Δεν θα κάτσω τώρα να σκάσω με την κλοπή του 2007. Αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια και όποιος κάθεται και τα σκέφτεται χάνει το χρόνο του. Σημασία έχει το σήμερα και στον αθλητισμό ειδικά τίποτα άλλο απ’ το σήμερα δεν υπάρχει.
Ελπίζω λοιπόν, να το σφηνώσει αυτό ο Κατσικάρης στα κεφάλια των Ελλήνων παικτών. Ότι δηλαδή πάμε για να κερδίσουμε, δεν πάμε για να εκδικηθούμε. Γιατί αν πέσουμε στην παγίδα των χαμένων πατρίδων, τότε ζήτω που καήκαμε…
Στο δια ταύτα όμως. Τώρα είναι η καλύτερη ευκαιρία να ρίξουμε τους Ισπανούς στον κουβά. Τώρα που έχουν στην ομάδα τους μόνο έναν μεγάλο παίκτη, τον Πάου Γκασόλ. Λείπει ο Ρούμπιο, λείπει ο Ναβάρο, λείπει ο Καλντερόν, λείπει ο Ιμπάκα, λείπει ο Μαρκ Γκασόλ, λείπουν δηλαδή οι παίκτες εκείνοι που θα τους έκαναν πρώτο φαβορί για συμμετοχή στον τελικό. Κι έχουνε μείνει με τα λιμά, τα στρουμφάκια και τις γεροντάρες.
Εν ολίγοις; Εν ολίγοις, αν δείξουμε σοβαρότητα και επιμείνουμε στο grit and grind μπασκετάκι που παίζουμε ως τώρα, τους έχουμε τους Ισπανούς. Με διαιτησία 50-50 βεβαίως, γιατί δεν αρκεί να μη θυμηθούμε εμείς το 2007. Πρέπει να το ξεχάσουν και οι ρέφερι!
