Η σχέση του καθενός από εμάς με τη μητέρα μας, μάς επηρεάζει με τόσους τρόπους, πολλού από τους οποίους δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Ξέρετε, είναι ιδιαίτερα σοκαριστικό το να μαθαίνεις πως κάποιοι πάρα πολύ βασικοί πυλώνες της προσωπικότητάς σου, κάποια από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά σου, διαμορφώνονται από τη σχέση που είχες με τη μαμά σου τους πρώτους κιόλας έξι μήνες της ζωής σου. Κι όμως.
Δεν είναι ψέμα, η σχέση με τη μητέρα είναι ουσιαστική, κομβική και ανεξάρτητη από φύλο. Είτε είσαι γυναίκα, είτε είσαι άντρας, αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές σχέσεις, από τους πιο σημαντικούς διαπροσωπικούς συσχετισμούς ολόκληρης της ζωής σου. Και μάντεψε: δεν είναι πάντα καλός αυτός ο συσχετισμός.
Αυτό θα είναι ένα εξαιρετικά μικρό κείμενο, για να χωρέσει το ποιες είναι οι ρίζες της τάσης, στα όρια της εμμονής, να αγιοποιούμε τον ρόλο της μητέρας. Η μητέρα-θυσία, η μητέρα την οποία πρέπει πάντα να ακούς και να ακούς και να ακούς, γιατί πάντα θέλει το καλό σου, γιατί πάντα ξέρει, γιατί έχει ένστικτο, γιατί πρέπει να “τιμάς τη μητέρα και τον πατέρα σου”. Έχει παίξει κάποιο ρόλο η Παναγία σε όλα αυτά; Πολύ πιθανό. Το θέμα είναι πως δεν είναι όλες οι μαμάδες “άγιες” -μεταξύ μας, δεν οφείλουν κιόλας- ούτε καλές, ούτε με ένστικτο, ούτε με το καλό των παιδιών τους στο μυαλό τους. Πολλές μαμάδες είναι τοξικές και κακά πρότυπα, όσο και αν η λέξη “σεβασμός” στα τυφλά μας κάνει να μη μπορούμε να πούμε τα δεδομένα.
Κάπως έτσι, η συνέντευξη της Τζένιφερ Άνιστον στο Hollywood Reporter έρχεται να ανακουφίσει όσες και όσους δεν έχουν ανεβάσει σε βάθρο τους γονείς τους, γιατί δεν αποτέλεσαν πρότυπα, όσο και αν η κοινωνία προσπαθεί να μας πείσει για αυτό. Σε ερώτηση σχετικά με τα meltdowns που κατά καιρούς έχουμε παρακολουθήσει να βιώνουν δημόσια πρόσωπα, λόγω της δημοσιότητας και ενδεχομένως της πίεσης από την οικογένειά τους, η Άνιστον απάντησε πως “δεν ήθελα να γίνω αυτή η γυναίκα”, αναφερόμενη στη μητέρα της, η οποία έφυγε από τη ζωή το 2016. “Μεγάλωσα βλέποντας καθημερινά μία γυναίκα να κάθεται αναπαυτικά στη θέση του θύματος. Δεν μου άρεσε το πώς φαινόταν. Μου έδινε ένα παράδειγμα που δεν ήθελα ποτέ να είμαι και δεν θα γίνω ποτέ. Είναι τοξικό και σου διαβρώνει τη ψυχή σου”, είπε αναφερόμενη σε εκείνη, χρησιμοποιώντας λέξεις που σήμερα επιτέλους καλούμαστε να χρησιμοποιούμε, όχι για να προσβάλουμε άτομα γύρω μας, αλλά για να τονίσουμε, κυρίως στους ίδιους μας τους εαυτούς, πως δεν είναι σωστά για εμάς. Απλώς δεν μας κάνουν καλό.
Για τη Τζένιφερ Άνιστον, η σχέση της και οι εικόνες που είχε από τη μητέρα της, τής άφηναν δυο επιλογές: “Ή να παραδοθώ σε μπομπονιέρες και να ζω κάτω από τα σκεπάσματά μου, είτε να βγω έξω και να βρω μια δημιουργική διέξοδο για να ανθίσω. Και αυτό έκανα”. Και ναι, αυτό έκανε, τη στιγμή που θαυμαστές και δημοσιογράφοι ακόμα ασχολούνται με τις σχέσεις, το διαζύγιό της και την επιλογή της να μην κάνει παιδιά. Στην ίδια συνέντευξη, έδωσε κάποιες πολύ σωστές απαντήσεις και για αυτό, τονίζοντας πως ερωτήσεις όπως αυτή, μπορεί να σκάβουν βαθιά σε τραύματα, θέματα υγείας και εσωτερικά διλήμματα της γυναίκας που τις δέχεται. Παράλληλα, τρόλαρε γελώντας, τα “δίδυμα” που της φορτώνονται από tabloids, μετατρέποντάς τη σε 52χρονη μητέρα-θαύμα.
Τι έκανε η Τζένιφερ Άνιστον πολύ απλά; Έδωσε αυτό το ελεύθερο να μπορεί κανείς να μιλήσει για την τοξική, χειριστική του μητέρα, κόντρα στην κοινωνία που ζει για να την αγιοποιεί σαν ρόλο. Και αυτό είναι σημαντικό για πολλούς και πολλές εκεί έξω.
