Υπάρχει δίπλα μας. Χρόνια. Και το ξέρουμε. Γυναίκες που τρώνε ξύλο από αλκοολικούς άνδρες. Από βίαιους άνδρες. Από εγκληματίες άνδρες που σκοτώνουν και βιάζουν και κακοποιούν γυναίκες. “Θα τη σκοτώσω αν έχεις γίνει αδελφή” λέει στο γιο του ο Γιάννης Τσορτέκης. Και άπειροι νέοι γκέι άνδρες ένιωσαν ταύτιση στο δεύτερο επεισόδιο του Maestro. Χθες στα σαλόνια μας μπήκε η βία. Η ενδοοικογενειακή βία. Και μας τρόμαξε, μας συγκλόνισε, μας άγχωσε, μας σόκαρε, μας αφύπνισε. Μπορεί να είστε οι τηλεθεατές που δεν σας αρέσει η μυθοπλασία του Παπακαλιάτη. Να αισθάνεστε υποχρεωμένοι (ειδικά οι δημοσιολογούντες) να μας νουθετήσετε επειδή μας αρέσει το Maestro και να σπαταλήσετε το δικό σας χρόνο για να μας πείσετε ότι πρόκειται για μια σειρά επιδερμική, επιφανειακή, που αντιγράφει το Ozark, το How to Get Away with Murder κτλ κτλ λες και δεν έχουμε την ικανότητα για αυθεντική και όχι ετεροκαθοριζόμενη σκέψη. Αλλά, δεν θα διαφωνήσετε ότι η σκηνή του ξυλοδαρμού με την αλυσίδα ήταν ανόθευτος ρεαλισμός. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για την ατάκα “έπεσα και χτύπησα”.