Περνούσε τα βράδια της σε μια παμπ στο Κάμντεν. Την “The Hawley Arms”. Με το τσιγάρο στο στόμα, ριγμένη στην αγκαλιά του λάθος άνδρα, κατεβάζοντας μπίρες και ρουφώντας λευκές γραμμές.
Όταν έκλεινε η παμπ, πήγαινε για κεμπάπ με την παρέα της. Για να στανιάρουν. Και να συνεχίσει το πάρτι στο διαμέρισμά της. Μέχρι το πρωί. Τα αγγλικά μίντια την κατασπάραζαν. Ήταν μια κόρη ταξιτζή, αλκοολική, εθισμένη στα ναρκωτικά. Κουβαλούσε τα σκοτάδια της. Μέχρι που έβρισκε ένα μικρόφωνο και το μικροσκοπικό κοριτσάκι με τα φουσκωμένα μαλλιά και τους τεράστιους κρίκους μάγευε τους πάντες. Φωτιζόταν.
Δεν ήταν η celebrity που ήθελαν για τα εξώφυλλα των καλογυαλισμένων περιοδικών για να πουλήσουν φορέματα στις έφηβες Αγγλίδες. Η Έιμι φορούσε ένα σκισμένο τζιν σορτσάκι και ένα λευκό, βρώμικο, φανελάκι. Ήταν το πιο συμπαθητικό κορίτσι του Κάμντεν. Μιλούσε με την προφορά της σε δημοσιογράφους που έκαναν μαθήματα ορθοφωνίας για να απωλέσουν τη δική τους. Δεν έπαιζε με τους κανόνες των σταρ του Top of the Pops. Είχε μια απροθυμία να συμβιβαστεί.
Την βλέπαμε να περιφέρεται στα μπαρ και ξέραμε. Είχε μπελάδες. Μετά έπεσαν πάνω της οι δισκογραφικές και οι μάνατζερ. Εκείνη όμως ήταν μόνη της. Ανάμεσα σε χιλιάδες που φώναζαν το όνομά της. Της είπαμε αντίο μόνο με τις λέξεις της.
Η Έιμι ήταν πάντα μια μη φιλτραρισμένη εκδοχή του εαυτού της. Όταν ξεκινούσε το Instagram να δημιουργεί τους influencers εκείνη γελούσε ειρωνικά. Το Frank του 2003 θεωρείται πλέον κλασικός δίσκος. Το 2006 με το Back to Black είχαμε να κάνουμε με μια τραγουδίστρια που γινόταν θρύλος μπροστά μας. Ήταν το προσωπικό της rollercoaster, μια εξομολόγηση για τη ραγισμένη από τους έρωτες καρδιά της και την προσπάθεια της να σταθεί στα πόδια της μετά το θρήνο του αποχωρισμού από τον εραστή της.
Larger than life περσόνα. Αβόλευτη σε λογικές κοινές. Με μια ειλικρίνεια που σε σκλάβωνε, την χειροκροτούσες που ξεγύμνωνε την καρδιά της. Με κάθε τίμημα. Blake Fielder-Civil λεγόταν ο μεγαλύτερος εθισμός της. Ένα τζάνκι που ερωτεύτηκε και δεν μπόρεσε να χωρίσει ποτέ.
Ο Mark Ronson βρήκε στη φωνή της όλα τα 60s που δεν έζησε. Και τα Grammy’s έπεφταν στρέιτ θρου. Η νοσταλγία της Έιμι σφράγισε την ποπ μουσική κουλτούρα. Κουβαλούσε το Motown και τη βρετανίλα των 80s. Η Adele και η Duffy πάτησαν πάνω στη μουσική της.
Έβλεπες στις τηλεοράσεις το κλιπ του Rehab και δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από αυτό το πλάσμα με το φανταχτερό eyeliner και τα ατίθασα μαλλιά. Η φωνή της ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχες ακούσει. Βάναυσα αυθεντική. Είχε μια τιμιότητα και μια αθωότητα που σε γοητεύει. Διαχρονικά. Ο ακατέργαστος πόνος της την έφαγε. Προσπάθησε τα ψυχικά της τραύματα να τα θεραπεύσει με αλκοόλ, ναρκωτικά και σεξ. Κι έψαχνε αυτό που θέλουμε όλοι, την αγάπη. Ήταν, αν μπορούμε αδόκιμά, να το πούμε, υπερβατική.
Η Έιμι ήταν ένα βουλιμικό κορίτσι. Ανέτοιμο για την μεταχείριση των διασημοτήτων. Δοκίμασε και ηρωίνη και κρακ για να κρατήσει τον άνδρα που αγάπησε. Ανέτοιμη για την αγάπη και την πραγματική αποδοχή. Κουβαλούσε την θλίψη της στις μουσικές της. Ο πατέρας της την μεγάλωσε με τα βινύλια του Φρανκ Σινάτρα αλλά δεν της έμαθε το πιο βασικό, να αισθάνεται αρκετή. Οι γονείς της ακόμη και σήμερα ζουν από τα κέρδη της. Κολλητοί της γράφουν βιβλία για να πάρουν κάνα φράγκο και 15 λεπτά διασημότητας. Τα γνωστά, παρασιτικά.
Η Έιμι δεν ήταν πλασμένη από το υλικό των ονείρων. Και δυστυχώς αυτό που αναζητούσε πάντοτε ήταν μια κανονική ζωή. Η Γουάινχαουζ βρέθηκε νεκρή στις 23 Ιουλίου 2011 στο σπίτι της στο Λονδίνο. Αιτία του θανάτου σύμφωνα με τους ιατροδικαστές ήταν υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ μετά από περίοδο αποτοξίνωσης. Βρέθηκαν ένα μικρό και δυο μεγάλα μπουκάλια βότκας στο δωμάτιό της. Ο πραγματικός λόγος που μπήκε στο κλαμπ των 27 ήταν η ανημποριά της να γευτεί την ευτυχία.
