Την τελευταία φορά που τσέκαρα, δεν υπήρχε γυναικείος ρόλος στην τηλεόραση που να μιλάει για το σεξ ή να είναι το σεξ το ίδιο, χωρίς να προσπαθεί να προκαλέσει το γέλιο ως καρικατούρα ή να κουβαλήσει την ταμπέλα της ελαφριάς ανηθικότητας και ενός -δοσμένου με μπανάλ τρόπο- ξεκούραστου iq. Μέχρι τη στιγμή που ανοίξαμε τις τηλεοράσεις μας κάπως δύσπιστα και να συμφωνήσουμε πως “Τα Νούμερα” είναι μια φρέσκια ανάσα σε μια τηλεόραση που θεωρούσαμε πως δεν ψήνεται να καλύψει την απόσταση που τη χωρίζει στα αλήθεια με την κοινωνία. Και ουσιαστικά με το κοινό το οποίο προσπαθεί να κερδίσει.

Ανάμεσα στους χαρακτήρες της μουσικής κωμωδίας του Φοίβου Δεληβοριά, βρήκαμε και μια σύγχρονη γυναίκα. Μια απενοχοποιημένη σεξουαλικά, πληθωρική τύπισσα. Έναν ρόλο που θα μπορούσε να μην είναι σεναριακό κατασκεύασμα, αλλά η γυναίκα της διπλανής πόρτας. Μια γυναίκα που συναντάμε στα τραπέζια που τρώμε και μεθάμε. Η Κίρμπυ από “Τα Νούμερα” είναι μια απενοχοποιημένη ειδωλάρα, και αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζει και η ηθοποιός που της δίνει πνοή, η Άννη Θεοχάρη.

Μιλήσαμε μαζί της για την Κίρμπυ. Τα παιδικά παραμύθια που γράφει εδώ και χρόνια. Το ταξίδι της αποδοχής του σώματός της, που ουσιαστικά αποτελεί μια διαδρομή που δεν τελειώνει ποτέ. Για την άρνησή της να σχολιάζει τα κιλά των ανθρώπων γύρω της και για το πού περνά τον χρόνο της όταν δεν δίνει ραντεβού μαζί μας κάθε Παρασκευή, τέτοια ώρα, στην ΕΡΤ.

Τηλεοπτικά, από τη Μουρμούρα στα Νούμερα. Πόσο διαφορετική είναι η Μένη από την Κίρμπυ; Με ποια θα έβγαινες πιο εύκολα για ένα γρήγορο ποτό;

Είναι πάρα πολύ διαφορετικές προσωπικότητες και κοσμοθεωρίες. Η Μένη είναι ένα κορίτσι αρκετά παραδοσιακό που ψάχνει τον ερώτα της ζωής της και θέλει πολύ να παντρευτεί-αν και πολλές φορές καταφέρνει με την τρέλα της και σπάει κάθε στερεότυπο, ενώ η Κίρμπυ είναι ακριβώς το αντίθετο. Σύγχρονη και έντονα απενοχοποιημένη, αποτινάζει από πάνω της κάθε ταμπέλα και δε διστάζει λεπτό να παλέψει για όσα θέλει να καταφέρει. Έχουν όμως και οι δύο χαρακτήρες ένα κοινό: αντιμετωπίζουν τα πράγματα με μια αθωότητα και παιδικότητα. Οπότε θα έβγαινα και με τις δύο για ποτό γιατί εκεί ακριβώς είναι το σημείο που συναντιόμαστε.

Άννη, ασχολείσαι με τα παιδικά παραμύθια για πάνω από 15 χρόνια. Πώς οδηγήθηκες εκεί;

Έγραφα από μικρή. Πάντα έβρισκα διέξοδο στο γράψιμο. Με τα παραμύθια αισθάνομαι πως γυρνάω πίσω στην παιδική μου ηλικία. Σαν να έχω βρει ένα τρόπο να ξαναζώ σαν παιδί.

Πώς βρέθηκες στα “Νούμερα”; Το πίστεψες σαν concept στην ελληνική τηλεόραση του 2022;

Πέρυσι το Σεπτέμβρη κάποια στιγμή ο Φοίβος μου είπε ότι ετοιμάζει μια σειρά και γράφει έναν ρόλο που θα μου πήγαινε πολύ χωρίς να μου δώσει άλλες πληροφορίες.  Από εκείνη την ώρα με έπιασε τρέλα γιατί ήμουνα σίγουρη που θα φτιάξει για άλλη μια φορά κάτι σπουδαίο. Ένα χρόνο μετά με καλέσανε για casting και πήρα το ρόλο! Μόλις διάβασα το πρώτο σενάριο, επιβεβαιώθηκα! Μετά γνώρισα τον Γρηγόρη Καραντινάκη, αυτόν τον φοβερό σκηνοθέτη που έχει αυτή την μαγική ικανότητα να βγάζει από τους ηθοποιούς τον καλύτερό τους εαυτό και τον Χρήστο Δούρο, αυτόν τον τρομερό διευθυντή φωτογραφίας και είδα τι ωραία συνεργασία δημιουργείται και είπα μέσα μου: Τα Νούμερα θα γίνουν μια σπουδαία σειρά, είναι μονόδρομος!

Με το χέρι στην καρδιά, υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ τηλεοπτικής “Μάντρας” και Ταράτσας; Σκηνές και φάσεις με τις οποίες να βίωσες deja-vu;

Ομοιότητες όχι, αλλά υπήρχαν καταστάσεις που έχουν εμπνεύσει τους σεναριογράφους για να γράψουν μια πάρα πολύ σουρεαλιστική εκδοχή των αληθινών γεγονότων. Αλλά έτσι είναι, η τέχνη εμπνέεται από τη ζωή.

 “Η Κίρμπυ είναι η τηλεοπτική μας απενεχοποίηση και το κοινό έχει ήδη αρχίσει να ταυτίζεται με αυτό. “

Τι τύπισσα είναι η Κίρμπι μέσα από το δικό σου φίλτρο;

Η Κιρμπυ είναι ειδωλάρα! Μαχητική, έντονα σεξουαλική, απενοχοποιημένη, πληθωρική και τελείως ακομπλεξάριστη, δεν μασάει και δεν κωλώνει πουθενά! Ένα από τα θέματα της βέβαια είναι πως μπλέκει πάντα με τους πιο λάθος άντρες, αλλά εγώ το βλέπω ως μια διαδρομή που πρέπει να κάνει για να ανακαλύψει τι πραγματικά είναι αυτό που θέλει.

Πίστεψες ποτέ πως μια sex positive ανοιχτά φεμινίστρια, όπως ο Κίρμπυ δύσκολα θα μεταβολιστεί σαν ρόλος από το τηλεοπτικό κοινό ή δεν το θεωρείς τόσο συντηρητικό;

Ένα πράγμα που με ενθουσίασε στο ρόλο της Κίρμπυ είναι πως για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση βλέπουμε έναν γυναικείο χαρακτήρα που έχει απενοχοποιήσει το σεξ, που μιλάει γ’ αυτό , που φωτίζει την σεξουαλική πλευρά του εαυτού της  χωρίς καμία γραφικότητα και χωρίς να γελάμε με όσα ΕΙΝΑΙ ο χαρακτήρας αλλά γελάμε με τις καταστάσεις στις οποίες μπλέκει. Μέσω της τέχνης της, το μπουρλέσκ, αντιστρέφει τους όρους.  Δεν είναι πια το αντικείμενο του σεξ αλλά το υποκείμενο στο σεξ. Αποφασίζει εκείνη πόσο θα δείξει από τον εαυτό της στη σκηνή και με όσους μπλέκει συναισθηματικά. 

Κάτι ακόμα που έχει μεγάλη σημασία για μένα είναι ότι η Κίρμπυ βάση σεναρίου είναι μια γυναίκα με ένα σώμα πληθωρικό και με όλα τα ελαττώματα που καλούμαστε πια να αγκαλιάσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Η Κίρμπυ όμως είναι πιο πέρα από αυτό. Δεν είναι απλά συμφιλιωμένη με όσα είναι, αλλά κυρίως  τα αναδεικνύει και τα γιορτάζει. Είναι φεμινίστρια γιατί δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Ένας άνθρωπος που γιορτάζει τον εαυτό του, έχει αποδεχθεί τη μοναδικότητα του και τη μοναδικότητα των άλλων και επιθυμεί ισότητα.  Η Κίρμπυ είναι η τηλεοπτική μας απενεχοποίηση και το κοινό έχει ήδη αρχίσει να ταυτίζεται με αυτό.  

“Αν αδυνάτησα ή αν πάχυνα δεν αφορά κανέναν και δεν είμαι υποχρεωμένη να δέχομαι τα σχόλια του ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ μου.”

Πολλές φορές οι αναρτήσεις σου στα social σχετικά με την εικόνα του σώματός σου και το body shaming από τους άλλους (αλλά συχνά και το σαμποτάζ που μάς κάνουμε οι ίδιες) έχουν γίνει έμπνευση για πολλές γυναίκες.  Είναι δύσκολη η διαδρομή της αποδοχής του σώματός μας; Την έχεις ολοκληρώσει;  Αλήθεια, ολοκληρώνεται ποτέ;

Τις αναρτήσεις στα σόσιαλ τις κάνω για να τις βλέπω πρώτη εγώ, στην ουσία αυτοσαπορτάρομαι! Σε δεύτερο χρόνο όταν βλέπω ότι κόσμος ταυτίζεται και μου γράφει και τις δικές του εμπειρίες εκεί αισθάνομαι πως δεν είμαι μόνη, είμαστε πολλοί που παλεύουμε να αποδεχθούμε αυτό που είμαστε. Όχι, δεν έχω συμφιλιωθεί ακόμα με όσα είμαι και φαίνομαι αλλά η διαδρομή που κάνω προς τα εκεί είναι η πιο σπουδαία. Πιστεύω πως αλλάζουμε συνεχώς οπότε δεν υπάρχει η σκέψη του έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου, πιο πολύ υπάρχει το έχω αποδεχτεί ότι βιώνω μια συνεχής αλλαγή.  Μόλις το συνειδητοποίησα αυτό, άρχισα σιγά σιγά να ηρεμώ και να σκέφτομαι, δε βαριέσαι… δεν τρέχει κάστανο! Και έτσι το «δεν τρέχει κάστανο» έχει γίνει το βαρύγδουπο μότο μου! 

Γιατί έχεις σταματήσει να λες σε ανθρώπους ότι αδυνάτισαν, επιβραβευτικά; 

Πιστεύω πως το να σχολιάζεις το σώμα του άλλου είναι κάτι που πρέπει να σταματήσει. Δεν υπάρχει διαχωρισμός επιβράβευσης ή αποδοκιμασίας. Ο σχολιασμός του σώματος δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα. Νιώθεις πως κάποιος συνεχώς σε μετράει και βγάζει συμπεράσματα. Δεν χρειάζεται να είμαστε άλλο εγκλωβισμένοι στην εικόνα. Είμαστε όπως είμαστε. Αυτό είμαστε! Αν αδυνάτησα ή αν πάχυνα δεν αφορά κανέναν και δεν είμαι υποχρεωμένη να δέχομαι τα σχόλια του ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ μου. Πριν ένα χρόνο περίπου έχασα αρκετά κιλά και όποτε έβγαινα για ψώνια στη γειτονιά άκουγα συνεχώς σχόλια για το σώμα μου. Πως αδυνάτησες! Με αποτέλεσμα να αισθάνομαι πως από τον περιπτερά μέχρι τον μανάβη, όλοι είχαν βγάλει μια νοητή μεζούρα και μετρούσαν κάθε μέρα την περιφέρειά μου. Σταμάτησα να πηγαίνω για τα καθημερινά ψώνια γιατί μου δημιουργούσαν στρες. Σκεφτόμουν: αν μια μέρα ξαναπαχύνω; Όλη η γειτονιά θα το καταλάβει και θα με σχολιάζει. Θα τους απογοητεύσω.  Ξέρω πως είχαν καλή πρόθεση, αλλά εγώ γυρνούσα σπίτι καταρρακωμένη. Ένιωθα ευθύνη, ένιωθα ενοχή.  Τα σώματά μας είναι δικά μας, είναι όπως γουστάρουμε και δεν δεχόμαστε μη συναινετικά σχόλια. Απλό και ξεκάθαρο. 

Μπορείς να μεταφέρεις στον Φοίβο Δεληβοριά πως θα είχε εξαιρετικό ρομαντικό ενδιαφέρον ένα λαβ στόρι μεταξύ Κίρμπυ και Τζόναθαν;

Θα το μεταφέρω μόνο και μόνο γιατί ο Μιχάλης Σαραντης που κάνει τον Τζόναθαν είναι ένας ηθοποιός που θαυμάζω πολύ και θα ήθελα πάρα πολύ να έχω περισσότερες σκηνές μαζί του. Ωστόσο δραματουργικά έχω μια υποψία πως οι σεναριογράφοι έχουν άλλα σχέδια για την Κίρμπυ και τον Τζόναθαν.  

Πού αλλού σε πετυχαίνει κανείς αυτή τη σεζόν, εκτός από την ΕΡΤ κάθε Παρασκευή;

Στις 16 Οκτώβρη κάνει πρεμιέρα η παιδική παράσταση «Είμαστε πάτσι» της ομάδας Συντεχνία του Γέλιου όπου έχω γράψει τα τραγούδια της παράστασης. Επίσης στις 19 Νοέμβρη στον χώρο του εκδοτικού οίκου Ελληνοεκδοτική στην Ιπποκράτους θα κάνω παρουσίαση του ένατου παιδικού βιβλίου μου «Το λάθος της Άννας» και βέβαια συνεχίζω για 10η χρονιά στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» που προβάλλεται κάθε Παρασκευή και Κυριακή στις 20:00.

.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μακρής