Η φωνή του γιου της, του Γιώργου Γεννηματά-Τσούνη, τρεμάμενη, γεμάτη λυγμό και προσπάθεια να μην σπάσει. Οι ανάσες που έπαιρνε. Πέρασαν από τη Μητρόπολη Αθηνών στο σαλόνι μας. Μείναμε μετέωροι να παρακολουθούμε το θλιμμένο του πρόσωπο που τόσο της μοιάζει.

 

Μάθαμε από το παιδί της ότι του έλεγε ότι είναι η ζωή της. Όπως μας λέει και η δική μας μάνα. Νιώσαμε συλλογική θλίψη και δέσιμο με τον μικρό της γιο. “Τα διδάγματά σου είναι στήριγμα. Τώρα πιστεύω ακόμη περισσότερο στον άνθρωπο” είπε. Μίλησε για τον γάμο της με τον πατέρα τους και το παράδειγμα που αποτέλεσαν. “Θα μας φυλάς με το χαμόγελό που μας σημάδεψε  από εκεί ψηλά πάνω από τα σύννεφα” είπε με τη γενναιότητά του πένθους του.

 

“Δεν το έβαλες κάτω. Παρά τον πόνο και την ταλαιπωρία ήσουν πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ήσουν η ηρωίδα μας, η μαμά μας. Μας χάρισες στιγμές που θα μείνουν πάντα στη μνήμη μας. Με αγάπη και τρυφερότητα. Καταλάβαινες πάντα πότε ήμουν στεναχωρημένη κι έκανες τα πάντα για να μου φτιάξεις τη διάθεση… ένιωθα ασφάλεια όταν ήμουν κοντά σου. Θα είσαι πάντα ζωντανή στις καρδιές μας. Σε αγαπάμε πάντα» είπε η Κατερίνα. Θα της λείψει η αγκαλιά, το χάδι, οι κουβέντες με την μητέρα της. Μας γονάτισε ο λόγος της. Τα έμαθε η μάνα τους να μην ζητάνε τον οίκτο για τις δύσκολες στιγμές αλλά αγέρωχα να τις αντιμετωπίζουν. Όσοι μένουν πίσω όταν απλώνεται η θλίψη και ζούνε με τις αναμνήσεις, έχουν τον σεβασμό και τη συμπόνοια μας.

 

Ανατριχιάσαμε όταν μίλησε η Αμαλία, συντετριμμένη, συνειδητοποιώντας ότι κόπηκε ο ομφάλιος λώρος τελειωτικά. Αναπόφευκτα. “Έφυγες όρθια και με το κεφάλι ψηλά όπως αρμόζει σε μία μαχήτρια. Δεν λύγισες. Δεν ηττήθηκες ποτέ, έδωσες μια μάχη με καθαρή καρδιά χωρίς να παραδίδεις τα όπλα, μια μάχη κερδισμένη. Η αγκαλιά σου ήταν ζεστή, τρυφερή κι ασπίδα δυνατή”. Της λείπει το άρωμα της. Της δίδαξε αλήθεια, αγάπη, αξιοπρέπεια κι ελπίδα. Και θα τα ακολουθήσει.

Η Φώφη Γεννηματά κατάφερε να ενώσει τους πάντες με τον τρόπο που επέλεξε να ζήσει με τον καρκίνο και να μιλήσει με απαράμιλλο θάρρος και ειλικρίνεια για την ασθένεια. Αν ο σκοπός της ζωής είναι να νικιέσαι από μεγαλύτερα πράγματα, εκείνη έζησε μια γεμάτη νόημα ζωή. Δεν ήταν απλά αξιοπρεπής. Ήταν σπαραχτικά και διακριτικά ανθρώπινη. Αποφάσισε να πολεμήσει τα στερεότυπα και τις αγκυλώσεις, ήθελε να μιλήσει σε όλους για την ανάγκη της έγκαιρης διάγνωσης του καρκίνου. Δεν έγινε ποτέ έρμαιο του συναισθηματισμού για να προκαλέσει οίκτο.  Αυτά είναι γνωστά τοις πάσι πλέον.

Εκείνο που συνειδητοποιήσαμε σήμερα, στην διάρκεια της ανάγνωσης του αποχαιρετισμού από τα τρία της παιδιά, είναι ότι υπήρξε σπουδαία στην προσωπική της ζωή. Ήταν μια μάνα που άπλωνε το χέρι της να χαϊδέψει τις πληγές σου. Ήταν μια μάνα που έμαθε στα παιδιά της ότι η ζωή είναι μια μάχη. Και το σημαντικό είναι να την δώσεις με χαμόγελο. Οι άνθρωποι που έφυγαν πάντα θα ζουν στα πιο όμορφα κομμάτια της ψυχής μας. Η μνήμη δεν πεθαίνει.

Ο θάνατός της είναι αχθοφόρος μελαγχολίας. Γιατί αποχαιρετούμε μια γυναίκα που αγαπήθηκε.