Αφού ξετελέψαμε με την Εθνική Εφήβων, ήρθε επιτέλους η ώρα να ασχοληθούμε και με την Εθνική των Ανδρών. Την επίσημη «επίσημη αγαπημένη» όλων των φιλάθλων, που μας έχει χαρίσει ένα σωρό συγκινήσεις. Αιτία; Η επικείμενη συμμετοχή της στο προσεχές Ευρωμπάσκετ και η προοπτική να τσιμπήσει μετάλλιο. Καθότι μοιάζει πιο πλήρης από ποτέ, με όλα τα «αμερικανάκια» στη διάθεσή της. Τους αθλητές δηλαδή που αγωνίζονται στο ΝΒΑ και δεν είναι πια και τόσο εύκολο να περάσουν τον Ατλαντικό. Βλέπε οδηγίες των ομάδων, βλέπε φόβος υπογραφής νέου συμβολαίου, βλέπε γκαβλάντζα και βαρεμάρα κλπ. κλπ. Φέτος λοιπόν τους έχουμε όλους, είναι υγιείς και οι υπόλοιποι, επέστρεψαν και κάποιοι μπασκετμπoλίστες που είχαν πάρει «μια αναπνοή», τα πάντα κομπλέ.
Οι δεκαέξi παίκτες που έχει στη διάθεσή του για την προετοιμασία ο κόουτς Κατσικάρης είναι οι εξής: Αγραβάνης, Αθηναίου, Αντετοκούμπο, Γιάνκοβιτς, Ζήσης, Καϊμακόγλου, Καλάθης, Κουφός, Μάντζαρης, Μπουρούσης, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Πρίντεζης, Σαρικόπουλος, Σλούκας, Σπανούλης. Απ’ αυτούς (πάρεξ απρόοπτων τραυματισμών…) οι Αγραβάνης, Αθηναίου και Σαρικόπουλος θα λάβουν την άγουσα μετά πολλών επαίνων. Ακολούθως, πρέπει να κοπεί ακόμη ένας και εδώ μπαίνει η πρώτη δύσκολη εξίσωση στο προπονητικό τιμ. Κόβουμε ψηλό ή κοντό;
Ο Κουφός κι ο Μπουρούσης δεν κόβονται, άλλα πεντάρια δεν έχουμε. Το ίδιο και οι Πρίντεζης και Αντετοκούμπο στη θέση τέσσερα –αν ακολουθήσει την έμπνευση του Τζέισον Κιντ ο Κατσικάρης και παίξει power forward τον Αντετοκούμπο. Στα τριάρια έχουμε Περπέρογλου, Καϊμακόγλου, Παπανικολάου και Γιάνκοβιτς και από εδώ μπορεί να προκύψει η αιματοχυσία. Εξ αυτών οι Καϊμακόγλου και Παπανικολάου μπορούν να παίξουν και τεσσάρια χωρίς πολύ ζόρι, ο Γιάνκοβιτς μπορεί να παίξει και δυάρι με πολύ ζόρι, ενώ ο Περπέρογλου έκανε μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα και ο κόουτς θέλει να τα έχει καλά με τους Ισπανούς. Στο δια ταύτα; Γιάνκοβιτς και Καϊμακόγλου είναι υποψήφιοι για απομάκρυνση αν ο Κατσικάρης αποφασίσει να παίξει το (πολύ μοδάτο τελευταία) χαρτί του small ball.
Στην περίπτωση αυτή τους διατηρεί όλους τους κοντούς. Ειδάλλως είτε ο Σλούκας είτε ο Μάντζαρης θα πουν «αντίο». Δεν το βλέπω και δεν το θεωρώ πιθανό. Εκτός κι αν το κρατάει μανιάτικο ο Σπανούλης στον Σλούκυ Λουκ που εγκατέλειψε τον Ολυμπιακό για να μην είναι στη σκιά του και απαιτήσει απομάκρυνση. Μικρή πιθανότητα, αλλά μην ξεχνάμε ποτέ ότι τους αθλητές τους κυβερνάει ο εγωισμός τους και μόνο.
Αυτά για τη σύνθεση και πάμε τώρα στο φλέγον ζήτημα της τακτικής. Small ball δηλαδή ή μήπως όχι; Και το γράφω αυτό διότι η οικουμένη ολόκληρη έχει τζαζέψει με την κατάκτηση του τίτλου από τους Warriors και ψάχνεται να ξεφορτωθεί τα βαριά κορμιά για να φορτώσει τις ομάδες της με παίκτες που ακολουθούν το δόγμα 3 and D. Σαν να λέμε τριποντάκηδες που μπορούν επίσης να παίξουν και καλή άμυνα. Όπως ακριβώς έπαιξαν οι Warriors όλη τη χρονιά και φτάσανε στον τελικό και κονόμησαν τα δαχτυλίδια των πρωταθλητών. Εξ ου και τα λεφτά που πήραν στο φετινό καλοκαίρι της free agency τρέλας, αθλητές που σε άλλες περιπτώσεις μπορεί και να πέρναγαν απαρατήρητοι.
Οπότε; Οπότε ο Κουφός αυτό το δόγμα δεν μπορεί να το υπηρετήσει. Μας είναι όμως απολύτως απαραίτητος, για να μην κλατάρει εντελώς ο Μπουρούσης. Ο Γιάννης τα κάνει όλα, αλλά δεν μπορεί να πλακώνεται στα μπουνίδια επί σαραντάλεπτο με τους αντίπαλους ψηλούς. Κανένας δεν μπορεί! Χρειάζεται αντικαταστάτη και αυτή την αντικατάσταση ο Κουφός μπορεί να την προσφέρει με τον καλύτερο τρόπο. Έστω κι αν δεν μπορεί να απειλήσει πιο μακριά από τα τρία μέτρα. Επιπλέον, έχει και το κακό ότι με την διαρκή παρουσία του κάτω απ’ το καλάθι θα μπλοκάρει τους διαδρόμους εισβολής του Αντετοκούμπο. Κι άμα δεν μπουκάρει ο Γιαννάκης, δυσκολεύεται να σκοράρει. Είναι αυτό το πράγμα που είδε ο Τζέισον Κιντ, ότι δηλαδή μακρινό σουτ δεν έχει, και το ανέβασε από τη θέση τρία στη θέση τέσσερα. Και πρόκοψε, πρόκοψε εντυπωσιακά.
Από εκεί και πέρα, Παπανικολάου, Περπέρογλου και Καϊμακόγλου ζουν για το μπες βγες στη ρακέτα. Ο Καϊμακόγλου δέρνει κιόλας, ο Περπέρογλου έχει την καλύτερη τεχνική απ’ όλους, ενώ τον Παπανικολάου θα τον δούμε πως επέστρεψε απ’ το ΝΒΑ. Δεν είναι πάντοτε ευεργετική η συμμετοχή στο αμερικάνικο πρωτάθλημα, θυμηθείτε και τον Φώτση που παραλίγο να ξεχάσει το μπάσκετ που ήξερε. Το μπάσκετ που μπορούσε να παίξει, γιατί μερικοί παίκτες δεν είναι all around, κάνουν συγκεκριμένα πράγματα μέσα στο γήπεδο. Κι αν τα κάνουν πολύ καλά, δεν χολοσκάς για τα υπόλοιπα. Εκτός κι αν είσαι Ιβάνοβιτς, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
Και στους κοντούς τι γίνεται; Εκεί είμαστε σούπερ καλλυμένοι. Εχουμε σούπερ σταρ (Σπανούλης), έχουμε Σπίντι Γκονζάλες (Καλάθης), έχουμε ανερχόμενο και διψασμένο αστέρι (Σλούκας), έχουμε και τα πιο μυαλωμένα πλάσματα του τουρνουά (Μάντζαρης και Ζήσης). Ίσως πέφτουν ο ένας επάνω στον άλλο οι δύο τελευταίοι, αλλά δεν είναι και να χαλιέται κανείς από την αφθονία. Ασε που μπορεί να παίξει δυαράκι και ο Παπανικολάου αν θυμηθεί τα νιάτα του. Εφόσον, επαναλαμβάνω εφόσον, επιστρέψει νορμάλ από τις ΗΠΑ.
Στο δια ταύτα; Στο δια ταύτα, πιο πλήρη σύνθεση είχαμε πολλά χρόνια να δούμε. Είμαστε κομπλέ σε όλες τις θέσεις, μπορούμε να παίξουμε και με «ψηλή» και με «κοντή» πεντάδα, μπορούμε να παίξουμε μέσα στη ρακέτα, μπορούμε να παίξουμε έξω απ’ τη ρακέτα, μπορούμε να προσφέρουμε θέαμα, μπορούμε να το γυρίσουμε στο αγκωνίδι και στο κλωτσίδι, μπορούμε και να ξεκουράσουμε τον Σπανούλη να τον έχουμε φρέσκο να κάνει τα μαγικά και όχι να ξεπατώνεται παίζοντας κάθε βράδυ τριάντα λεπτά. Ολίγη σοβαρότητα μόνο και το μετάλλιο είναι στο τσεπάκι.
