Στον ήδη γεμάτο κόσμο του Instagram, η Εύα, μέσα από τον λογαριασμό της @the.abstract.girl, εκφράσει θέσεις, απόψεις, ιδέες για τον φεμινισμό, τη γυναικεία ενδυνάμωση, τις απαιτήσεις που μπορεί να έχει η κοινωνία από τις γυναίκες.
Με αφορμή μια πρόσφατη ανάρτησή της, μας έτριξε -λίγο πολύ- στη μούρη όλα τα λάθος μηνύματα που μας έχουν περάσει οι αγαπημένες μας ταινίες Disney, διαβρώνοντας κάπως την ιδέα που είχαμε για τη Σταχτοπούτα, ως σύμβολο και ως πρότυπο στο κεφάλι μας. Η Εύα δημιούργησε τον λογαριασμό αυτό μέσα στην πρώτη καραντίνα -εκείνη του Μαρτίου- και έκτοτε αποτελεί σταθερά μια παύση στο αέναο ινσταγκραμικό scrolling μας και μια ακόμα καραντίνα και ένα καλοκαίρι μετά, απαντά στις ερωτήσεις μας.
Ένα αφηρημένο κορίτσι έχει αφιερώσει ένα ολόκληρο λογαριασμό στον φεμινισμό και τη γυναικεία ενδυνάμωση. Αρχικά, πώς προέκυψε η ιδέα και πώς πάρθηκε η απόφαση;
Η απόφαση πάρθηκε εν μέσω καραντίνας περίπου κατά τον Φεβρουάριο και οι λόγοι πίσω από την δημιουργία του λογαριασμού θα έλεγα ότι ήταν εγωιστικοί. Λόγω της καραντίνας και του work from home ενιωθα ότι είχα βουλιάξει σε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα και ότι είχα χάσει την κοινωνικότητά μου. Ο λογαριασμός αυτός ήταν μια προσπάθεια να κάνω κάτι για να μην νιώθω όπως ένιωθα. Η θεματολογία προέκυψε αβίαστα, αφού ο φεμινισμός και τα κοινωνικά ζητήματα εν γένει με απασχολούν σχεδόν σε όλη την ενήλικη ζωή μου και πολλές από τις σκέψεις μου ούτως ή αλλως τις κατέγραφα σε σημειωματάρια και σκόρπια χαρτιά. Με την καραντίνα διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να αποφασίσω να εκθέσω αυτές τις σκέψεις στον έξω κόσμο.
Ποια ζητήματα σε απασχολούσαν προσωπικά τη στιγμή που δημιουργούσες τον λογαριασμό, σε επίπεδο θέσης των γυναικών στην κοινωνία;
Όπως ανέφερα άνοιξα τον λογαριασμό τον Φεβρουάριο και αυτό συνέπεσε με το κίνημα #metoo και τις καταγγελίες πολλών ανθρώπων από τον χώρο του θεάματος. Θυμάμαι ότι εκείνη την περίοδο ένιωθα θυμωμένη με όλα τα περιστατικά κακοποίησης που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας και προσπαθούσα να επεξεργαστώ αυτό το συναίσθημα. Από την άλλη όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρήκαν το θάρρος και μίλησαν για τις εμπειρίες τους μου έδωσαν και εμένα δυναμη και ενώ ξεκίνησα διστακτικά στις πρώτες αναρτήσεις στις επόμενες αποφάσισα να πω πραγματικά όσα σκεφτόμουν, ανέβασα φωτογραφίες μου γιατί ήθελα ο κόσμος να γνωρίζει με ποια μιλάει και άφησα τον φόβο μου για την ενδεχόμενη αρνητική κριτική στην άκρη.
Έχεις ασχοληθεί με ζητήματα όπως το catcalling, τον σεξισμό, τα προβληματικά πατριαρχικά πρότυπα. Πόσα μηνύματα και σχόλια ταύτισης ενδέχεται να δέχεσαι από γυναίκες καθημερινά;
Πολλά! Πάρα πολλά! Αρχικά και όσο ο λογαριασμός δεν είχε μεγάλο κοινό ήταν εύκολο να τα παρακολουθώ και να απαντάω σε όλα. Πλέον υπάρχουν μέρες που είναι τόσο πολλά που αδυνατώ να δώσω σε όλους τις απαντήσεις που θα ήθελα. Θα μπορούσε να είναι άνετα μια full time δουλειά, να γράφεις τα κείμενα, να φτιάχνεις τις εικόνες και να μιλάς με όλους αλλά εφόσον έχω μια κανονική 9-5 δουλειά και τρέχω τον λογαριασμό στον ελεύθερο μου χρόνο κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.
Σε πρόσφατη ανάρτησή σου μιλάς για τα λάθος μηνύματα που έχουμε δεχτεί ως μικρά κορίτσια από ταινίες της Disney. Πού μπορεί να σταθεί μια σύγχρονη γυναίκα τελικά απέναντι στις ταινίες αυτές; Είναι λύση το “cancel” τους;
Τα περισσότερα σχόλια και μηνύματα που δέχτηκα σε αυτήν την ανάρτηση συμφωνούσαν στο ότι πολλά από τα γυναικεία πρότυπα που προβάλλονται είτε στις ταινίες, είτε στην τηλεόραση, είτε στα περιοδικά δεν είναι τα ενδεδειγμένα για ένα κορίτσι ή μια έφηβη. Πόσο σωστό πρότυπο είναι η Σταχτοπούτα όταν αυτό που προβάλλει η Disney είναι μια γυναίκα που γλιτώνει από την φτώχεια και το καταπιεστικό περιβάλλον που ζει μόνο και μόνο επειδή είναι όμορφη και την ερωτεύεται ένας πρίγκηπας;
Υπήρχαν και κάποια σχόλια που έλεγαν ότι είναι απλά παιδικές ταινίες και ότι δεν θα έπρεπε να τα υπεραναλύουμε όλα. Πώς γίνεται όμως εγω σαν Εύα να συνεχίζω να βλέπω τις ταινίες της Disney με τα μάτια του δεκάχρονου εαυτού μου; Ο άνθρωπος εξελίσσεται και ο μόνος τρόπος να πάμε μπροστά σαν κοινωνία είναι να εξασκούμε την κριτική μας ικανότητα, να επανεξετάζουμε τα βιώματα μας, να κοιτάμε από μια διαφορετική οπτική τα ερεθίσματα που έχουμε λάβει και να τα αξιολογούμε.
Θα συνεχίσω να βλέπω ταινίες της Disney γιατί είναι κλασικές και συνδεδεμένες με όμορφες παιδικές αναμνήσεις, αλλά ως γυναίκα πλέον οφείλω να αναγνωρίσω οτι οι περισσότερες πριγκίπισσες δεν υπήρξαν τα κατάλληλα πρότυπα για μένα ως παιδί.
Στο μεταξύ, έμεινες αξύριστη για να κοντράρεις τα γυναικεία πρότυπα απέναντι στην αποτρίχωση και την ιδανική γυναικεία εμφάνιση. Σε άλλες περιπτώσεις, αυτό δεν θα αφορούσε κανένα, αλλά μιας και πρόσφατα αποτέλεσε ακόμα μια αφορμή για διχασμό, τι δεν θέλει να καταλάβει κάποιος που δεν μπορεί να δεχτεί πως μια γυναίκα θέλει να “χωρίσει” με το ξυραφάκι της;
Ότι οι γυναίκες δεν χρωστάνε σε κανέναν να είναι όμορφες και περιποιημένες και ότι μια γυναίκα που έχει αξύριστα πόδια δεν είναι λιγότερο γυναίκα. To θέμα με τις τρίχες έχει να κάνει γενικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το γυναικείο σώμα. Οι τρίχες ή έλλειψη τους δεν έχουν σχέση με την αισθητική υπόσταση των πραγμάτων αλλά με το ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα που οφείλουν να μοιάζουν με συγκεκριμένο τρόπο.
Η συζήτηση γύρω από το ξυραφάκι όμως δεν θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση. Είμαστε εντάξει όταν ένας άντρας έχει τρίχες στο στήθος αλλά αισθανόμαστε το ίδιο άνετα όταν έχει αυξημένη τριχοφυΐα στην πλάτη; Τα πρότυπα ομορφιάς υπάρχουν και για τα δύο φύλα και όσο τα αμφισβητούμε τόσο πιο φυσικό θα μας βγαίνει να συμφιλιωθούμε και να αγαπήσουμε το σώμα μας όπως είναι.
Γιατί το να ερωτάται μια γυναίκα πότε και αν θα γίνει μαμά είναι μια πολύ κακή ιδέα;
Θα θέσω αλλιώς την ερώτηση. Γιατί θεωρούμε ότι όλες οι γυναίκες θέλουν να γίνουν μητέρες, ή ότι έχουν την οικονομική δυνατότητα να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί ή ότι η μήτρα τους τους επιτρέπει να γίνουν μητέρες; Κάνοντας προσωπικές ερωτήσεις μπορούμε να φέρουμε τις γυναίκες και οποιονδήποτε άνθρωπο σε πολύ δύσκολη θέση. Ρωτώντας μια γυναίκα αν και πότε θα γίνει μαμά είναι σαν να την ρωτάμε αν θα επιτελέσει τον ρόλο της στην διαιώνιση του είδους. Οι γυναίκες δεν είναι μηχανές αναπαραγωγής και η απόκτηση παιδιών δεν θα έπρεπε να είναι μέρος της εξίσωσης που υπολογίζει αν μια γυναίκα είναι ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη.
Πόσο τοξικό περιβάλλον έχει γίνει για εσένα το Instagram;
Μιλάω για θέματα που είναι δύσπεπτα για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, αυτό το ήξερα από την αρχή. Αυτό που δεν ήξερα ή δεν ήμουν καλά προετοιμασμένη είναι ότι οι άνθρωποι θα επιτίθενται όχι μόνο στις ιδέες μου αλλά και σε μένα προσωπικά με χαρακτηρισμούς και άσχημη γλώσσα. Όπως έχω γράψει και σε παλαιότερη ανάρτηση “είναι δύσκολο να δηλώνεις φεμινίστρια. Θα σε κατηγορήσουν ότι δημιουργείς έριδες, ότι σπέρνεις την διχόνοια μεταξύ των φύλων, ότι μισείς τους άντρες, ότι δεν βλέπεις τις άσχημες συμπεριφορές του ίδιου σου του φύλου και πολλά άλλα. Αν ξεκινήσεις να μιλάς και για πατριαρχία τότε καλό κουράγιο.”
Οι άνθρωποι φανατίζονται πολύ εύκολα, συνδέουν τον φεμινισμό με την μισανδρία, την πατριαρχία με τους άντρες, την ουσιαστική ισότητα με τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των γυναικών. Στην πραγματικότητα όμως η πατριαρχια υπήρχε και υπάρχει όπως και τα προβλήματα ανισότητας που αντιμετωπίζει η σύγχρονη γυναίκα. Και για να το ξεκαθαρίσουμε τα θύματα της πατριαρχίας είναι και οι άντρες και οι γυναίκες. Η αναφορά της λέξης πατριαρχία δεν θα επρεπε να είναι διχαστική, η ιδια η πατριαρχία διχάζει.
Τι μελλοντικούς στόχους έχεις για τον λογαριασμό σου;
Ξεκίνησα το @the.abstract.girl χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου και προς το παρόν το έχω αφήσει να εξελιχθεί από μόνο του. Η αγάπη και η υποστήριξη που έχω λάβει είναι κάτι που πραγματικά δεν περίμενα και νιώθω ευγνώμων για αυτό. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι θέλω να πειραματιστώ και να ανακαλύψω τρόπους για να έχω μια πιο διαδραστική επικοινωνία με όλα αυτα τα άτομα που με έχουν αγκαλιάσει. Ευσεβής πόθος: να έρθουν παραπάνω άντρες στην παρέα μας γιατί είναι μέρος της λύσης σε πολλά από τα προβλήματα που επιλέγω να θίξω μέσα από τον λογαριασμό αυτό.
