Η Στέγη έχει τους μηχανισμούς να κάνει sold out/ talk of the town και event της πόλης σχεδόν κάθετι που ανεβάζει ή φιλοξενεί στους χώρους της. Ενίοτε, απορούμε πώς είναι δυνατόν να γεμίζει μια μέτρια παράσταση. Κάποιες φορές ζαλιζόμαστε από την πρωτοπορία. Και, υπάρχουν και οι στιγμές που βγαίνουμε στην Συγγρού ευτυχισμένοι. Ανακουφισμένοι, καλύτεροι άνθρωποι, χαρούμενοι. Θα μου πεις η Τέχνη δεν μπαίνει σε καλούπια, σπάνια αρέσει σε όλους και κάτι πάντα κερδίζεις από την επαφή μαζί της. Ναι. Προχωράμε.
Όταν έγινε γνωστό ότι θα έρθει η χιουμορίστα να την πω, σκωπτική φιλόσοφο, ανικανοποίητη Νεοϋορκέζα που έζησε όσα βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ του Netflix, κυνική λεσβία, οδηγό ταξί (αυτό με κέρδισε) και καθαρίστρια, σχολιάστρια σε συζητήσεις ανθρώπων που έχουν αποκλειστικά first world problems, όλα τα παραπάνω, εννοείται ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα «γιατί». Τόσα ήξερα.
Την θεώρησα ένα παρωχημένο πρόσωπο από το παρελθόν της Νέας Υόρκης που δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη ζωή μας που παθαίνουμε αυχενικό κοιτώντας συνεχώς προς τα κάτω το κινητό μας. Ευτυχώς, η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, είχε διαφορετική άποψη. Και απέδειξε ότι μερικές φορές δεν σε κάνει διάσημη το Netflix, αλλά η γεμάτη ευγένεια ειρωνική σου στάση ζωής. Και η εμπειρία σου πάνω στη Γη. Αν είσαι 71 ετών και έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο κάνοντας παρέα με τους πιο εμβληματικούς ανθρώπους κάτι παραπάνω ξέρεις από τον μέσο ξερόλα που κρύβουμε όλοι.
Τι έμαθα; Κυρίως, ότι πρέπει να διαβάζεις εφημερίδες και να μιλάς με όλους τους εκπρόσωπους της εργατικής τάξης που συναντάς στο δρόμο σου. Όσο πιο αποκομμένος είσαι από τον μέσο πολίτη μιας πόλης, τόσο πιο λάθος είναι η αντίληψή σου για την πραγματικότητα. Ας πούμε, οι πολιτικοί μας δεν ξέρουν τι περνάμε καθημερινά. Δεν περίμενε ποτέ κανένας πολιτικός (σημαντικός) κολλημένος στην κίνηση επειδή έχει πορεία εξαιτίας των οικονομικών πολιτικών του. Ούτε αγανάκτησε φουλάροντας το αμάξι του.
Έμαθα ότι πρέπει να βρω ένα συγκεκριμένο στιλ και να μην ακολουθώ μόδες. Δεν χρειάζεται να μου πάνε όλα όσα βάζει το Zara στην βιτρίνα. Αν καθιερώσω ένα δικό μου χαρακτηριστικό στιλ ο κόσμος θα με εντυπώσει στη συνείδησή του ως ένα άνθρωπο που δεν ακολουθεί νόρμες αλλά επιβάλλει. Πέστε να με φάτε, η πρώτη εντύπωση που δημιουργείς σε κάποιον είναι βασισμένη στα ρούχα και την εμφάνισή μας. Και αν καμουφλάρεις τις ανασφάλειες σου με κάτι που βαφτίζουν τα περιοδικά στιλ ενώ είναι μια στολή, δεν βλέπω το κακό πουθενά.
Δεν πήγα στην συζήτηση της Δευτέρας, εκεί το μεγαλύτερο σελέμπριτι στο κοινό ήταν ο Μαζωνάκης. Πήγα την Τρίτη, ήμουν στο κοινό μαζί με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η Φραν δεν κάνει κοινωνικές και ταξικές διακρίσεις. Είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον της πνευματικής της οξυδέρκειας. Δεν θα σου ανατρέψει τη ζωή η σοφία της. Εκτός, αν πιστεύεις ότι κάθε κουήρ άτομο θέλει να παντρευτεί. Όχι, η λεσβία Φραν Λίμποουιτς κουβαλά τις αντιλήψεις των ανθρώπων που ήταν απαγορευμένο/παράνομο να εκφράσουν τη σεξουαλικότητά τους δημοσίως. Κι αυτό, όπως εξομολογήθηκε, ήταν τόσο εθιστικό και κουβαλούσε απροσποίητη καύλα. Δεν θα ψήφιζε ποτέ υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων αλλά δεν θα πήγαινε ποτέ σε μια νεοφασιστική Πολωνία που είναι ομοφοβική.
Έθαψε τον Τραμπ, πετσόκοψε τον γηραλέο Τζο Μπάιντεν και δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι στη θέση της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ που την είπε κάτι ανάμεσα σε άχρηστη και φασαία που πιστεύει ότι έχει έρεισμα στον κόσμο της Νέας Υόρκης, αλλά δεν. Δεν θεωρεί όμως ότι οι πολιτικοί πρέπει να είναι συμπαθητικά πρόσωπα. Το μόνο που μετράει είναι να είναι ικανά για τη θέση και το ρόλο.
Τι άλλο μάθημα πήρα από την 71χρονη; Να μη δείχνεις ποτέ στο συνομιλητή σου τι σκέφτεσαι, να έχεις δηλαδή πάντα τον ίδιο τόνο όταν μιλάς, να μην ανεβάζεις τόνους και να μην φωνάζεις για να επιβάλλεις την άποψή σου. Να τον προσβάλεις αλλά αποσυντονίζοντας τον, χωρίς να το καταλάβει άμεσα.
Θεωρεί τον Πούτιν εγκληματία πολέμου. Και αυτή το λέει. Δεν παίρνει θέση απλά υπέρ της ειρήνης λες και είναι Μις Κόσμος. Βέβαια, τη Φραν την μεγάλωσαν χωρίς πολλά χάδια και σίγουρα όχι με την πεποίθηση ότι είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στον κόσμο (όπως έκαναν οι γονείς μας με μας). Δεν πιστεύει ότι είναι σημαντική η άποψή της. Πιστεύει ότι η δική σου δεν έχει καμία σημασία αν δεν είναι τεκμηριωμένη ή απλά είναι κομμάτι μιας woke επιτελεστικής ακτιβιστικής μόδας.
Δεν γουστάρει τα κακομαθημένα. Παιδιά και Τεξανούς με όπλα. Την ενοχλεί η πολιτική ορθότητα. Λέει το πολύ απλό, ίσως κάπως ανέξοδο σχόλιο, ότι αν δεν σου αρέσει κάτι μην το δεις, μην το σχολιάσεις, αγνόησε το, πήγαινε παρακάτω. Αλλά, αν το ακυρώσεις, μάλλον, υιοθετείς τακτικές που χρησιμοποίησαν εκείνοι που έκαιγαν βιβλία. Δεν θεωρεί τα πάντα Τέχνη. Όλους τους σύγχρονους καλλιτέχνες τους θεωρεί διασκεδαστές. Και τους εκδοτικούς οίκους επιχειρήσεις που βαφτίζουν τους συγγραφείς φαινόμενα για να πουλήσουν αντίτυπα. Χωρίς βέβαια να διαβάζουμε κάτι σημαντικό.
Το πιο σημαντικό μάθημα της Φραν είναι ότι εκείνη έζησε σε μια κοινωνία που δεν είχε ως εικόνισμα την ατομική ευτυχία και επιτυχία αλλά τη δημιουργία μιας κουλτούρας. Κι αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος που επιτυχία και προβολή σήμερα γνωρίζουν οι μέτριοι και κακοί καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, σελέμπριτι, whatever. Γιατί αν μας ένοιαζε κάτι σημαντικό θα είχαμε παιδεία. Δεν θα μας απασχολούσε η ύπαρξη των Κοψιάλιδων για να ασχοληθούμε με την ακύρωσή τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα κουβαλούν μια ψευδαίσθηση μεγαλείου επειδή τους πάτησε κάποιος μια καρδούλα σε μια ανάρτησή τους. Η Φραν ήρθε από το παρελθόν να μας τρίψει στη μούρη μας πόσο νάρκισσοι είμαστε. Και πόσο κακό είναι για το iq μας να ασχολούμαστε τόσο πολύ με την κατσίκα του γείτονα.Η Φραν Λίμποουιτς είναι ανεξάντλητη ενώ κουβαλά τη μανιέρα της. Και την ευχαριστούμε, γιατί μέσα σε μια ώρα μας έκανε να σκεφτούμε όλα όσα μας συμβαίνουν. Γίναμε από παρατηρητές, αναστοχαστές.
Πλέον, η κυρία Λιμποούιτς είναι ένα mainstream. Το κέρδισε με την περσόνα που δημιούργησε. Δεν θα σου απαντήσει ποτέ ξεκάθαρα σε κάτι που ρωτάς, γιατί ξέρει από σοφιστικά τρικ ρητορείας. Αλλά, αν ψάχνεις απαντήσεις για τη ζωή σου από μια καλεσμένη της Στέγης, κλείσε μωρέ ένα ραντεβού για ψυχοθεραπεία να μιλήσεις λίγο με τον εαυτό σου. Να τα πείτε. Με τον τεράστιο ατομικισμό που επικρατεί σήμερα, η Φραν θα είχε φάει τέτοιο κανσελ που θα ήταν καλεσμένη του Λιάγκα και της Σκορδά μετά τον Μαυρίκιο Μαυρικίου. Ας αναρωτηθούμε τη δική μας στάση ζωής με αφορμή μια συζήτηση στη Στέγη.
Υγ: δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι στη θέση εκείνης της γυναίκας που την ρώτησε γιατί δεν φορά φορέματα. Ποτέ πριν το «μικροαστή» δεν ακούστηκε τόσο δυνατά ενώ δεν ειπώθηκε καν. Της είπε ότι αυτή την ερώτηση πιθανότατα την έβαλε η πεθαμένη μητέρα της να την ρωτήσει.
Υγγ: Μάλλον, βγαίνοντας από τη Μεγάλη Βρετανία να πάει στην Ακρόπολη την ποδοπάτησαν οι Αθηναίοι, γιατί θεωρεί τους πεζούς της πόλης μας χειρότερους από τους οδηγούς μας. Κι αυτό δεν το λέει κάποιος εύκολα.
