Μαζί με την Μαντόνα είναι οι δυο θρυλικές Βασίλισσες της ποπ μουσικής σκηνής. Η Πριγκίπισσα έγινε 40 και της αξίζει νέο στέμμα. Και οι δυο τραγουδίστριες και χορεύτριες έκαναν μόδα ότι φορούσαν, έγιναν τα λιγότερο βαρετά εξώφυλλα των περιοδικών, ύμνησαν τη γυναικεία σεξουαλικότητα και θεωρούνται λαϊκά σύμβολα.
Θυμάμαι κι άπειρες Ελληνίδες παρουσιάστριες (που ξαναγεννήθηκαν ως ακτιβίστριες του φεμινισμού σήμερα) να την αποκαλούν χοντρή και να σχολιάζουν τα κιλά της Μπρίτνεϊ. Και να γελούν. Αυτή ήταν η λαϊκή κουλτούρα της εποχής. Ειπώθηκε με σκληρότητα η ιστορία της Σπίαρς. Και μοχθηρία. Την οποία προσποιούμαστε ότι τα μίντι απεκδύθηκαν.
Στο σημείο αυτό πρέπει να ειπωθεί μια τεράστια αλήθεια: Το να κριτικάρεις τα κακώς κείμενα του χθες είναι πιο εύκολο από το να αλλάξεις τον μισογυνισμό σήμερα. Η επανεξέταση της ποπ κουλτούρας των 90s κουβαλά μια αυταρέσκεια. Είναι σαν να μπαίνουμε στον Νείλο της πολιτικής ορθότητας να βαφτιζόμαστε νεοαφυπνισμένοι και να κατηγορούμε τους παλιότερους για όλα. Για να συγχάρουμε τους γαμάτους εαυτούς μας και να κάνουμε high five με τα status μας που είναι διαλέξεις γυναικείων σπουδών Παντείου. Δεν θα πάμε μπροστά αν νοιαζόμαστε για την ηθική ανωτερότητά μας. Γιατί, δυστυχώς, ο καθημερινός σεξισμός ζει και βασιλεύει.
Η ιστορία της Μπρίτνεϊ λειτουργεί ως προειδοποίηση για εμάς. Πρέπει να φροντίσουμε να μην καίμε τις πιτσιρίκες της βιομηχανίας του θεάματος. Είτε είναι τόσο μεγάλα ονόματα ή τρίτο βιολί σε ριάλιτι και φωνάζουν «κοτόπουλο μπλοκ». Δεν είναι αστείο. Οι σημερινοί 40αρηδες εσωτερίκευσαν χωρίς να το καταλάβουν συγκεχυμένες ιδέες για το σεξ και την γυναικεία σεξουαλικότητα. Και υποσυνείδητα τις κουβαλάμε. Λέμε ότι μια γυναίκα που έστειλε γυμνές φωτογραφίες της σε ένα τυχαίο τύπο που τις δημοσίευσε μετά για εκδίκηση «τα ήθελε».
Η Μπρίτνεϊ ξεκίνησε την επαγγελματική της καριέρα στα 15 της. Παρακολουθούσε μαθήματα χορού από τα 3 της και μπήκε σε χορωδίες στα 5 της. Είναι βάναυσο; Σίγουρα δεν της επέτρεψαν να έχει ιδιωτική ζωή οι γονείς της. Πολύ πριν της πάρουν την επιμέλεια της ζωής της. Βασικά, δεν την βοήθησαν ποτέ να σταθεί στα πόδια της.
H Μπρίτνεϊ δεν είχε το δικαίωμα στη σωματική της αυτονομία, το οποίο της αφαιρέθηκε από τότε που ο πατέρας της έγινε ο νόμιμος κηδεμόνας της τόσο για την οικονομική όσο και για την προσωπική της ζωή, η οποία, σύμφωνα με την Σπίαρς, έγινε ένα και το αυτό, υπονοώντας ότι η επιτήρηση/κηδεμονία/αιχμαλωσία/επιτροπεία την έκανε προϊόν και όχι άτομο.
Εκείνο που έμαθε μόνη της είναι το πιο σημαντικό. Όσες φορές κι αν πέσεις, άλλες τόσες θα σηκωθείς. Και έτσι, ανθρώπινα, η Μπρίτνεϊ είναι η πιο επιτυχημένη καλλιτέχνης της γενιάς των μιλένιαλ. Και της Gen-Z.
