Ζούμε σε μια χώρα που την ίδια στιγμή ασχολείται α) με τον αν χόρτασε ο Σπύρος Μπιμπίλας στον αρραβώνα του Μαυρίκιου Μαυρικίου, β) με την τιμή του φυσικού αερίου μετά το bullying του Πούτιν στην Ουκρανία, γ) με το υποτιθέμενο νέο έρωτα του Ντέμη μετά τη Δέσποινα Βανδή και με τη μητρότητα (ειδικά την μητρότητα διάσημων γυναικών, Ριάνα, Στικούδη). Παράνοια.

Κάθε νέα μητέρα στον πλανήτη των περιοδικών κομμωτηρίου θα κληθεί να μιλήσει για τον νέο της ρόλο, πότε έχει κολικούς το μωρό της, πώς είναι ο θηλασμός της, αν κοιμάται το βράδυ, αν πήρε κιλά, αν τα έχασε. Κι άλλα πράγματα μάλλον επιφανειακά για το ρόλο αυτό. Ντρέπονται οι περισσότερες να παραδεχτούν ότι κλαίνε από εξάντληση, ψυχική και σωματική, ότι δεν αναγνωρίζουν το νέο τους σώμα, δεν λένε ότι φοβούνται και νιώθουν ενοχές.

Δεν περιμέναμε να τα ακούσουμε αυτά σε μια εκπομπή του Αρναούτογλου θα πείτε. Κρίμα. Γιατί αν περάσει στο mainstream ότι η μητρότητα δεν είναι ένα παραμυθένιο μέρος που μυρίζει μωρουδίλα και η ετερόφυλη προνομιούχα γυναίκα είναι πάντα χαμογελαστή, ευδιάθετη και ψύχραιμη, ίσως αλλάξει η σεξιστική, μισογυνική κοινωνία μας. Ριάλιτι τσέκ λέγεται. Θα μας έκανε καλό. 

 

Η μητρότητα ως όρος στην κοινωνιολογία της οικογένειας είναι χτισμένος πάνω σε προσδοκίες και πολιτισμικά πρότυπα που συνδέονται με τη φροντίδα των παιδιών. Η μητρότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αναπαραγωγή, την διαφοροποίηση των φύλων, την ιεραρχία. Είναι, με άλλα λόγια, ένας κοινωνικός θεσμός.

Είναι ένας θεσμός/κοινωνική κατασκευή που αλλάζει και προκαλεί συγκρούσεις στην κοινωνία. Γιατί άλλαξαν τα δικαιώματα και οι απαιτήσεις των γυναικών ενώ ο θεσμοθετημένος όρος μένει προσκολλημένος σε πατριαρχικές παραδοσιακές νοηματοδοτήσεις. Δεν είναι δεδομένο (βιολογικό δεδομένο) ότι μια γυναίκα οφείλει να γίνει μάνα στην κοινωνία. Ούτε –αν γίνει- ότι πρέπει να υπηρετήσει το ρόλο της ακολουθώντας κανόνες. Δεν είμαστε υποχρεωμένες να αναπαράγουμε και το πρότυπο της μανούλας που είχε η μητέρα, η θεία, η γειτόνισσα, η μανικιουρίστα, η φαρμακοποιός και η μαία μας. Η μητρότητα δεν μεταμορφώνει ηθικά μια γυναίκα. 

Άρα, όταν δηλώνει η Κατερίνα Στικούδη ότι “ζούσα τέτοια χαρά που δεν μπορούσα να ασχοληθώ με κανένα αρνητικό σχόλιο. Υπήρξε κόσμος που δεν του άρεσε, αλλά και κόσμος που το στήριξε. Επειδή κάνουμε αυτή τη δουλειά που έχει να κάνει με την προβολή, έχει διαφορά από μία γυναίκα που επέστρεψε στο γραφείο; Γύρισα, επέστρεψα, ήμουν καλά, ούτε θα απολογηθώ αν έλειπα 4-5 ώρες ούτε θα κάτσω να δείξω στο Instagram πόσες ώρες είμαι πάνω από το παιδάκι μου. Δεν κάνω πράγματα για να αποδείξω κάτι”, απλά αποδέχεσαι την αλήθεια της και κοιτάς τη δική σου ζωή. Γίνεσαι δηλαδή άνθρωπος με ενσυναίσθηση και κοινωνική ευθύνη.

Γιατί; Τα είπαμε κι εδώ: Πράγματα που δεν υπάρχει λόγος, κανένας λόγος, κανένας απολύτως λόγος να με απασχολούν στην καθημερινότητά μου: Γιατί η Κατερίνα Στικούδη γύρισε στη δουλειά της πριν συμπληρώσει 40 μέρες ως λεχώνα. ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ; Είναι ένα λογικό ερώτημα. Και πες ότι με νοιάζει, γιατί να της γράψω σχόλιο στο Instagram; Μου λείπει κάποιο κοινωνικό skill και δεν με αφορά η ζωή των ανθρώπων που δεν έχω γνωρίσει ποτέ;

 

Ζούμε ακόμη σε μια γειτονίτσα του 1950 όπου κάποιοι είναι αυτόκλητοι επιτηρητές της ηθικής τάξης  της κοινότητας;