Η Lana Del Rey επιστρέφει πιο body positive και αισθησιακή από ποτέ

Η Lana Del Rey φωτογραφήθηκε για το W και μίλησε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του οίκου Gucci, Alessandro Michele για την πρώτη τους γνωριμία, για την εμβληματική εμφάνιση της Lana στο Met Gala το 2018, για την ποιητική συλλογή “Violet Bent Backwords Over The Grass” που εξέδωσε, αλλά και για τις ποιητικές πηγές έμπνευσής της, τα όνειρά της, τη δημιουργική διαδικασία/ρουτίνα της σαν καλλιτέχνιδα, για το αν συνεχίζει να γράφει ακόμα τους στίχους της στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Πρακτικά, πρόκειται για μια συζήτηση μεταξύ δυο δημιουργών, που καταφέρνουν να συναντηθούν στους κοινούς τόπους του να είναι κανείς καλλιτέχνης.

Η Lana Del Rey τα τελευταία χρόνια δέχεται μια -τις περισσότερες φορές- ήπια επίθεση για την εξωτερική της εμφάνιση. Διάφορες «παπαρατσικές» φωτογραφίες της βλέπουν το φως της δημοσιότητας και δίνουν τον χώρο σε οποιονδήποτε ψάχνει κάτι να πει, να το πει. Ναι, ακόμα και η Lana, που πριν λίγα χρόνια προσδιόρισε το πώς μπορείς να είσαι σεξουαλική φαντασίωση, αλλά και σκεπτόμενη σαν γυναίκα (δυστυχώς, πρόσφατα αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε πως αυτά τα δυο μπορούν να πηγαίνουν μαζί), έπεσε στη μαύρη τρύπα του body shaming. Γιατί «πώς πάχυνε έτσι;» και «έφαγε αυτή» δυστυχώς δεν αποτελούν προϊόντα σκέψης πριν μετουσιωθούν σε λέξεις και ήχους.

Τέλος πάντων. Η Elizabeth Grant, που αγαπήσαμε ως Lana Del Rey, κλείνει τα 36 και επιστρέφει με νέο άλμπουμ. Δέχτηκε την πρόσκληση του W Magazine, ντύθηκε με φορέματα Gucci, καπέλα Row, νοσταλγικά midi μήκη, και κολλητά πατρόν που αγκαλιάζουν τις καμπύλες της και έκανε μια συζήτηση με τον Alessandro Michele, δηλώνοντάς του πως για εκείνη ήταν κάτι σαν όνειρο το πρώτο τους τηλεφώνημα και η πληροφορία ότι ακούγοντας τη μουσική της, σχεδίασε μια ολόκληρη κολεξιόν.

Η συζήτηση κυλάει υπέροχα όσο κοιτάζεις σαν αναγνώστης τις φωτογραφίες της body positive, αδιαμφισβήτητα σέξι Lana Del Rey, που ποζάρει αποφασισμένη να γοητεύσει ίσως όχι τον Jamie Hawkesworth, αλλά σίγουρα τον φακό του.

Ο Michele τη ρωτά αν η δημιουργική διαδικασία του να γράφει ποίηση είναι η ίδια με το να γράφει μουσική. «Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Αρχικά για να γράψω ποίηση, πρέπει να είμαι σε πραγματικά καλή διάθεση και να μην έχω τίποτα να με διασπά ή κάτι να πηγαίνει λάθος», λέει, περιγράφοντας πως όταν μια δυο λέξεις έρθουν στο μυαλό της, ενώ οδηγεί, πρέπει να κάνει στην άκρη και να μπει σε αυτό το μικροσύμπαν δημιουργίας.

Η Lana μελετά Carl Jung και έχει πάρει πολύ στα σοβαρά την φράση του πως το υποσυνείδητό μας έχει μόνο έναν τρόπο να μας μιλήσει, τα όνειρά μας. Επίσης πιστεύει και στην αυτόματη γραφή «που είναι παρόμοια με αυτό που κάνω όταν τραγουδάω στο κινητό μου τα πρωινά. Προτείνει ακόμα και να γράφεις με το αριστερό χέρι αν είσαι δεξιόχειρας, για να δεις τι θα προκύψει. Επειδή πρέπει να γράψεις τόσο αργά, μπορεί να καταλήξεις να γράψεις «Βοήθεια!», ενώ με το δεξί χέρι μπορεί να πεις «σήμερα ήταν μια καλή μέρα. Έβγαλα τα σκουπίδια, έπλυνα τα ρούχα μου, έκανα τηλεφωνήματα» και μετά, ξαφνικά λες, «και μου λείπει στ’αλήθεια πολύ. Μου λείπει πάρα πάρα πολύ». Και μετά σκέφτεσαι, τώρα μπήκα στον πυρήνα όλου αυτού». Ναι, φαίνεται να έχει βουτήξει βαθιά στο υποσυνείδητο. Το δικό της, αλλά και γενικότερα, σαν concept.

Η προτελευταία ερώτηση του σχεδιαστή ήταν ταυτόχρονα η πιο απλή και η πιο δύσκολη.

Πότε είσαι πιο ευτυχισμένη;

“Όταν εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και το ακολουθώ. Είμαι χαρούμενοι όταν βλέπω τον αδερφό και την αδερφή μου να επιτυγχάνουν. […] είμαι ευτυχισμένη όταν είμαι με τις τρεις φίλες μου, την Candy, τη Jen και την Annie, γιατί με κάνουν να νιώθω πως κάποιος με καταλαβαίνει. Είμαι ευτυχισμένη όταν ξαπλώνω στο γρασίδι και κοιτάζω ψηλά και σκέφτομαι ‘δεν είναι όμορφο που απλώς ξαπλώνω στο γρασίδι και νιώθω τη στήριξη της γης από κάτω αρκετή για εμένα σήμερα;’.”