“Δεν έφερα αλλαξιά. Δεν πήρα ρούχα. Δεν κοιμάμαι. Από χθες δεν μπορώ να ηρεμήσω αν δεν σιγουρευτώ ότι ο παππούλης θα είναι ασφαλής και θα τον φροντίσουν”. Η Ευλαμπία Ρέβη δεν έχει χρόνο να μιλήσει στο τηλέφωνο. Έχει σοκαριστεί από τα μηνύματα αγάπης που λαμβάνει. Στέλνει μηνύματα στους δικούς της βιαστικά επειδή τρέχει στο μέτωπο της φωτιάς, σε άλλο ένα μέτωπο της φωτιάς. Έστειλε αυτό το μήνυμα όταν την ρώτησα πώς είναι.
Δεν θέλει να δώσει συνεντεύξεις. Θεωρεί ότι έκανε τη δουλειά της. Δεν αντιλαμβάνεται ότι τα δάκρυα της ενώθηκαν με τα δικά μας σε ένα συλλογικό ξέσπασμα μπροστά στην εικόνα του παππού που ζητούσε απεγνωσμένα λίγη αγάπη. Κάποιον να νοιαστεί.
Κι εκείνη νοιάστηκε. “Μην κλαίτε, δεν είστε μόνος σας, θα σας βοηθήσουμε” ακούστηκε σε ζωντανή σύνδεση από το στόμα της και ήταν τα λόγια αυτά που μας συγκλόνισαν. Επιτέλους, οι δημοσιογράφοι δείχνουν ανθρωπιά, νιώθουν τον πόνο και δεν μεταφέρουν απλά την είδηση. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η στάση της αυτή έδωσε στην δημοσιογραφία λίγη από τη χαμένη της αξία.
Ο χώρος της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας έχει γεμίσει ντίβες κι αυθεντίες με άποψη και λουδοβίκεια υπεροψία. Είναι ανταγωνιστικός, στελεχωμένος από ανθρώπους που α) είδαν φως και μπήκαν ή β) γλείφτες και γ) νέα παιδιά που δουλεύουν χωρίς ωράριο, χωρίς άδειες και ακολουθώντας τις εντολές των καρεκλοκένταυρων που δεν έχουν επαφή με τον κόσμο. Δεν είναι εύκολο πράγμα να διατηρήσεις αναλλοίωτη την ανθρωπίλα σου μέσα στα γραφεία σύνταξης. Είναι σκληροί οι κανόνες.
Υπάρχουν, υπάρχουν όντως, αρκετοί δημοσιογράφοι που δεν έχουν ξεχάσει που μεγάλωσαν, πως ζουν οι άνθρωποι μακριά από την Αθήνα και πώς τους αντιμετωπίζουν οι ντεμέκ σημαντικοί. Η Ευλαμπία Ρέβη δεν έχει ξεχάσει λεπτό ότι κάθε άνθρωπος που συναντά στο ρεπορτάζ της θα μπορούσε να είναι ο παππούς της, ο πατέρας της, η μάνα της, οι αδελφές της, η ίδια. Κι αυτός είναι ο λόγος που θεωρεί ότι έκανε απλά τη δουλειά της.
Μια υπόκλιση στο αυτό το ήθος που μας θυμίζει τι έχει σημασία. Να είσαι άνθρωπος.
Τα δάκρυα της έγιναν και δικά μας. Γιατί το 2021 δεν φέρθηκε καλά σε κανέναν μας. Κι αυτό το ξέρει η Ευλαμπία, βιωματικά. Κι έχουμε ανάγκη γυναίκες σαν την Ευλαμπία Ρέβη να μας δίνουν το χέρι τους και να μας λένε “Μην κλαίτε, δεν είστε μόνος σας, θα σας βοηθήσουμε”. Μια υπόκλιση στο αυτό το ήθος που μας θυμίζει τι έχει σημασία. Να είσαι άνθρωπος.
