Δεν ήμουν μεγάλος φαν του μπάσκετ. Τα τελευταία χρόνια και με δεδομένο ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο πάει κατά διαόλου στο σύνολο του, εγώ και πολλοί άλλοι το έχουμε γυρίσει στη “σπυριάρα”. Και δικαίως αναρωτιόμαστε γιατί δεν το είχαμε κάνει τόσο καιρό, χωρίς να βρίσκουμε απάντηση. Το μπάσκετ σταθερά δίνει μόνο χαρές, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επιπέδο σε αντίθεση με το φτωχό ποδόσφαιρο που πέρα από την επιτυχία του 2004 και μερικές ακόμα σκόρπιες χαρές, δεν έχει κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο τον κόσμο.
Τον ερχόμενο Σεπτέμβρη το ελληνικό μπάσκετ θα μας χαρίζει μερικές τέτοιες στιγμές ακόμα. Δεν έχω καμία αμφοβολία γι’ αυτό. Η ομάδα που έχει αρχικά επιλεγεί απαρτίζεται από 15 παίκτες οι οποίοι θα προπονούνται μέχρι να κοπούν οι 3 και να μείνουν οι τελικοί 12 που θα στελεχώσουν την αποστολή που θα έχει μοναδικό και απόλυτα ρεαλιστικό στόχο το μετάλλιο.
Η αποστολή είναι: Νίκος Ζήσης (Μπάμπεργκ), Βασίλης Σπανούλης (Ολυμπιακός), Γιάννης Μπουρούσης (Ρεάλ Μαδρίτης), Κώστας Καϊμακόγλου (Ούνικς Καζάν), Γιώργος Πρίντεζης (Ολυμπιακός), Νικ Καλάθης (Παναθηναϊκός), Κώστας Παπανικολάου (Νάγκετς), Κώστας Σλούκας (Φενέρμπαχτσε), Στράτος Περπέρογλου (Μπαρτσελόνα), Κώστας Κουφός (Κινγκς), Βαγγέλης Μάντζαρης (Ολυμπιακός), Γιάννης Αντετοκούνμπο (Μπακς), Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς (Παναθηναϊκός), Ζήσης Σαρικόπουλος (ΑΕΚ), Δήμήτρης Αγραβάνης (Ολυμπιακός).
Νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε παρόμοιες στιγμές με αυτές:
Το πιστεύω γιατί όσο κι αν προσπαθώ να μην το πιστεύω, το ελληνικό DNA (φράση που σιχαίνομαι) υπάρχει στον αθλητισμό και δη στο μπάσκετ. Γιατί κάτι τέτοιες στιγμές, ξέρεις ότι οι Έλληνες θα το κάνουν το θαύμα τους. Και συνήθως το κάνουν! Όπως εδώ.
Και κάτι τελευταίο. Αν η εθνική μας αποτύχει, ας μην τρελαθούμε. Στον αθλητισμό δεν υπάρχει μόνο η νίκη. Αυτό είναι δύσκολο να εισχωρήσει στο DNA που λέγαμε πριν…
