Η σχέση της Αντωνίας με τη μουσική ξεκίνησε από την ηλικία των 4 ετών. Τότε που άρχισε να αναποδογυρίζει τις κατσαρόλες και τα τάπερ, να πιάνει τις κουτάλες και να το παίζει ντράμερ. Η μητέρα της θέλοντας να βρει έναν τρόπο ώστε να κατευνάσει την υπερκινητική Αντωνία (και να διασφαλίσει την ψυχική ηρεμία της οικογένειας) την πήρε από το χεράκι, την πήγε στο Ωδείο και την έγραψε πιάνο. Το πρώτο άγγιγμα των χεριών της 4χρονης Αντωνίας στα πλήκτρα ήταν τόσο μαγευτικό που την έκανε να μείνει για πάντα εκεί.
20 χρόνια αργότερα, η Αντωνία Καούρη παραμένει το ίδιο υπερκινητική. Κάνει το ντεμπούτο single της με μία επανεκτέλεση του τραγουδιού «Έτσι είναι οι Σχέσεις», ροκάρει παρέα με τους INCO, βυθίζεται στην dark αισθητική και μαγεύεται από την underground κουλτούρα. Την έχουν χαρακτηρίσει επιθετική. Δεν είναι κάτι που την ενοχλεί. Εξάλλου η Αντωνία Καούρη δεν επιθυμεί να μπει σε καλούπια. Μέσω της τέχνης θέλει να επικοινωνήσει την ωμή αλήθειά της κι ας την παρεξηγήσεις. Εμείς, πάντως, δεν το κάναμε. Εσύ, μετά το τέλος της συνέντευξης που κράτησε 45 λεπτά και αποτυπώθηκε σε σχεδόν 2.300 λέξεις, θα καταλήξεις στο δικό σου συμπεράσμα.
Κάνεις το ντεμπούτο single σου, με μία επανεκτέλεση του τραγουδιού Έτσι είναι οι Σχέσεις. Τι σ’ έκανε να το επιλέξεις;
Εκτιμούσα πάρα πολύ την Ηρώ ως καλλιτέχνιδα και έτυχε ο παραγωγός μου, ο Δημήτρης Κοντόπουλος, να έχει συνεργαστεί ήδη μαζί της στα πρώτα της βήματα. Ήταν δική του ιδέα να κάνουμε ένα remake του «Έτσι είναι οι Σχέσεις». Αυτό είναι το story πίσω από το κομμάτι. Εγώ δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι μπορούσα να ερμηνεύσω ένα τέτοιο κομμάτι. Δεν το πίστευα αλλά όταν ήρθε και είδα το αποτέλεσμα, ξετρελάθηκα.
Το κομμάτι κυκλοφόρησε πριν από 15 χρόνια. Το θυμάσαι όταν είχε βγει;
Φυσικά και το ήξερα διότι μου άρεσε η Ηρώ. Οι γονείς μου την ακούγαν. Επίσης επειδή είναι πιανίστρια, μου ήταν πολύ φυσιολογικό να την ακούω. Η αλήθεια είναι πως το «Έτσι είναι οι Σχέσεις» το θεωρούσα πολύ ήρεμο κομμάτι όταν το άκουσα για πρώτη φορά σε ηλικία 14-15 ετών. Και όταν ο Δημήτρης μού πρότεινε να το κάνουμε remake ήμουν σε φάση: «Μήπως να πούμε κάτι πιο δυναμικό»; Μου ζήτησε να το πιστέψω και πως με τη σωστή ενορχήστρωση θα βγει έτσι όπως πρέπει να βγει. Το άκουσα μία, το άκουσα δύο και με την τρίτη το ένιωσα δικό μου.
Το nostalgia factor είναι ένα ασφαλές κριτήριο όταν πρόκειται για τη διασκευή ενός κομματιού;
Νομίζω πως ναι. Είναι πολύ σημαντικό να εκτιμάς το τραγούδι όταν το έχεις ακούσει. Να σου προκαλεί μία νοσταλγία. Συναισθήματα, αναμνήσεις. Είναι πολύ ωραίο όσον αφορά τη μουσική και το συγκεκριμένο είναι ένα κομμάτι που το υποστηρίζει πάρα πολύ όλο αυτό.
Τελικά “πώς είναι οι σχέσεις” της δικής σου γενιάς; Θεωρείς πως υπάρχει μια πιο κυνική προσέγγιση του έρωτα λόγω του γεγονότος πως έχετε γαλουχηθεί στα social media;
Πιστεύω πως έχουν καταστραφεί οι ερωτικές σχέσεις. Καταρχάς βγαίνουμε έξω και δεν μιλάμε face to face πλέον. Ντρεπόμαστε και πίσω από την οθόνη τα λέμε όλα, τα κάνουμε όλα. Βλέπεις ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που σ’ αρέσει και ντρέπεσαι να το πλησιάσεις, να προσεγγίσεις τον άλλον. Δεν λέω να πας «με τα όλα». Αλλά να ρίξεις ένα βλέμμα. Να πεις είμαι ο τάδε και θέλω να σε γνωρίσω.
Θεωρείς πως τα social media το έχουν γιγαντώσει όλο αυτό; Αποτελεί ένα «μαξιλαράκι». Προκαλεί μία ασφάλεια;
Εννοείται. Είσαι πίσω από μία οθόνη. Έχεις μόνο μία φωτογραφία, έχεις ένα γραπτό που το διορθώνεις και απαντάς όποτε θέλεις. Αν δεν σου απαντήσει και μείνει στο «Διαβάστηκε» δεν ντράπηκες τόσο πολύ όσο το να φας το άκυρο face to face. Έχεις την ασφάλεια ότι δεν σε βλέπουν άλλοι, δεν το ξέρουν άλλοι.
Ποιες είναι οι επιρροές και τα βιώματα που έχει ένας καλλιτέχνης της γενιάς σου για να γράψει μουσική; Τι είναι αυτό που θέλει να επικοινωνήσει στον κόσμο;
Όταν γράφω, κάθε μου τραγούδι είναι και ένα story. Το οποίο μπορεί να είναι ερωτικό story ή μπορεί να έχει κοινωνικό μήνυμα. Δεν πρόκειται μόνο για βιωματικές ιστορίες αλλά αντλώ έμπνευση από την καθημερινότητά μου. Μπορεί να δω έναν άστεγο στον δρόμο ή μία μητέρα μ’ ένα παιδί σ’ ένα πεζοδρόμιο και να θέλω να γράψω γι’ αυτό.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν 20άρη-25άρη μουσικό αν αφοσιωθεί στην τέχνη του, να βιοποριστεί από αυτή;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί για να επιβιώσεις από την τέχνη σου πρέπει να μπορείς να απευθυνθείς σε πολύ κόσμο, να γινεις εμπορικός. Και όταν μπλέκεσαι με το εμπορικό κομμάτι πρέπει να θυσιάσεις κάποια κομμάτια της τέχνης σου. Αυτό που ονομάζουμε «underground».
Γιατί είναι τόσο δαιμονοποιημένη η εμπορικότητα;
Δεν την θεωρώ κακή αλλά αν ήθελα να βγάλω κάτι πειραματικό, ο κόσμος, ειδικά ο κόσμος της Ελλάδας δε θα το δεχόταν. Δεν είναι ακόμη έτοιμος γι’ αυτό.
Εσύ ποιες «θυσίες» έχει χρειαστεί να κάνεις για να εργάζεσαι ως μουσικός; Είσαι διατεθειμένη να τις κάνεις για «πάντα»;
Είναι πολύ απαιτητική δουλειά και πολλές φορές φθείρει την ψυχική σου ισορροπία. Γιατί είναι πολύ ωραίο να μας βλέπεις πάνω σε μία σκηνή με το χαμόγελο 24/7 αλλά όταν πας σπίτι και αναλογίζεσαι αυτά που πρέπει να δώσεις, που πρέπει να κάνεις, την ενέργεια που δίνεις, τότε αντιλαμβάνεσαι πως το σχήμα είναι αμφίροοπο. Χρειάζεσαι τεράστια ποσοστά ενέργειας για να το κάνεις αυτό.
Τι είναι αυτό που μπορεί να σου χαλάσει την ψυχική υγεία σ’ ένα live; Για παράδειγμα το κοινό να είναι ξενέρωτο;
Πολλές φορές μπορεί να είναι και ο επιχειρηματίας που συνεργάζεσαι. Δε μου έχει τύχει ποτέ γιατί έχω πολύ καλές συνεργασίες. Μπορεί να είναι ένα πρόβλημα το οποίο αφορά την επόμενη μέρα κι εσύ το φορτώνεσαι στο live σου και πρέπει να είσαι καλά και να μην το σκέφτεσαι. Κάτι που δεν γίνεται εκ των προτέρων.
Έχεις νιώσεις ότι ο κόσμος ή άνθρωποι που δεν σε γνωρίζουν καλά αντιμετωπίζουν τη δουλειά σου ως «χόμπι», ως όχι μια «κανονική» δουλειά;
Συχνά ακούω και από τους ίδιους μου τους φίλους πως «εσύ δουλεύεις μόνο 2 ώρες και βγάζεις τόσα λεφτά». Το γεγονός πως εγώ πρέπει να έχω δουλέψει 15 χρόνια σπουδάζοντας μουσική ή το να κάνω πρόβες όλη την εβδομάδα για να ακούσουν 2 ώρες πάνω στην σκηνή, είναι κάτι που δεν το αναλογίζονται πολλοί. Δεν το καταλαβαίνουν και να σου πω την αλήθεια δεν περιμένω και να το καταλάβει ο κόσμος. Όπως εγώ δεν μπορώ να καταλάβω μία δουλειά γραφείου, έτσι δεν μπορεί να καταλάβει κι ο άλλος το άγχος και την κούραση που μπορεί να περνάει ένας μουσικός.
Ποιο τραγούδι είναι περισσότερο εσύ. Θα το χαρακτήριζες ως το soundtrack της ζωής σου. Ποιος είναι ο στίχος που σ’ έχει αγγίξει περισσότερο και γιατί;
Μου αρέσει πολύ το Queen απο Jessie J στην acoustic version γιατί μιλάει για την εσωτερική ομορφιά και την αποδοχή του εαυτού μας. Το πόσο δυνατή μπορεί να νιώσει κάθε γυναίκα που αγαπάει τον εαυτό της και ότι όλες μας είμαστε, ουσιαστικά, queens.
Στο The Voice, η Έλενα Παπαρίζου σού είχε αναφέρει πως όταν τραγουδούσες ένιωσε πως της έλεγες μία αλήθεια. Ποια είναι η αλήθεια που θέλεις να μεταφέρεις στον κόσμο μέσω της τέχνης σου;
Το να είσαι «ωμός». Το να μπορείς πολλές φορές να είσαι ο εαυτός σου και να μην βάζεις περιτυλίγματα. Άσε να σε παρεξηγήσει ο άλλος, θα έχεις πει την αλήθεια, θα είσαι ειλικρινής. Εγώ πολλές φορές είμαι επιθετική, όχι μόνο μέσω της τέχνης μου αλλά και κατ’ ιδίαν. Αν με ενοχλήσει κάτι, δε θα στο κρύψω. Πολλές φορές φοράω κι εγώ μάσκα λόγω δουλειάς αλλά υπάρχουν και μέρες που δε θέλω να πιεστώ για κάποιον άλλον. Είμαι αυτή κι αν σου αρέσω, έχεις καλώς. Δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους.
Σ’ έχουμε ακούσει στα φωνητικά σε μία εμφάνιση του Τάκι Τσαν σε rap κομμάτι. Είσαι μέλος των INCO, αλλά και σε jazz soul trio. Ποια είναι τελικά η μουσική σου κατεύθυνση;
Δεν έχω παρωπίδες. Δεν μπορώ να παίζω ένα είδος, βαριέμαι. Το γουστάρω που είμαι rock με τα παιδιά, γουστάρω που θα παίξω ελληνικά με τα παιδιά. Γουστάρω που θα μπορώ να πειραματιστώ περισσότερο και να παίξω rnb και soul με το δικό μου σχήμα. Το ευχαριστιέμαι και δουλεύω για όλες τις μουσικές μου επιλογές. Δε μου χαρίζεται κάτι. Το μυστικό, ενδεχομένως, να βρίσκεται πως πρέπει να βάζεις το στοιχείο σου.
Η επιτυχία με τους INCO ήρθε από στόμα σε στόμα. Ήταν κάτι πηγαίο, ανόθευτο και αθώο. Νιώθεις ότι κάτι ξεχωριστό συμβαίνει όταν παίζετε στο «rock n roll»;
Καταρχάς έχουμε έναν εκπληκτικό frontman, τον Ηλία Μπόγδανο. Ο οποίος βγάζει μία τρομερή ενέργεια που είναι τόσο γοητευτική, πραγματικά δεν μπορείς να αντισταθείς σε αυτό το πράγμα. Και είναι τρομερό που έχουμε δέσει όλοι μας, δηλαδή τα αγόρια για μένα είναι αδέρφια. Όλοι μαζί είμαστε οικογένεια. Να σου δώσω να καταλάβεις, εμένα οριακά με βλέπουν ως γυναίκα. Από το πρώτο δοκιμαστικό live που παίξαμε μαζί, τρελαθήκαμε όλοι. Εγώ δεν τους ήξερα και από τότε είμαστε αυτοκόλλητοι. Έχουμε ωραία χημεία, αμοιβαία αγάπη και σεβασμό.
Θεωρώ πως επέλεξες το The Voice γιατί πίστεψες στη φωνή και τη μουσική σου και όχι κατά κύριο λόγο στην εικόνα σου. Ήθελες να αποδείξεις κάτι στον ίδιο σου τον εαυτό και σε όσους ακόμη επιμένουν να προσεγγίζουν επιφανειακά την τέχνη και να μένουν στην εικόνα;
Θα σου πω την ωμή αλήθεια. Ήταν μια εποχή που λόγω κορονοϊού δεν είχα δουλέψει για 1.5 χρόνο, είχα πέσει σε κατάθλιψη και χρειαζόμουν οπωσδήποτε να πιάσω ένα μικρόφωνο στα χέρια μου και να κάνω κάτι. Ήμουν τόσο εκστασιασμένη που επιτέλους είχα πατήσει το πόδι μου σε μία σκηνή και ήμουν πραγματικά χείμαρρος, δεν κρατιόμουν με τίποτα.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου;
Δεν έχω ποτέ ρουτίνα. Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο.
Αν με καλούσες σπίτι σου τι θα μου έδειχνες με υπερηφάνεια και τι θα έκρυβες όπως όπως για να μην το δω;
Θα σου έδειχνα με υπερηφάνεια τα φυτά που μου έχουν πάρει οι φίλοι μου και δεν έχουν πάθει κάτι σε 2 μήνες. Είμαι τύπισσα που πεθαίνω κάκτο. Το δεύτερο πράγμα είναι ένας πανέμορφος πίνακας του κολλητού μου και ζωγράφου, Ιωάννη Β. Γουδέ, τον οποίο μου έκανε δώρο στα γενέθλιά μου. Συγκινήθηκα γιατί έχει dark αισθητική και στοιχεία από την Ελλάδα. Δεν θα σου έδειχνα την ντουλάπα μου όταν δεν είναι περιποιημένη.
Γιατί η δική σου γενιά, η Gen Z, έχει αγκαλιάσει την dark αισθητική;
Για μένα «dark», δε σημαίνει ότι βλέπεις κάτι και τραβάς μόνο τα αρνητικά συναισθήματα από αυτό. Μπορεί να είναι κάτι νοσταλγικό, μπορεί να είναι κάτι συγκινητικό, μπορεί να χαρακτηριστεί ως dark. Πολλοί ακούνε τον όρο «dark» και πως τώρα θα βγάλουμε τα μαχαίρια και θα αρχίσουμε τις θυσίες. Όχι έχουμε φύγει από αυτήν την εποχή. Και εγώ είμαι dark ως άνθρωπος και γράφω και dark.
Ποια είναι τα πράγματα που σιχαίνεσαι/βαριέσαι αφόρητα και ποια εκείνα που μπορούν να σου φτιάξουν τη διάθεση;
Προσπαθώ μέχρι και στην πιο βαρετή στιγμή μου να βρω κάτι καλό. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε αυτήν την κατάσταση, ακόμη και σε δουλειές που βαριέμαι και θα βρω τον τρόπο να γελάω μόνη μου σε μία γωνία. Δε θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια. Είναι πολύ σπάνιο. Τώρα για το τι μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση; Ξεκάθαρα η παρέα μου, που τη λατρεύω και είναι ένας κι ένας. Επίσης αγαπώ τις εκδρομές. Πάω παντού. Όπου με πάει ο άνεμος. Κάνω road trip και παρότι δεν οδηγώ, βρίσκω παρέα και με πηγαίνει. Μου αρέσει η Ελλάδα, έχω γυρίσει αρκετά μέρη και θέλω να γυρίσω κι άλλα στο άμεσο μέλλον.
Ποιο είναι το μυστικό για να σώσεις ένα live που πάει να αποτύχει; Αλλάζεις πρόγραμμα, διάθεση, παίζεις με τον κόσμο;
Δύσκολη ερώτηση και εξαρτάται από το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσεις. Εγώ πέφτω ψυχολογικά και δεν μπορώ να με ανεβάσω με τίποτα. Υπάρχουν φορές που δεν έχω την ψυχική ενέργεια ούτε την σωματική. Γιατί τρώμε κουβάλημα, τρώμε soundcheck, είμαι όλη μέρα στους δρόμους και πρέπει ν’ ανέβω στην σκηνή και να είμαι με τα πλήκτρα μου, να τραγουδάω και να τα δώσω όλα. Πολλές φορές μου έχει τελειώσει όλο το απόθεμα ενέργειας. Τότε είναι εκεί οι φίλοι μου, οι οποίοι με ακολουθούν σχεδόν σε όλα τα live και όταν βλέπουν ότι πέφτω, ουρλιάζουν και με κερνάνε ποτά. Οπότε αυτό είναι το μυστικό μου: Οι φίλοι μου.
Γιατί ασχολήθηκες με το πιάνο;
Ήμουν υπερκινητικό παιδάκι σε τραγικό βαθμό. Η μαμά μου δεν μπορούσε να με κάνει καλά, δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Της είπε ο παιδοψυχολόγος να με ξεκινήσει μουσική. Εγώ από 4 χρονών έπαιρνα τις κατσαρόλες και τα τάπερ, τα αναποδογύριζα, έπιανα τις κουτάλες και το έπαιζα ντράμερ. Είχα έρωτα με τα ντραμς, ήθελα να γίνω ντράμερ. Η μάνα μου με το που με είδε να τα κοπανάω, σκέφτηκε: «Πάει θα μας τρελάνει», οπότε με πήρε και με έγραψε πιάνο. Με το που ακούμπησα τα πλήκτρα, μαγεύτηκα και έμεινα εκεί.
Λένε πως η ζωή είναι σαν το πιάνο. Τα λευκά πλήκτρα αντιπροσωπεύουν την ευτυχία και τα μαύρα την δυστυχία. Αλλά και τα δύο είναι αναγκαία για να μας χαρίσουν μία υπέροχη μελωδία. Ως μουσικός και πιανίστρια, πιστεύεις ότι είναι κλισέ ή πως το συγκεκριμένο quote περιγράφει άριστα τη σύνδεση του πιάνου και της ζωής;
Υπάρχουν δύο όψεις. Από τη πλευρά του μουσικού, μου αρέσουν περισσότερο τα μαύρα πλήκτρα. Γιατί έχουν άλλες αρμονικές. Ακουστικά προτιμώ τα μαύρα. Χρησιμοποιώ σκάλες και κομμάτια που έχουν περισσότερο τα μαύρα πλήκτρα. Τώρα εσύ ως κοινός ακροατής, θα μου πεις «τι μου λέει τώρα, όλα χρώματα είναι». Από την άλλη, υπάρχει ένα balance σε αυτό που αναφέρει το quote. Ωστόσο έχουν άλλο ήχο, άλλη αρμονία τα μαύρα.
Έχεις βιώσει σεξισμό στον χώρο και ποια ήταν η αντίδρασή σου;
Ναι αλλά δε με απασχολεί τόσο. Υπάρχουν κάποια κλισέ στον χώρο, όπως το «είναι ωραία, είναι γυναίκα, άρα είναι τραγουδίστρια». Δεν βλέπουμε τόσο συχνά γυναίκες μουσικούς, οπότε όταν ξεκινήσα να παίζω πλήκτρα, έφαγα τεράστιο bullying από τους άνδρες μέσα στις ορχήστρες. Ήμουν μικρή, δεν ήξερα και βασικά δεν γεννήθηκα μαθημένη. Ήμουν εκεί για την εμπειρία. Πολλές φορές σ’ έβλεπαν ως γυναίκα και όχι όπως έχεις κάτι να δώσεις. Σ’ έβλεπαν ως ωραία γκόμενα. Εγώ δούλεψα για να τους αποδείξω το αντίθετο. Παίρνω ως δεδομένο οτι κάποιοι άντρες είναι σεξιστές και παίρνω ως δεδομένο οτι θα αντιδράσω για να το αποτρέψω.
Ποια είναι η καλύτερη συνεργασία που είχες μέχρι σήμερα και ποια θέλεις πολύ να κάνεις;
Προφανέστατα με τα αγόρια μου στους INCO και τον Ηλία Μπόγδανο. Περνάω τέλεια και δεν τους αλλάζω. Θα είμαστε μαζί τον χειμώνα και με τον Νίκο Απέργη. Επίσης θα ήθελα να συνεργαστώ με τον Σάκη Ρουβά, που ήταν coach μου και στο The Voice. Τον θαυμάζω πολύ.
Γιατί επέλεξες τον Σάκη Ρούβα;
Θεωρώ πως είναι ένας άνθρωπος δουλεμένος. Έχει δουλέψει με νύχια και με δόντια για να φτάσει στην κορυφή και τον εκτιμώ πάρα πολύ ως άνθρωπο. Με την εμφάνιση που έχει, θα μπορούσε κάλλιστα να μην έχει δουλέψει τόσο. Θα μπορούσε να παραμείνει απλώς ωραίος. Επίσης είναι εκρηκτικός πάνω στην σκηνή, αυτό είναι κάτι που το θαυμάζω και θα ήθελα να το μάθω δίπλα του.
Τί είδες/διάβασες/άκουσες πρόσφατα και σε συγκίνησε;
Ήταν μία ανάρτηση για τις πολικές αρκούδες και την κλιματική αλλαγή. Συγκεκριμένα ήταν κάτι πολικές αρκούδες νεκρές σε μία όχθη και μόλις το είδα μ’ έπιασε η ψυχή μου.
