Φημολογείται ότι ο Πάμπλο Πικάσο είχε πει πως όποιος πιστεύει ότι ποδόσφαιρο είναι 22 σωβρακοφόροι που κυνηγούν μια μπάλα, είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι εκείνος είναι μπογιατζής. Αν δεν το είχε πει, μάλλον το ξέθαψα από τη φαντασία μου, αλλά μου αρέσει πολύ σαν σκέψη και αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω. Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη. Γιατί τέχνη είναι ό,τι δημιουργεί συναισθήματα. Και το ποδόσφαιρο το κάνει καλά αυτό.
Οι οπαδοί είναι ένα μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού και εμείς βρήκαμε τους 5 πιο πιστούς οπαδούς όλων των εποχών. Και τι εννοούμε με τον όρο “πιστός”; Εννοούμε αυτούς που αψήφησαν τα πάντα για να στηρίξουν ή να δείξουν την αγάπη τους για την ομάδα που υποστηρίζουν, πληρώνοντας το τίμημα, ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή. Αυτοί είναι οι εξής:
1. Ο μικρός Jay.
Όλα ξεκίνησαν έτσι:
Και συνεχίστηκαν έτσι:
Ο Τζέι έχει σύνδρομο down και είναι ο 10χρονος οπαδός της Σελτίκ στην οποία αγωνιζόταν ο Γιώργος Σαμαράς. Στη φιέστα τίτλου της ομάδας, ο Έλληνας επιθετικός τον πήρε αγκαλιά για να πανηγυρίσουν μαζί και από τότε έγιναν αχώριστοι. Ο μικρός πανηγύρισε το γκολ του Σαμαρά στο μουντιάλ και μετά το τέλος του, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία αποφάσισε να τον φέρει στην Ελλάδα για να τον τιμήσει για την στήριξή του. Είναι ένας από εμάς πια…
2. O Lorenzo Schoonbaert.
O 41χρονος Βέλγος, ήταν φανατικός οπαδός της Μπριζ. Έπασχε από καρκίνο τα τελευταία 20 χρόνια και έχοντας κάνει 37 επεμβάσεις χωρίς αποτέλεσμα, πήρε τη μεγάλη απόφαση να υποβληθεί σε ευθανασία. Η διαδικασία καθυστέρησε για μια ημέρα γιατί η επιθυμία του ήταν να περάσει την τελευταία ημέρα της ζωής του, παρακολουθώντας την αγαπημένη του ομάδα. Μπήκε στο γήπεδο με τη σύζυγο και την κόρη του, αποθεώθηκε από τον κόσμο, σφύριξε ο ίδιος την έναρξη του αγώνα και είδε τη Μπριζ να κερδίζει με 3-0. Την επόμενη μέρα, έχοντας ικανοποιήσει την τελευταία του επιθυμία, έκανε το μεγάλο ταξίδι για τους ουρανούς.
https://www.youtube.com/watch?v=Ce0TPex3SaA
3. O Rooie Marck
Πριν από δύο χρόνια τέτοια εποχή περίπου, η ομάδα της Φέγενορντ έκανε την πρώτη προπόνηση για την ποδοσφαιρική σεζόν που θα ακολουθούσε. Κατά την έναρξή της, η ομάδα δέχτηκε επίσκεψη από τον Rooie Marck, πιστό της οπαδό της, που έπασχε από μια εξαιρετικά σπάνια και θανατηφόρα ασθένεια. Στο δωδέκατο λεπτό της προπόνησης, οι παίκτες της Φέγενορντ σταμάτησαν τις ασκήσεις και στράφηκαν προς τον υποβασταζόμενο φίλαθλο ο οποίος περπάτησε μέχρι το πέταλο των φανατικών οπαδών της ομάδας του. Εκεί γνώρισε την αποθέωση με τους φίλους της Φέγενορντ να του τραγουδούν το You’ll never walk alone. O Marck κατάφερε να σταθεί χωρίς βοήθεια στα πόδια του για να τους ευχαριστήσει για τη στήριξη. Τρεις μέρες αργότερα απεβίωσε και στην κηδεία του βρέθηκαν πολλοί “φίλοι” που ποτέ δεν είχε γνωρίσει προσωπικά, τραγουδώντας για εκείνον τα συνθήματα της αγαπημένης τους ομάδας.
4. Ο Λάντισλαβ Ράντα
Η Bohemians είναι η μικρότερη ομάδα της Πράγας, πίσω από Σλάβια και Σπάρτα ωστόσο έχει στις τάξεις της τον πιο τρελό οπαδό του κόσμου. Ο κύριος που θα δείτε στη φωτογραφία πηγαίνει σε 7-8 παιχνίδια το χρόνο για να παρακολουθήσει την αγαπημένη του. Ή πιο συγκεκριμένα, για να ακούσει την ομάδα του, καθώς είναι τυφλός. Πηγαίνει στο γήπεδο με τη σκυλίτσα-οδηγό του, ενώ και φανατικός οπαδός του πινγκ πονγκ. Όπως εξηγεί ο ίδιος: «Λατρεύω τον ήχο που κάνει η μπάλα όταν την κλοτσάς. Θα μπορούσα να κάτσω απλά μπροστά σε μια τηλεόραση αλλά από εκεί δεν θα άκουγα αυτόν τον ήχο».
5. Ο Νίκος Γόδας
Ο Γόδας ήταν ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού κατά την περίοδο της κατοχής και μέλος του ΚΚΕ. Το 1944 προάγεται σε λοχαγό του ΕΛΑΣ και μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας συλλαμβάνεται και καταδικάζεται στη δίκη που έμεινε στην ιστορία ως “δίκη του ασύλου της Κοκκινιάς”. Φυλακίζεται και περνά το υπόλοιπο της (μικρής) ζωής του, με βασανισμούς και κακουχίες. Στα μέρη που περνά την εξορία δε σταματάει να παίζει ποδόσφαιρο έχοντας στο μυαλό του συνεχώς την αγάπη του για τον Ολυμπιακό. Εκτελέστηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1948 ως κομμουνιστής φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού γιατί η τελευταία του επιθυμία ήταν: “Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή.”
*Επειδή σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες τέτοιες ιστορίες που μας διέφυγαν, αν έχετε κι εσείς κάποια παρόμοια θα χαρούμε να τη διαβάσουμε στα σχόλια.
