Κάθε χώρος έχει εμποτιστεί με σεξισμό, ακόμα και εκείνος του surf. Ναι, δεν είναι μόνο οι γυναίκες ποδοσφαιρίστριες θύματα σεξισμού. Ο Christopher Nelius στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ του εξερευνά τον σεξισμό που ζούσε μέσα στην κουλτούρα του surf το 1980 και το 1990. “Είναι μια καλή απόδειξη του πόσο σκληρά πρέπει να δουλέψουν οι γυναίκες για να τις πάρουν σοβαρά”, επισημαίνει ο ίδιος σε συνέντευξή του στο Another Magazine.
Στα εφτά χρόνια προετοιμασίας και έρευνας, κατάφερε να εξασφαλίσει για το ντοκιμαντέρ συνεντεύξεις θρυλικών επαγγαλματιώ του σερφ. Ονόμαστα όπως Pam Burridge, Pauline Menczer, Jodie Cooper, Wendy Botha, Lisa Anderson, περνούν μπροστά από την κάμερα, λένε τις ιστορίες τους και ανοίγουν μια κλειδαρότρυπα που πριν δεν ήταν καν εκεί, στον σχεδόν μυθικό για πολλούς κόσμο του σερφ, ο οποίος κυριαρχείται από άντρες επαγγελματίες. Ο Nelius είχε συνεργαστεί στενά με τον Ross Clarke-Jones και τον Tom Carroll. Εκείνοι του μίλησαν για τον σχεδόν αναρχικό κόσμο του επαναστατικού αυτού αθλήματος, για το πόσο δύσκολο ήταν για εκείνους να βγάλουν χρήματα από αυτό. Τότε ο Nelius σκέφτηκε “αν ήταν τόσο δύσκολο για αυτούς τους τύπους, τότε τι στο διάολο έκαναν οι γυναίκες;”. Μετά άρχισε να παρατηρεί μια δημογραφική αλλαγή στον χώρο. “Αυτή είναι μια αληθινή κοινωνική αλλαγή, μπροστά στα μάτια σου. Ήθελα να μάθω πώς έγινε αυτό”, ανέφερε.
Όταν άρχισε να προσεγγίζει τις γυναίκες που συμμετείχαν στο ντοκιμαντέρ, έπαιρνε δυο τύπους απαντήσεων. Οι μισές ήταν καχύποπτες και τον ρωτούσαν “γιατί θέλεις να τα μάθεις όλα αυτά;”. Οι άλλες μισές του εξομολογούνταν πως περίμεναν 20 χρόνια κάποιον να πει τις ιστορίες τους. Εκείνος τις περιγράφει όλες σαν υπερήρωες που έχουν αφήσει τις στολές τους καιρό και κάπως έτσι, το να σκάψουν στη μνήμη τους ήταν τόσο δύσκολο, όσο και σημαντικό. “Νομίζω πως πολλές από αυτές ένιωθαν πως έχουν φτάσει σε ένα σημεό που να μπορούν να πουν την αλήθεια τους, να πουν ό,τι θέλουν να πουν, και νιώθουν ασφάλεια από το γεγονός ότι η κοινωνία έχει αλλάξει”, εξήγησε.
Στο ντοκιμαντέρ περιγράφονται πολλά από τα κομμάτια που απαρτίζουν τη ζωή τους σαν αφήγημα. Όλη η κριτική που δεχόντουσαν γιατί “έμοιαζαν με γυναίκες” και “δεν ήταν φιλικές”, οι προσωπικές στους μάχες με την ομοφοβία ή με τις διατροφικές διαταραχές που ήταν απόρροια της επιμονής τους να πετύχουν τους στόχους τους, αλλά και η συνολική τους παρουσία σε μια εποχή εντελώς διαφορετική.
Παρόλο που συνολικά πρόκειται για μια φεμινιστική δουλειά, ο όρος “φεμινισμός” δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο του ντοκιμαντέρ. “Καμία από αυτές δεν ήταν φεμινίστρια με το Φ κεφαλαίο. Ήταν απλώς νεαρές αθλήτριες με αστέρια στα μάτια τους, που ήθελαν να γίνουν παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Δεν υπήρχε τίποτα στα αλήθεια πολιτικό σε αυτές”, τόνισε, περιγράφοντάς τες ως απίθανες ηρωίδες του φεμινισμού. Δεν είναι και ψέμα. Αυτές οι γυναίκες ήθελαν κάτι που θεωρούταν αντρικό κεκτημένο. Και το κέρδισαν. Χωρίς ατζέντα και πολιτικό αφήγημα.
Το trailer του ντοκιμαντέρ:
