Θα μάθουμε ποτέ να οδηγούμε σαν άνθρωποι;

Δεν πάει πολύς καιρός που στο Twitter («Χ» δεν το λέμε πού να σκάσεις Έλον Μασκ…) δημοσιεύτηκε μια έρευνα σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα είναι η 5^η χειρότερη παγκοσμίως χώρα για να οδηγείς. Πίσω μόνο από Λίβανο, Ουρουγουάη, Κολομβία και Κόστα Ρίκα.

Γράφει ο Γιώργος Καραχάλιος

ΟΚ, σηκώνει αμφισβήτηση η λίστα, μεγάλη μάλιστα. Ειδικά όταν βλέπεις πως είναι εκτός από αυτήν χώρες όπως η Αίγυπτος και η Τουρκία – για να μείνουμε στα κοντινά μας. Όποιος έχει πάει ταξίδι εκεί, ξέρει. Βασικά ακόμη παίζει να φοβάται στη σκέψη.

Μόλο που η έρευνα μας ρίχνει ως χώρα, δεν σημαίνει και πως μας αδικεί. Η Ελλάδα όντως δεν είναι για να οδηγείς. Βίντεο όπως το παρακάτω, έρχονται να το κάνουν λιανά με τον πιο γλαφυρό τρόπο:

Τράκαραν, βριστήκανε, πλακώθηκαν. Με μίσος. Με οργή. Με λύσσα.  Και να ‘ταν ένα απομονωμένο γεγονός να πεις «εντάξει». Συμβαίνει. Δεν είναι όμως. Όλοι εκεί έξω μοιάζουν έτοιμοι να αρπαχτούν με την πρώτη αφορμή. Όλοι μοιάζει να έχουν νεύρα, κανείς δεν έχει υπομονή.

Κόκκινα και στοπ παραβιάζονται, οι μονόδρομοι είναι «έλα μωρέ αφού πάει», στο μυαλό πολλών το να καβαλήσουν πεζοδρόμιο για να παρκάρουν ή να κλείσουν θέση ανάπηρου είναι απολύτως λογικό αφού «και πού θες να το βάλω ρε;».

Μέσα σε τέτοιο πλαίσιο, το να παραχωρήσεις προτεραιότητα ή να περιμένεις σε διάβαση πεζών θα σου κοστίσει κάμποσες «μούντζες», κόρνες και μπινελίκια. Μα να… χαλάς την πιάτσα; Ακόμα και δίκιο να έχεις, παίζει σοβαρά να βρεις τον μπελά σου σε περίπτωση που τολμήσεις να το διεκδικήσεις ή έστω να το επισημάνεις. Γιατί στη χώρα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» η παραδοχή λάθους και το συγνώμη φαντάζουν για πολλούς ως ένδειξη αδυναμίας.

Δεν… οδηγούμε πουθενά έτσι

Οι λίγοι φυσιολογικοί που έχουν απομείνει συνεπώς προτιμούν τη σιωπή ακόμα και στις πιο κραυγαλέες των περιπτώσεων, ακόμα και όταν νιώθουν το δίκιο να ανεβαίνει στο λαιμό και να τους πνίγει. Πού να μπλέκεις τώρα… Δεν ξέρεις τι τρέλα κουβαλάει ο άλλος, σε τι φάση είναι και καλύτερα να μην πιέσεις την τύχη σου για να μάθεις.

Τι φανερώνει όλο αυτό; Ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Δεν έχουμε (οδηγητική) παιδεία, δεν έχουμε σωστή νοοτροπία ως λαός. Όταν αυτό συνδυάζεται με την παντελή έλλειψη του φόβου της τιμωρίας (η τροχαία είναι ως και αόρατη) και ένα γενικότερο πολωμένο κλίμα τοξικότητας και ανασφάλειας ως κοινωνία, έχουμε και μια πρώτη συνοπτική, αλλά άκρως περιγραφική, εξήγηση του λόγου που οι ελληνικοί δρόμοι θυμίζουν ζούγκλα. Του λόγου που η βίαιη, επιθετική, ανεύθυνη και εν τέλει άκρως επικίνδυνη οδήγηση γίνεται ο κανόνας και όχι εξαίρεση. Η μαγκιά, ο παρτακισμός.

Ναι, το άγχος της καθημερινότητας, η πίεση, οι φρενήρεις ρυθμοί του να τα προλάβουμε όλα, τίποτα απο αυτά δεν το κάνει πιο εύκολο, ίσα ίσα. Ουσία ωστόσο είναι μία και θα το πούμε όπως μας βγαίνει: Το να σταματήσουμε ως λαός να οδηγούμε σαν μ@λ@κες δεν είναι (μόνο) ευχή, είναι κατεπείγουσα προτεραιότητα. Ακούει κανείς;