1 στις 3 γυναίκες έχουν υποστεί σωματική βία κατά τη διάρκεια της ζωής τους από τον ερωτικό τους σύντροφο. Αυτά είναι τα πραγματικά στατιστικά. Και η σωματική κακοποίηση εκφράζεται με χαστούκια, με κλωτσιές, με γροθιές, με σπρωξίματα, με τραντάγματα. Τα θύματα, οι κακοποιημένες γυναίκες έχουν δεχθεί επιθέσεις με αιχμηρά αντικείμενα, έχουν καψίματα από τσιγάρα ή καυτό νερό. Σημάδια από δαγκωματιές. Αυτό είναι το πρόσωπό της βίας. Η κακοποίηση από οικεία πρόσωπα είναι πολύ συχνότερη από όσο (θέλουμε να) πιστεύουμε. Η έμφυλη βία δεν έχει ταξικό πρόσημο. Η βία δεν έχει χρώμα, φυλή, θρησκεία, οικονομική και ταξική θέση ή σεξουαλικές προτιμήσεις.
Η Παυλίνα Βουλγαράκη εξομολογήθηκε σε συνέντευξή της στο περιοδικό Vogue ότι είναι θύμα σωματικής κακοποίησης. “Δεν κατάλαβα καν πως έγινε. Ερωτεύτηκα πολύ και δεν το πρόλαβα. Όμως, δεν κατηγορώ τον έρωτα γι’ αυτό. Δεν τον έχω «νομιμοποιήσει» ως υπαίτιο. Αλλά, είμαι πολύ προσεκτική από τότε. Γιατί αυτό που λένε, ισχύει: αν μια γυναίκα έλξει μια φορά έναν κακοποιητικό σύντροφο, με την έννοια της αλληλεπίδρασης που έχει και η ίδια σε αυτό – είναι εύκολο να συνεχίσει να το κάνει στο διηνεκές. Όσο πιο πολύ μπαίνεις στο σκοτάδι, τόσο πιο πολύ γίνεσαι ένα με αυτό και χάνεις το μέτρο. Στα πρώτα χρόνια οι σχέσεις μου ήταν κακοποιητικές κι αυτό κλιμακωνόταν. Άρχισε με ψυχική κακοποίηση και έφτασε στη σωματική, που είναι το χειρότερο. Εκεί άρχισα να μαθαίνω τι δεν είναι αγάπη. Το να ζηλεύει κάποιος πολύ, να ενοχλείται όταν γελάς με κάποιον άλλον και μετά να σου κάνει ψυχολογικό πόλεμο, να σε βάζει να τον πείσεις ότι μόνο μ’εκείνον είσαι καλά. Αυτό δεν είναι αγάπη. Η σωματική βία δεν είναι με κανένα τρόπο αγάπη“.
Αυτό που θέλουμε να κρατήσουμε από αυτή τη γενναία εξομολόγηση είναι αυτά της τα λόγια: “Αναζήτησα τους λόγους που ανέχτηκα μια τέτοια συμπεριφορά, αλλά και γιατί δεν μου άξιζε κάτι τέτοιο. Με αγάπησα λίγο παραπάνω”. Μακάρι μέσα από το σκοτάδι κάθε θύμα κακοποίησης να μπορούσε να αναδυθεί στο φως.
