Η Βικτόρια είναι 32 ετών. Έγινε μητέρα για πρώτη φορά την προηγούμενη Παρασκευή. Στο Κίεβο. Σε ένα καταφύγιο χωμένο στα έγκατα της γης. Στη δεύτερη μέρα του πολέμου/εισβολής. Άκουγε τις εκρήξεις. Και προσευχόταν να καταφέρει να γνωρίσει το παιδί της, τον γιο της. Δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι θα έπρεπε να γεννήσει ακούγοντας τις βόμβες να πέφτουν. Ήταν φοβισμένη. Και πονούσε με οδύνες τοκετού. Έτρεμε ο άντρας της να την οδηγήσει σε νοσοκομείο με το αυτοκίνητο. Άλλωστε δεν είχαν βενζίνη. Ο μέσος όρος αναμονής για να γεμίσει το ντεπόζιτο ήταν πάνω από μισή ώρα.
Βγήκαν στους δρόμους της πόλης τους και πάγωσαν. Πρώτη φορά στη ζωή τους αντίκρυζαν την πόλη τους άδεια. Έμοιαζε εγκαταλελειμμένη. Και τότε άρχισαν οι σειρήνες. Η ζωή της έμοιαζε με πολεμική ταινία και έπρεπε να βρει δύναμη να παραμείνει αισιόδοξη. Γεννούσε. Έφτασαν σε ένα θεοσκότεινο νοσοκομείο. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες φοβούνται ότι είναι στόχος. Τους άνοιξαν τις πύλες και τους οδήγησαν σε ένα δωμάτιο που πέρασαν δύο ώρες. Τότε άρχισαν πάλι να ηχούν οι σειρήνες. Η Βικτόρια σκεφτόταν τους προηγούμενους μήνες. Ήταν μια νέα γυναίκα έγκυος. Είχε κάνει μαθήματα γιόγκα για εγκύους και είχε προετοιμαστεί για τη στιγμή αυτή. Μόνο που στο μυαλό της το είχε φανταστεί πολύ διαφορετικά.
Ο γιατρός της επέμεινε να μετακινηθούν σε καταφύγιο. Ακολούθησε πανικός. Έβλεπε κόσμο να τρέχει πανικόβλητος. Κι εκείνη από τις οδύνες δεν μπορούσε ούτε το παντελόνι της να φορέσει. Όταν είδα που με πηγαίνουν να γεννήσω σοκαρίστηκα. Το καταφύγιο μύριζε μούχλα, είχε υγρασία και ήταν παγωμένο. Είχε χτιστεί την περίοδο της ΕΣΣΔ. Ήμουν ανάμεσα σε άλλα πενήντα άτομα. Χωρίς ιατρικά μηχανήματα, μόνο μια καρέκλα γυναικολόγου. Δεν ήθελα να σκέφτομαι.
Τότε έσπασαν τα νερά μου. Ο γιατρός είπε ότι ήταν επικίνδυνο να περιμένουμε. Ήθελα απλά να κρατήσω το γιο μου στην αγκαλιά μου και να σταματήσω να υποφέρω. Μόλις είδα τα μαλλιά του ένιωσα αγαλλίαση. Έμοιαζε στον άντρα μου. Τον κράτησα και ένιωσα θαλπωρή. Μια γλυκεία θαλπωρή. Ένιωσα μια απέραντη ευτυχία και μόνο αγάπη. Του ψιθύρισα ότι είναι τυχερός που γεννήθηκε στην Ουκρανία. Είναι το νέο της πρόσωπο. Κάθε πρωί ξυπνάω νωρίς και τον κοιτάζω να κοιμάται. Είναι ένας μικρός άγγελος. Και κάθε πρωί κοιτάζω έξω από το παράθυρο να δω πόσα κτήρια έχουν παραμείνει αλώβητα. Ο γιος μου θα μάθει γι αυτό τον πόλεμο μόνο από τις ιστορίες που θα του πούμε. Δεν θα ξέρει τι περάσαμε. Δεν θέλω ποτέ να μάθει τι σημαίνει πόλεμος στην πραγματική ζωή. Προσεύχομαι μόνο για ειρήνη. Θέλω να τελειώσει όλο αυτό. Και να γίνει άντρας το παιδί μου σε μια νέα Ουκρανία.
Την ιστορία της η Βικτόρια την διηγήθηκε στον Guardian.
