Γεννήθηκε ως Μαρία Καικιλία Καλογεροπούλου, το 1923, στη Νέα Υόρκη. Πέθανε, 53 χρόνια αργότερα, 16 Σεπτεμβρίου, σαν σήμερα στο Παρίσι. Στο ενδιάμεσο έζησε σε Ελλάδα, Ιταλία, Αμερική, γύρισε τον κόσμο, ερωτεύτηκε παράφορα, πληγώθηκε ανεπανόρθωτα, έζησε… Και είναι αυτή για την οποία θεσπίστηκε στην ουσία ο όρος «ντίβα», θεϊκή, ουράνια. Ήταν το ένθεο εκείνο το ταλέντο της, που φώλιαζε σε ένα λεπτεπίλεπτο γυναίκειο σώμα ώστε να μην ξεχαστεί ποτέ, έχοντας γίνει το τραγούδι της ο ήχος της ίδιας της ανθρωπότητας! Γιατί η ανθρωπότητα δεν μπορεί να λησμονήσει την ωραιότερη εκδοχή της λέξης, της επικοινωνίας, του τραγουδιού, του ήχου της…
Γι’ αυτή την φωνή της υπέρτατης ντίβας, διαλέγουμε ένα κείμενο από το βιβλίο του Δημήτρη Λυμπερόπουλου, «Έλληνες, υπέροχοι, απίθανοι και τρελοί» που την γνώριζε, την συναντούσε, κατέγραφε τη ζωή της σε μια σχέση που ο δημοσιογράφος και το υποκείμενο του, μένουν για πάντα, συνδεδεμένοι, μαζί, στον χρόνο. Γράφει για το πώς η φωνή της Κάλλας ταξιδέψε στο διάστημα…
«… Σε διεθνές συμπόσιο κορυφαίων του πνεύματος, τη δεκαετία του ’60 στο Σιάτλ, προσπαθούσανε να διαλέξουνε τα δημιουργήματα που θ’ αντιπροσωπεύανε περισσότερο το ανθρώπινο γένος… Κασέτες με εικόνα ή ήχο, θα βάζανε σε δορυφόρο, που θα κατευθυνότανε στο διαστρικό χώρο, σε περίπτωση που θα κινδύνευε να καταστραφεί η Γη από φυσικά ή τεχνικά αίτια… Πολλοί διαφωνούσανε στην επιλογή έργων λογοτεχνίας, ποίησης, ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής και τα λοιπά, αλλά όλοι συμφωνήσανε τελικά ότι τα εξωγήινα όντα δεν θα ξέρανε την ανθρώπινη λαλιά… Ένας σοφός Γιαπωνέζος ανέβηκε στο βήμα. Παρακάλεσε το ακροατήριο ν’ ακουμπήσει το κεφάλι στις αναπαυτικές καρέκλες, να κλείσει τα μάτια και, τότε πάτησε το κουμπί… Ξαφνικά αντήχησε η φωνή της Μαρίας Κάλλας από την άρια «Casta Diva» της “Νorma” του Μπελίνι.
Όσο διαρκούσε η φωνητική μυσταγωγία κανένας δεν έβγαλε κιχ, αλλά μόλις τέλειωσε όλοι χειροκροτήσανε και συμφωνήσανε ότι η θεϊκιά αυτή φωνή άξιζε ν’ αντιπροσωπεύσει τον άνθρωπο στον αχανή διαστρικό χώρο του σύμπαντος… Αυτή ήτανε η μεγάλη Ελληνίδα τραγουδίστρια, που αν κι η στάχτη της σκορπίστηκε στο Αιγαίο, η φωνή της θ’ αντηχεί και μετά τη συντέλεια της Γης, συντροφιά με τα γραπτά του Πλάτωνα, τη μουσική του Μπετόβεν κι άλλα υπέρλαμπρα δημιουργήματα του ανθρώπου, που θα ταξιδεύουνε σε κάποιο δορυφόρο στο διαστρικό αχανές, , που θα ταξιδεύουνε σε κάποιο δορυφόρο στο διαστρικό αχανές, ώσπου να τα συλλέξουνε άλλα εξωγήινα όντα προηγμένα συναισθηματικά.
