Η ζωή είναι μια αλληλουχία από τυχαία γεγονότα και συγκυρίες. Και συναντήσεις. Η Αναστασία Παπανικολάου το ξέρει αυτό. Εμπειρικά. Είναι μια γυναίκα 52 ετών, σύζυγος παραπάνω από τη μισή ζωή της, μητέρα τα τελευταία 33 χρόνια, εργαζόμενη, μένει στον Ταξιάρχη της Χαλκιδικής (είναι το πιο όμορφο, παραδοσιακό ορεινό χωριό της Χαλκιδικής, δίπλα στον Χολομώντα). Είχε, όπως λέει ο λαός μας, φτιάξει τη ζωή της. Κι όμως, κάτι της έλειπε. Ανεπαίσθητα. Αλλά, όχι τόσο που να αγνοήσει αυτό το συναίσθημα.
Κι η ζωή της άλλαξε, με τον ίδιο τρόπο που άλλαξε η ζωή όλων μας. Μέσα στην πανδημία. Και βρέθηκε στα 50 της χρόνια να δίνει πανελλήνιες και να εγγράφεται ως φοιτήτρια στο Παιδαγωγικό του Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Η Αναστασία Παπανικολάου είναι μια μητέρα-φοιτήτρια. Κι αυτή είναι η υπέροχη ιστορία της.
“Μέσα στην πανδημία βρέθηκα με άπειρο ελεύθερο χρόνο. Διατηρούμε μια μικρή πανσιόν, έναν ξενώνα, με τον σύζυγό μου και δεν είχαμε δουλειά. Ήμουν στο σπίτι, εγκλωβισμένη όπως όλοι μας. Μιλούσα στο τηλέφωνο με την κόρη μου, την Δάφνη, είναι υποψήφια διδάκτορας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιου, τελείωσε το Φυσικό. Περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου διαβάζοντας μυθιστορήματα. Κι εκείνη μου είπε να δώσω πανελλήνίες. Στην αρχή, γέλασα. Αλλά, αυτή τη φράση της μου τριβέλιζε το μυαλό. Και σκέφτηκα ότι δεν έχω να χάσω και τίποτα. Πήρα τηλέφωνο το εσπερινό και πρόλαβα να κάνω τα χαρτιά μου”.
Κεφάλαιο 1: Έρωτας της ζωής μου
“Το σύζυγό μου τον γνώρισα όταν ήμουν στο Λύκειο. Δεν ξέρω πώς να σας το εξηγήσω, ήταν και διαφορετικές οι κοινωνικές συνθήκες τότε. Κλεφτήκαμε. Παράτησα τις σπουδές μου. Παντρεύτηκα στα 18 και λίγο μετά τα 19α γενέθλια έγινα μητέρα. Ήρθε η κόρη μου στον κόσμο. Και λίγο αργότερα, ο γιος μου”.
Κεφάλαιο 2: Τα παιδιά άφησαν τη φωλιά τους
“Στα 50 μου αποφάσισα να γυρίσω το χρόνο πίσω 33 ολόκληρα χρόνια. Ο γιος μου είναι 29, η κόρη μου σχεδόν 33. Ήθελα να κάνω το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα. Ο σύζυγός μου ήταν σύμφωνος από την πρώτη στιγμή. Να σας πω, εγώ έκανα τότε μια θυσία. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Κάτω από τη Λάρισα είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Μόλις μπω στο λεωφορείο, γίνομαι πάλι η Αναστασία. Μου λένε οι συμφοιτήτριες μου να πάμε σε πάρτι των Μηχανολόγων Μηχανικών (Μηχ Μηχ) και να βγαίνω για τσίπουρα. Κατέβηκα στις φοιτητικές εκλογές. Δεν ξέρω τι θα κάνω μετά το πτυχίο, ξέρω με σιγουριά ότι αυτό που κάνω τώρα με κάνει απόλυτα χαρούμενη. Πορευόμουν στη ζωή με δεδομένο ότι δεν θα ζήσω την εμπειρία της φοιτητικής ζωής”.
Κεφάλαιο 3: Η μάνα-φοιτήτρια
“Το μήνυμα ότι πέτυχα στις εξετάσεις το έλαβα στο κινητό, και δεν το πίστευα. Δεν ξέρω γιατί αλλά πίστευα ότι έγινε κάποιο λάθος. Πήρα τηλέφωνο την κόρη μου για να την ρωτήσω τι σημαίνει. Μου είπε «μαμά, τα κατάφερες». Ναι, πηδούσα από τη χαρά μου. Εκείνος ο μήνας ήταν ένας μήνας απόλυτης χαράς. Μετά πήγαμε στο Βόλο να γραφτώ ως φοιτήτρια. Κηδεμόνα δήλωσα το γιο μου. Ποιος να το περίμενε ότι το παιδί μου έγινε ο κηδεμόνας μου στη σχολή. Φυσικά και είχα άγχος. Ήθελα να γίνω δασκάλα όλη μου τη ζωή. Παρηγοριόμουν με τη σκέψη ότι έκανα τα παιδιά μου και τα μεγάλωσα. Αλλά, όταν πέρασα ένα όνειρο μου έγινε πραγματικότητα. Ήθελα τόσο πολύ να με βγάλει ο άνδρας μου φωτογραφία έξω από τη σχολή. Στην αρχή, έμενα σε ξενοδοχείο. Δεν κατάφερα να πάρω μεταγραφή στη σχολή της Θεσσαλονίκης και νοίκιασα ένα διαμέρισμα. Κάθε Παρασκευή ανεβαίνω στο σπίτι μου”.
Κεφάλαιο 4: Ο σύζυγος
“Δεν είχε βάλει πλυντήριο στη ζωή του. Δεν ήξερε. Και τώρα όχι απλά βάζει αλλά δεν γκρινιάζει ποτέ. Είναι τρομερά υποστηρικτικός. Ήξερε πόσο πολύ το λαχταρούσα”.
Κεφάλαιο 5: Οι συμφοιτητές
«Είμαι η μεγαλύτερη στο τμήμα. Φοβόμουν ότι θα δυσκολευτώ να κάνω παρέες. Δεν ήθελα να παρεισφρήσω στην παρέα των παιδιών με το έτσι θέλω. Συστήθηκα στην αρχή και αντάλλαξα τηλέφωνα. Ήμουν η Αναστασία από την Χαλκιδική. Μέχρι εκεί. Σίγα σιγά, με προσέγγισαν εκείνοι. Γιατί εγώ δεν χάνω παράδοση και κάθομαι πάντα στην πρώτη θέση. Οι καθηγητές με βλέπουν πάντα εκεί. Είμαι τρομερά επιμελής με τις σημειώσεις. Και έτσι ξεκίνησαν όλα. Μου ζητούσαν σημειώσεις. Είχα και εμπειρία από τα πανεπιστήμια λόγω των παιδιών μου. Ήξερα τι είναι οδηγός σπουδών και πώς παίρνεις bonus με τις εργασίες. Με κολάκεψε που μια κοπέλα 20 ετών ήθελε να πάμε για καφέ. Τώρα, δυο χρόνια μετά, έχω κάνει μια δεμένη παρέα. Θέλω να ξέρετε κάτι για μένα, πριν δώσω πανελλήνιες, ντρεπόμουν να σηκώσω τα μάτια από τα παπούτσια μου. Είχα τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης. Άφηνα τη ζωή να με οδηγήσει εκεί που ήθελε. Με πήγαιναν όλοι οι άλλοι εκεί που ήθελαν. Είχα χάσει το χαμόγελο μου πριν περάσω στη σχολή. Είχα πέσει ψυχολογικά, η οικονομική κρίση και η πανδημία έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μας, περάσαμε δύσκολα».
Κεφάλαιο 6: Μια φορά μαμά, πάντα μαμά
“Τα παιδιά με πλησιάζουν και μου λένε και τα προσωπικά τους προβλήματα. Και μου βγαίνει τόσο φυσικά να τους πω ότι θα κάνω ό,τι μπορώ να τα βοηθήσω”.
Της ζητήσαμε μια συμβουλή για το τέλος, μας είπε ότι η ζωή δεν τελειώνει ποτέ και πρέπει να προσπαθούμε καθημερινά. Είναι ένας αγώνας που πρέπει να μην παρατήσουμε. Μας είπε επίσης ότι στο πάσο έχει την πιο περίεργη φωτογραφία γιατί δεν μπορούσε με τίποτα να σταματήσει να χαμογελάει.
