Η Μελίνα δεν ήταν Αγία. Ήταν μια γυναίκα γεμάτη πάθη και λάθη. Τα πάθη της, ουδέποτε προσπάθησε να τα χαλιναγωγήσει – δεν την ένοιαζε να δείχνει «καθώς πρέπει». Και τα λάθη της, ποτέ δεν επιχείρησε να τα κρύψει κάτω από το χαλί. Τα αναγνώρισε, τα μετάνιωσε, προσπάθησε να τα διορθώσει.
Αν μπορούσε να κάνει έναν απολογισμό της ζωής της, λίγο πριν ο καρκίνος την κερδίσει στο άνισο μπρα-ντε-φερ που έπαιξαν για χρόνια, θα γελούσε με το χαρακτηριστικό, σχεδόν τραγουδιστό γέλιο της. Διότι γλέντησε, διασκέδασε, χόρεψε, ταξίδεψε, ερωτεύτηκε, παθιάστηκε, έκλαψε, αγωνίστηκε. Διότι έζησε. Έζησε δυο – τρεις ζωές, στη συσκευασία της μιας. Με τον τρόπο που ήθελε, χωρίς φραγμούς, περιορισμούς, κοινωνικές συμβάσεις, ηθικές υποχρεώσεις και άλλα τέτοια «μικροαστικά».
Δεν ήταν άλλωστε ποτέ «μικροαστή» η Μελίνα. Ο παππούς της, Σπυρίδων, είχε διατελέσει για πολλά χρόνια Δήμαρχος Αθηναίων. Ο πατέρας της, Σταμάτης, ήταν Αξιωματικός του Ιππικού, αργότερα Βουλευτής και Υπουργός. Η ίδια γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920 στην Αθήνα. Στα 18 της, ήξερε ήδη τι θέλει να κάνει – σχεδόν ήξερε τι προοριζόταν να γίνει: το Σεπτέμβρη του 1938 έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με συμμαθητές τη Δέσπω Διαμαντίδου, την Αλέκα Παΐζη, τον Ανδρέα Φιλιππίδη, τον Αλέξη Δαμιανό. Μοιραία γυναίκα ήδη από τα 18 της, πασπαλισμένη με ένα σταριλίκι πρωτόγνωρο, με μια στόφα μοναδική.
Διάβασε τη συνέχεια στο intronews.gr
