Θέλω να παίξω μπάσκετ και να γραφτώ στην ιστορία, μαμά. Θα κατέβω στην Αθήνα και θα κάνω μια χώρα υπερήφανη για να λένε κάποτε, “ο Βασίλης Σπανούλης τίμησε το εθνόσημο”. Να βγαίνω στο καφενείο του χωριού και οι περαστικοί να καμαρώνουν: ”Μπράβο για τον μικρό, ο κυρ Θανάσης θα ήταν συγκινημένος για τα καμώματά του.”
Με κάλεσε η Εθνική Εφήβων. Η αρχή έγινε.Τελικά τα καλά παιχνίδια που έκανα στον Κεραυνό Λάρισας τους έπεισαν. Κοίτα! Πήρα και το πρώτο μου μετάλλιο με την Under 20 στο Ευρωπαϊκό. Μπορεί να είναι χάλκινο, αλλά το χρυσό είναι κοντά, θα το δεις. Ήρθε και το ασημένιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, ένα χρόνο μετά. Χάλκινο, ασημένιο… Κι όμως κάτι λείπει. Να το, σου λέω, έρχεται! Χρυσό μετάλλιο στη Νέων το 2002 στο Κάουνας. Το πρώτο μου όνειρο πραγματοποιήθηκε. Μου λες να πάω διακοπές για να ξεκουραστώ και να απολαύσω την επιτυχία μου. Αλλά οι διακοπές τα καλοκαίρια είναι για τους τυπικούς οικογενειάρχες. Μια μέρα θα γίνω και οικογενειάρχης, αλλά όχι από τους τυπικούς. Διακοπές δεν έχει από εδώ και πέρα. Μόνο Εθνική Ελλάδας.
Ήρθε και η κλήση στην αντρική ομάδα. Μάνα, θα παίζω στην όμαδα που είχε παίξει ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά. Θα βελτιωθώ και θα φτιάξω δικό μου τρόπο παιχνιδιού. Θα δουλέψω το step back shot (τι σου λέω τώρα, ε;) και θα πάρω το Ευρωπαϊκό. Η Εθνική θα φτάσει στην κορυφή και εγώ θα είμαι ένας από τους ηγέτες της. Έχουμε και προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη τώρα. Μεγάλος κόουτς με απίστευτες γνώσεις. Νικήσαμε και τη Γαλλία στον ημιτελικό. Το φιλαράκι μου από την ομάδα, ο Δημήτρης, έβαλε το κρίσιμο σουτ. Παίζουμε με τους Γερμανούς στο Βελιγράδι τώρα. Θα ξαναματώσω για το εθνόσημο. Το πήραμε, μάνα, το πήραμε! Είμαι πρωταθλητής Ευρώπης!
Όχι, δεν θα πάω ούτε τώρα διακοπές. Έχουμε το Μουντομπάσκετ και στόχος μου είναι το παγκόσμιο. Έχουμε καλή ομάδα. Μεγάλο μυαλό ο Θοδωρής όπως και ο Δήμητρης. Γενικότερα είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας και υπάρχει τρομερό πάθος. Άσε, έχουμε και αυτόν τον Σοφοκλή κάτω από τη ρακέτα, δε μασάει τίποτα. Είμαστε στον ημιτελικό. Παίζουμε με τους Αμερικάνους. Έχω ένα προαίσθημα ότι θα τους κερδίσουμε. Το step back shot που σου έλεγα (θα στο εξηγήσω μια μέρα, στο υπόσχομαι) μου βγήκε στο παρκέ. Τους διαλύσαμε! Έβαλα 22 πόντους. Στον τελικό η Ελλάδα. Δύσκολη ομάδα η Ισπανία και εμείς το αουτσάιντερ. Χάσαμε. Έπαιξαν καλύτερα, πιο μυαλωμένα. Καλό και το ασημένιο, αλλά σαν το χρυσό…
Ταλέντο έχουμε, αλλά η ομάδα δεν πάει καλά τελευταία. Το χάλκινο στο Ευρωπαϊκό της Πολωνίας δεν ήταν αυτό που κυνηγούσαμε. Άκουσα επίσης ότι ο Δημήτρης σκέφτεται να αποχωρήσει. Μεγαλώνει η ομάδα, μεγαλώνουμε κι εμείς… Αισθάνομαι όμως ότι θα επανέλθουμε σύντομα.
Πονάει το πόδι μου. Νιώθω κουρασμένος. Η Ελλάδα δεν κάνει καλές πορείες. Έχουμε ομαδάρα, αλλά κολλάμε στο παρκέ. Η Ολυμπία μου λέει να ξεκουραστώ λίγο… Πλέον, αρχίζω να το σκέφτομαι σοβαρά. Το βασικό μου όνειρο πραγματοποιήθηκε. Το άλλο, του Παγκοσμίου, όχι ακόμα. Μπορεί να την αναλάβω ως προπονητής μετά από χρόνια. 15 χρόνια φοράω τη φανέλα. Καιρός να την βγάλω για να παίξει και κανένας πιτσιρικάς. Θα πω αντίο.
Αφού μας σταμάτησαν οι Ισπανοί στους “8” του Ευρωπαϊκού, έχω κι έναν ακόμη, τελευταίο στόχο: Να πάω την Εθνική μας στους προολυμπιακούς του Ρίο. Την πήγα. Όμως αυτό το -συγνώμη για το στόμα μου ρε συ μητέρα το Παγκόσμιο, μια μέρα θα το πάρω. Κι ας φοράω κοστούμι μπροστά από τον πάγκο.
