Η Κέλλυ Λουφάκη είναι παραολυμπιονίκης της ξιφασκίας. Τη συναντήσαμε στο Πολυχώρο Λιπάσματα, στη Δραπετσώνα, μια μέρα με πολλή ήλιο και λίγο κόσμο. Εντελώς τυχαία, επρόκειτο για ένα μέρος στο οποίο πήγαινε συχνά κατά τη διάρκεια των καραντίνων για να αναπνεύσει ελεύθερα.
“Ζω μια δεύτερη ζωή μετά το ατύχημα. Ήρθε αυτή η μεγάλη ανατροπή στη ζωή μου, αλλά γρήγορα το διαχειρίστηκα. Αποδέχτηκα πως δεν θα μπορώ να περπατήσω και άφησα τη ζωή μου να εξελιχθεί χωρίς να αφήσω την αναπηρία να με επηρεάσει.”
Φέτος κλείνει δέκα χρόνια από τη μέρα του ατυχήματος που της άλλαξε τη ζωή. Ήταν στη Χίο, όταν έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου της προσπαθώντας να φορέσει τη ζώνη ασφαλείας εν κινήσει. Το σημείο δεν είχε προστατευτική μπάρα. Κάπως έτσι η ζωή της άλλαξε για πάντα, και δεν εννοούμε αποκλειστικά την αναπηρία ως σημείο εκκίνησης, αλλά όσα έμαθε στην πορεία διαχείρισης. Πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως η ζωή είναι το πιο όμορφο πράγμα. Πως η ίδια έχει όρια να ξεπεράσει, νέους στόχους να κατακτήσει και μια υπέροχη να ζωή να ζήσει.
“Δεν έχω νιώσει ποτέ ότι φοβάμαι τον οίκτο. Έχω ακούσει και άσχημες αντιδράσεις. Μου έχουν πει ότι αν μου είχε συμβεί εμένα κάτι αντίστοιχο, θα είχα αυτοκτονήσει. Και εκεί τρελαίνομαι, γιατί η ζωή είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει.”
Η Κέλλυ Λουφάκη δεν φοβάται τον οίκτο, νιώθει πως όποιος τη συναντά την κοιτά με θαυμασμό και θεωρεί πως η ζωή της σε αμαξίδιο θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη, αν η κοινωνία δεν της έβαζε εμπόδια. «Όταν βρίσκω κλειστές ράμπες και κατειλημμένα πάρκινγκ από άλλα αυτοκίνητα. Αυτό είναι έλλειψη παιδείας και έλλειψη σεβασμού», τόνισε χαρακτηριστικά.
Δες παρακάτω ολόκληρη τη συνέντευξη ενός φωτεινού πλάσματος του Παραολυμπιακού κινήματος:
