Το πιο πιθανό είναι ότι για κάποιο καιρό από εδώ και στο εξής η τέχνη θα έρχεται σε μας κουβαλώντας αυτή τη συλλογική εμπειρία (ή μήπως και τραύμα) της καραντίνα. Η αίσθηση του οικείου, η οικία που μετατράπηκε σε ένα «χρυσό κλουβί» με άφθονο νέτφλιξ και γκρι φόρμες, όλα αυτά ίσως να αποτελούν σταθερές αναφορές. Σε ένα αμιγώς homemade σκηνικό ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 2020 το ταξίδι του «Driving with pomegranates» (Fishbowl Music Tank), του νέου EP της Alexia C. Στο σπίτι, λοιπόν, συντροφιά άλλοτε εντελώς μόνη και άλλοτε συντροφιά με ηχολήπτες ή άλλους μουσικούς. Hχογράφησε τα πάντα στον υπολογιστή της, στο δωμάτιο της στο Μοντρέιγ, με την κιθάρα περασμένη σε μια scarlet 2i2 ενώ τα synths τα έγραψε σε ένα μικρό clavier midi μόλις 50 πλήκτρων. Όσο για τα φωνητικά, αυττά τα έγραψε στο studio των Pain Surprises στο Παρίσι σε ένα Brauner Phantom, μόνη της, για να μπορεί να ακούει αναπόσπαστη τον εαυτό της.

Η διαδικασία ήταν ιδιαίτερη και, όπως λέει η Alexia C, μόνη της πυξίδα ήταν η αίσθηση. «Τα κομμάτια του ΕΡ απευθύνονται στον ιδανικό μου ακροατή. Είναι ονειροπόλος, και του αρέσει να οδηγεί και να αφήνει τη σκέψη του να χάνεται στα μικρά και στα ασήμαντα. Ακούει τα κομμάτια και αφήνεται σε αυτά, τα εμπιστεύεται, ονειροβατει, δεν έχει σημασία για αυτόν αυτό το “κάτι” το συγκεκριμένο».

Οι επιρροές στο EP δεν είναι ξεκάθαρες αλλά είναι παρούσες, «όπως οι σκέψεις που ξυπνάνε και κοιμούνται μέσα σε ένα δέκατο του δευτερολέπτου», σχολιάζει χαρακτηριστικά η δημιουργός. Παράλληλα με την ηχογράφηση του EP φτιάχτηκαν και τα βίντεο τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Άλλωστε τρία από τα τέσσερα κομμάτια του ΕΡ είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα βίντεοκλιπ τους, που με τη μορφή ταινιών μικρού μήκους συμπληρώνουν το ταξίδι στο θολό όνειρο.

Με αφορμή την κυκλοφορία του «Driving with pomegranates», το οποίο μπορείς να βρεις εδώ σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες, ζητήσαμε από την Alexia C να κάνει μια track by track παρουσίαση του EP.

Blue noise

Ένα κομμάτι που μπλέκει την αίσθηση και τη μουσικότητα. Διαρκείς τομές και αλλαγές στη μουσική, στα όργανα, στη ρυθμική, οδηγούν στην αναίρεση της μουσικής φόρμας που αποσκοπεί στο να κάνει τον ακροατή να χαθεί μέσα στη μουσική. Το κομμάτι είναι εφήμερο και ονειρικό, μπλέκει το συνειδητό με το ασυνείδητο. 

Cream and dreams

Είναι τα βράδια μας. Τα βράδια που βγαίνουμε έξω για να βρούμε κάτι από τα όνειρά μας, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που θέλουμε είναι να τα ξεχάσουμε και να απαλλαγούμε από αυτά. Και τελικά το μόνο που μένει από εμάς είναι η αίσθηση αυτού που θέλαμε κάποτε αλλά που αντί να το κατακτήσουμε εγκλωβιστήκαμε σε αυτό και προσπαθούμε να το ξεχάσουμε. Το Cream and dreams είναι ίσως το πιο παλιό κομμάτι του ΕΡ μιας και το έγραψα το 2018. 

Longtime

Το κομμάτι αυτό γράφτηκε σαν εσωτερική απάντηση στον στίχο των Beirut “it’s been a long long time since I’ve seen you smile”. Παρόλο που μουσικά δεν έχει καμία σχέση με το κομμάτι των Beirut η σύνδεση προκύπτει από την αντιπαράθεση, και είναι με μια έννοια μια απάντηση σε αυτό. Είναι ίσως το πιο νοσταλγικό κομμάτι που έχω γράψει γιατί ακόμα και μετά τις ώρες ηχογράφησης και editing εξακολουθώ κι εγώ η ίδια να βυθίζομαι σε αυτό κάθε φορά που το ακούω. Ο Γιάννης Τζιάλλας και ο Vincent Robinson συμπλήρωσαν αυτή την αίσθηση με την ερμηνεία τους στις ηλεκτρικές κιθάρες. 

Growing

 

​

Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ένας διάλογος-απάντηση στο Water me της FKA Twigs και στους ήχους του Yann Tiersen και του Woodkid. Από πλευράς στίχου είναι ίσως το πιο “ξεκάθαρο” κομμάτι του ΕΡ γιατί μιλάει για την συναισθηματική ηλικία. Και παρόλο που είναι πάντοτε λεπτή η γραμμή ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε να αφηγηθούμε και σε αυτό που εκφράζουμε πηγαία, σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ταύτιση αυτών των δύο.