Τι έχουμε ζήσει με την Χαρούλα; Χαρές με φίλους που χορεύαμε αγκαλιασμένοι σε γλέντια, λύπες μόνοι μας με δάκρυα στα μάτια. Η βραχνή φωνή της στο “Όλα σε Θυμίζουν” δεν θέλω να ξέρω πόσους χωρισμούς σημάδεψε. Η φωνή της μοιάζει με χάδι. Το βλέμμα της είναι υγρό, γεμάτο συναίσθημα. Η Χάρις Αλεξίου είναι γεννημένη για το χειροκρότημα. Όλων μας. Είναι ένας μύθος. Δεν αποσύρθηκε από το τραγούδι για να ζήσει με τις αναμνήσεις των γεμάτων σταδίων. Δεν έγινε ένα σύμβολο, δεν προσποιήθηκε κάτι που δεν είναι. Υπάρχει και είναι το συγκολλητικό στοιχείο των Ελλήνων που πάντα αγαπούν τα διχαστικά δίπολα. Μπροστά της όμως υποκλίνονται. Πρώτη φορά στάθηκε μπροστά από μια κάμερα γιατί δεν μπορούσε να πει όχι στο κάλεσμα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και μας δίνει ένα ρόλο μιας γιαγιάς που ενσαρκώνει την συναισθηματική δικαιοσύνη. Είναι, ξανά, ένα λαϊκό σύμβολο. Μια γιαγιά που θα θέλαμε για δική μας. Να μας αγκαλιάζει όταν το χρειαζόμαστε περισσότερο. 

Η Χάρις (αν την λέτε ακόμα Χαρούλα ξέρουμε ότι έχετε τις παλιές κασέτες με τα λαϊκά, περιουσία) έκανε το Σεπτέμβρη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά την αφήγηση στην παράσταση “Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου” βασισμένη στο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου. Κι όταν ξεκίνησε στο θέατρο καθόταν και θαύμαζε τους νέους ηθοποιούς. Κάτι που μόνο μια γυναίκα χορτασμένη, που έχει ζήσει την αποθέωση, που είναι γνωστή με το μικρό της όνομα σε κάθε σπίτι, που δεν έχει αμφιβολίες για το ταλέντο της και ξέρει να εμπιστεύεται ταλαντούχους ανθρώπους μπορεί να κάνει. Δεν κάνει κάτι καινούργιο. Συνεχίζει την ζωή της στη σκηνή. Αυτό ξέρει να κάνει μισό αιώνα, αυτό τον τόπο επισκέπτεται. Δεν κάνει κάτι ξένο. Δεν έχει ανάγκη να το κάνει. 

Την είδαμε, επίσης, να αγκαλιάζει τόσο ζεστά τον εγγονό της μετά από ένα λυτρωτικό coming out και να μαθαίνει στην εγγονή της ότι είναι επιβεβλήμένο να εκφράζεις τα παράπονά σου στους γονείς σου αλλά πρέπει να μην ξεπερνάς το επιτρεπόμενο όριο αυθάδειας. Της δώσαμε τον τίτλο Μις Συναισθηματική Δικαιοσύνη. Είναι η γυναίκα που σίγουρα έκανε λάθη ως μάνα αλλά έμαθε. Και μπορεί να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση της. Και έτσι να ζητήσει συγχώρεση για τις ανθρώπινες αστοχίες της. 

Υγ: Ένα κρακ ακούστηκε όταν της λέει στο επεισόδιο ο Παπακαλιάτης “έχετε ωραία φωνή” κι απάντησε “είχα”.