Η Άσλεϊ Γκράχαμ απενοχοποίησε την άφιλτρη αλήθεια του γυναικείου σώματος με μια φωτογραφία

Έχετε λίγο χρόνο να σας μιλήσουμε για όλα τα πρότυπα ομορφιάς που έχουν κάτσει στους ώμους μας και έχει κοντέψει να κυρτώσει όλη η χαρά μέσα μας; Για το πώς τα απολύτως αυτονόητα έχουν φτάσει να θεωρούνται αναπολογητική στάση απέναντι σε όλα τα παράλογα που μάς φορτώνει η κοινωνία με τον wellness διδακτισμό της; Σοβαρά τώρα, πώς φτάσαμε να μετατρέπουμε σε στιγμή μοιράσματος λυτρωτικών “μυστικών” εκείνο το ξεκούμπωμα του παντελονιού μετά από το φαγητό; Μετά από την απόλαυση;

Ή μήπως να πούμε για όλα εκείνα τα “postpartum bodies” από δημόσια πρόσωπα και influencers που μοιράζονται το πώς έχασαν τα κιλά της εγκυμοσύνης και σε κάνουν να νιώθεις πως, διάολε, κάτι κάνεις πολύ λάθος. Πάρα πολύ λάθος. Πάνω σε αυτό, έρχονται και όλοι οι καλοθελητές του κοινωνικού κύκλου και φορτώνουν μια νέα μαμά, που ακόμα δεν έχει βρει τις ισορροπίες της με τύψεις. Κι άλλες τύψεις. “Μην παραμελείς τον εαυτό σου”. “Πρέπει να τα χάσεις αυτά τα κιλά, να σε θέλει και ο άντρας σου”. “Είσαι και γυναίκα εκτός από μαμά”. Οι ατάκες είναι γνωστές και βαθιά τραυματικές για να εκστομίζονται έτσι άνετα προς μια γυναίκα που ακόμα προσπαθεί να βάλει στη ζωή της, στην ύπαρξή της, τις νέες της ταυτότητες.

Στην πραγματικότητα, τα σώματα μετά από γέννες, μετά από τον τοκετό, για αρκετούς μήνες μετά, δεν μοιάζουν καθόλου ινσταγκραμικά. Και αυτό είναι ΟΚ. Είναι κάτι που πρέπει να απενοχοποιηθεί. Και διάολε, απενοχοποιήθηκε από τη θεότητα την Άσλεϊ Γκράχαμ, πριν περίπου από μια εβδομάδα, με μια μόλις φωτογραφία. Μια φωτογραφία που αποτελεί ένα κοινό βίωμα μεταξύ γυναικών και επιτέλους ρίχνει το πολυπόθητο Χ σε όλες τις παράλογες προσοδοκίες και απαιτήσεις από τα σώματά μας.

Δεν χρειάζεται να την περιγράψουμε. Μάλλον αυτό κατάλαβε και η ίδια η Γκράχαμ, επιλέγοντας να μην τη συνοδεύσει καν από κάποια λεζάντα. Αντικειμενικά, θα ήταν περιττή.