Έγινε γνωστή χορεύοντας με στρινγκ στο ανόητο Blurred Lines του Robin Thicke που τραβούσε τα μαλλιά της και χούφτωνε το στήθος της. Ατάραχη από την αντικειμενοποίηση της.To Instagram της είναι ένα αμάλγαμα φωτογραφιών με μπικίνι δικής της υπογραφής, μητρότητας και γκλαμουράτων εξωφυλλικών πορτρέτων. Το 2020 αποφάσισε να δημοσιεύσει ένα από τα δοκίμια του My Body στο περιοδικό New York Magazine (το πολυσυζητημένο Buying Myself Back).

Συζητήθηκε γιατί γράφτηκε από μια γυναίκα με προνόμια κι εξουσία. Μια εξουσία που βασίζεται στην ομορφιά της. Βέβαια, μπορεί να πει ο καθένας σήμερα ότι πολλές γυναίκες εκεί έξω σκέφτονται που τελειώνει η εκδοχή της ιλουστρατιον εικόνας τους και που ξεκινάει ο πραγματικός εαυτός τους. Βέβαια, ελάχιστες θα έχουν ξυπνήσει σε ένα θέρετρο 400 εκατομμυρίων δολαρίων στις Μαλδίβες όπως η Έμιλι Ραταϊκόφσκι που την πλήρωναν να δημοσιεύει φωτογραφίες από τις διακοπές της. Αυτή είναι η ακατέργαστη δύναμη του σώματός της.

Το βιβλίο της επιμένει να εξερευνά τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και εμπόρευμα, ταυτόχρονα. Τι θα διαβάσουμε σύμφωνα με προδημοσιεύσεις; Συνοδεύει ένα δισεκατομμυριούχο για 25.000 δολάρια στο Super Bowl αλλά αισθάνεται παγιδευμένη από τη συναλλακτική φύση της βιομηχανίας του μοντελίνγκ. Τι σκέφτεται; “Ο κόσμος επιβραβεύει τις γυναίκες που επιλέγονται από ισχυρούς άνδρες”. Κι αυτό την έκανε επιφυλακτική απέναντι σε εκείνους που την θαύμαζαν επειδή ήταν ωραία. Δεν ήθελε να νιώθει υπόχρεη στους άνδρες που η επιθυμία τους την έκανε τόσο ισχυρή.

Η Έμιλι Ραταϊκόφσκι εξερευνά την πολιτική του σώματος στην ψηφιακή ζωή μέσα από την εμπειρία της, το σώμα της διαμορφώνει λόγο. Αν διαβαστεί αυτό το βιβλίο ως απομνημονεύματα, όλα καλά.  Αν το διαβάσουμε ως ακτιβιστικά δοκίμια κάπου αναρωτιέσαι γιατί δεν προσπαθεί καθόλου, φαίνεται απρόθυμη εντελώς, να ανατρέψει το ανδρικό βλέμμα ενώ του ασκεί κριτική. Ναι, η δύναμη της βρίσκεται στο σώμα της. Αλλά γιατί δεν σκέφτεται την ιδέα να απομακρύνει το male gaze από το σώμα της. Επικρίνει το σύστημα, αλλά είναι συστημική η ίδια. Βλέπει τα δομικά προβλήματα (μισογυνισμός και καπιταλισμός) αλλά είναι μέρος του προβλήματος. Εμπλέκεται. Διαιωνίζει καθημερινά τα στερεοτυπικά πρότυπα ομορφιάς.

Δεν είναι δική της ευθύνη να επαναπροσδιορίσει την έννοια της ομορφιάς και να ανατρέψει την πατριαρχία. Ούτε είναι σκοπός της ζωής της να αποσταθεροποιήσει τον καπιταλισμό. Είναι μια γυναίκα που ζει μέσα στις αντιφάσεις της. Βλέπει σολιψιστικά το θέμα της γυναικείας ενδυνάμωσης και της αντικειμενοποίησης. Είναι ένα βιβλίο για να συμβιβαστεί η συγγραφέας του με την ομορφιά της; Την οποία, η ίδια, έχει εμπορευματοποιήσει. Αλλά μάλλον δεν ψάχνει απαντήσεις. Δεν θέλει να μάθει αν είναι συνένοχη. Είναι η αισθητική για την επανάσταση οι ψεύτικες βλεφαρίδες και τα μακριά νύχια που ποστάρει για να διαφημίσει το βιβλίο της;

Έχουμε εμείς ως παρατηρητές  (ανάμεσα στους 28, 6 εκατομμύρια followers της) το δικαίωμα να αναρωτηθούμε αν η τόσο λεπτή μεσούλα της προωθεί μια συγκεκριμένη απεικόνιση της γυναικείας σεξουαλικότητας; Ή η πολιτική ορθότητα προστάζει να σταθούμε μυωπικά απέναντι στις εικόνες της;

Το συμπέρασμα είναι ήδη κατοχυρωμένο στον Μαρξ: έχει χάσει τον έλεγχο του έργο που παράγει στον καπιταλισμό. Και την αίσθηση του εαυτού της γιατί τον κατακερμάτισε.

Υπάρχει κεφάλαιο που γράφει ότι αντιστέκεται στον θυμό επειδή οι θυμωμένες γυναίκες είναι σωματικά απωθητικές. Και προβάλλει τη θλίψη της για να φαίνεται ευάλωτη, τρυφερή και να νιώθει κανείς την ανάγκη να την φροντίσει. Αυτός είναι ένας λόγος να μην αγοράσω προσωπικά το βιβλίο της. Οι υπόλοιποι, σε ελεύθερη αγορά ζούμε, πράξτε κατά το δοκούν. Μπράβο στο κορίτσι που αφυπνίστηκε. Ή προσπαθεί.