένοχος θα κάνει την πάπια γιατί ξέρει ότι φταίει και θα προσμένει εναγωνίως το παιχνίδι της επόμενης εβδόμαδας ή ένα θεόσταλτο έκτακτο μεσοβδόμαδο ματσάκι. Τότε θα είναι η επόμενη συνεδρία του με τον πιο πιστό και σταθερό ψυχολόγο κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Το 5Χ5.

Αν η ποδοσφαιρική ιεροτελεστία για σένα είναι κάτι διαφορετικό, με χαρά θα θέλαμε να τη διαβάσουμε στα σχόλια.