Ποπ, λαϊκές, έντεχνες, κυρίως γυναίκες, πρωτίστως καλλιτέχνιδες. Άλλες κάνουν τα πρώτα τους βήματα, άλλες είναι στο ένα βήμα μετά το ξεκίνημα, πολλές τις έχετε δει. Πέντε νέες γυναίκες που τους λείπουμε ως κοινό και αδημονούν να μας ανταμώσουν σε συναυλίες και lives μας περιγράφουν πώς περνούν στην καραντίνα και τι να περιμένουμε από αυτές μόλις επιστρέψουμε στη νέα κανονικότητα. Πέντε υπέροχες και ταλαντούχες γυναίκες με δυνατές φωνές. Πάτα play και απομνημόνευσέ τα ονόματά τους. Είναι οι τραγουδίστριες που θα χειροκροτήσουμε δυνατά.
Γιάννα Βασιλείου: “Με έχουν πει ποπ, έντεχνη, τζαζ, νεορομαντίκ, κινηματογραφική, λαϊκή”
Που την έχεις δει; Είχε αναλάβει την απόδοση στίχων και τη φωνητική διδασκαλία στο μιούζικαλ “Rocky Horror Show” και τη “Φρουτοπία” στο θέατρο Rex (2014) σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου , “Ας Ερχόσουν για λίγο” στο Ακροπόλ (2016), του Δημήτρη Μαλισσόβα, “Βουτιά στη Βυθούπολη” στο Παλλάς (2019), του Φωκά Ευαγγελινού και “Βρε Καλώς Τους”, στο Θέατρο Βρετάνια, του Λάκη Λαζόπουλου. Το 2017 έγραψε και το ελληνικό λιμπρέτο για το musical “Hair” που ανέβηκε στο Θέατρο Χώρα, σε σκηνοθεσία Δ.Μαλισσόβα.
Short bio: τραγουδίστρια, μουσικος, συνθέτης και στιχουργός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της είναι από την Κωνσταντινούπολη. Έχει σπουδάσει στο τμήμα μουσικών Σπουδών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι αριστούχος διπλωματούχος πιάνο, αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας. Πέρα από τη μουσική και το τραγούδι, ασχολείται και με το μουσικό θέατρο.
Τι μαγικό που είναι το κλιπ του “Ξύπνησέ Με”. Τι ιστορία μας λέει;
Το “Ξύπνησέ Με” είναι η μουσική αποτύπωση μιας ερωτικής ιστορίας. Παρ’ όλα αυτά, όπως και σε όλα τα φάσματα της τέχνης αλλά και της ζωής, δεν είναι τίποτα μονοδιάστατο. Έτσι στο βίντεο του τραγουδιού πήραμε μία ρότα διαφορετική, που ενώνει προσωπικά βιώματα, εικόνες και πώς αυτές αποτυπώνονται στην ψυχή ενός παιδιού. Μία ανάγκη όλων των συντελεστών να ξορκίσουμε αυτά τα άγχη και τραύματα που κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή και τις προσωπικές σχέσεις και να βρούμε τη δύναμη να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε, όπως βρίσκει τρόπο και η ηρωίδα του Γιώργου Καραδήμου στους στίχους του.
Κυκλοφόρησες και το “Τώρα” για αυτή την αλλόκοτη εποχή που ζούμε. Τι σου άφησε εσένα ένας χρόνος καραντίνας; Ως καλλιτέχνης νιώθεις αβεβαιότητα και ανημποριά πλέον;
Είμαι πολύ μακριά από την ανημποριά όλο αυτό το διάστημα. Κόντρα σε αυτό που ζούμε, είμαι πιο δημιουργική από ποτέ. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να βαλτώσει και να με πάρει από κάτω. Η απότομη αλλαγή της καθημερινότητάς μας, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο και πρέπει να διεκδικείς αυτό που θέλεις και κυρίως να ζεις όπως θέλεις στο τώρα.
Κάνεις παραδοσιακή μουσική, έχεις λαϊκή φωνή ή σου βάζω ταμπέλες και η μουσική είναι μια; Τι αποτύπωμα θέλεις να αφήσεις στην ελληνική μουσική;
Οι διάφορες ταμπέλες στις οποίες υποχρεώνουν έναν νέο καλλιτέχνη να μπει, είναι πιστεύω μεγαλύτερη ανάγκη των συντελεστών του χώρου, παρά του ίδιου του κοινού. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει ωραία τραγούδια με τα οποία θα ταυτιστεί, ανεξαρτήτως στυλ και ύφους. Για τα πρώτα μου χρόνια στη δισκογραφία, αγχωνόμουν τι χαρακτηρισμός θα μπει στο εκάστοτε μουσικό μου βήμα, και άφηνα σε δεύτερη μοίρα τον αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητα χωρίς παρωπίδες. Με έχουν πει ποπ, έντεχνη, τζαζ, νεορομαντίκ, κινηματογραφική, λαϊκή. Το μόνο αποτύπωμα που με αφορά να αφήσω, είναι να κάνω καλή ελληνική μουσική, εμπιστευόμενη πάντα την αισθητική μου. Να τραγουδήσω τραγούδια που θα συγκινήσουν και θα ταυτιστεί μαζί τους ο κόσμος. Θεωρώ ότι είναι σπουδαίος ο χαρακτηρισμός της “λαϊκής φωνής” για την καρδιά του Έλληνα και θα ήταν τιμή μου να υπάρχει και αυτός δίπλα στο όνομά μου.
VASSIŁINA: “Όπως και κάθε γυναίκα δυστυχώς, κουβαλάω πάνω μου χρόνια αντικειμενικοποίησης και αστυνόμευσης του σώματος μου, απο slut shaming μέχρι body shaming”
Που την έχεις δει; Τον Μάιο του 2019 ολοκλήρωσε την πρώτη της περιοδεία στην Ελλάδα, παρουσιάζοντας στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Αθήνα το νέο της music-art project “Fragments”.Το project επαναλήφθηκε λίγους μήνες μετά στοAlbany Theatre of Art στο Λονδίνο ενώ τον Δεκέμβριο του 2019 ολοκλήρωσε την δεύτερη της περιοδεία σε Αγγλία, Ελλάδα και Ιταλία
Short Bio:Η Βασιλίνα Μέγκλα το 2014 φοίτησε
Πώς ήταν η καραντίνα και η ζωή για ένα καλλιτέχνη στο Λονδίνο;
Το Λονδίνο, όπως και άλλες μεγαλουπόλεις, εχει πληγεί δραματικά απο το lockdown – ή έστω τα αποτελεσματα του ειναι πιο ορατά. Λονδίνο θα πει ρυθμός, ελευθερία, συναυλίες, nightlife, σπρώξιμο στο μετρο, επαφές με κόσμο και γενικότερα μια πανέμορφη τρέλα. Αν του τ᾽αφαιρέσεις όλα αυτά, τότε μένει απλά ένας μίζερος βρετανικός καιρός, ασφυκτικά ανεβασμένα ενοίκια, Βrexit και κάτι αλεπούδεs (Χαχα). Δεν είναι καθόλου βιώσιμο. Πάρα πολλοί artists που γνωρίζω μετά το πρώτο lockdown απλά εγκατέλειψαν το μετακόμισαν στην επαρχία ή και σε άλλες χώρες.
Κολλάει το «Ατυχήσαμε» ως στίχος για τη γενιά σου και τα όνειρα σας; Είμαστε πλέον όλοι Fragments του εαυτού μας;
Η αλήθεια είναι ότι τελευταία η μόνη λέξη που μπορώ να σκεφτώ για αυτά που περνάμε και για την γενιά μου είναι ότι απλά “Ατυχήσαμε”. Είναι πολύ σκληρό αν σκεφτεί κανείς ότι η γενιά μου έχει περάσει ήδη μια κρίση και καπάκι αναμένει μια δεύτερη και μάλιστα πολύ χειρότερη. Το πιο δύσκολο όμως για κάποιον στην ηλικία μου που τώρα ξεκινάει είναι ότι ξαφνικά σου λένε ότι δεν μπορείς να κάνεις όνειρα και πλάνα για το μέλλον. Σίγουρα θα περάσει όλο αυτό, όπως και όλα, αλλά αυτή τη στιγμή όπου όλα είναι αβέβαια, η μόνη λέξη που περιγράφει καλύτερα αυτό που νιώθω είναι ότι “Ατυχήσαμε”.
Ας γίνω βέβαια λιγάκι αισιόδοξη…Το καλό που έχει βγει από όλο αυτό, είναι ότι σε ατομικό κομμάτι, η κατάσταση αυτή της καραντίνας και της απομόνωσης μας έφερε όλους σε ωμή επαφή με τους εαυτούς μας, πράγμα που φυσικά μπορεί να σε διαλύσει. Όμως, αν κατακερματίσεις τον εαυτό σου και δεις αντικειμενικά τα “fragments” και τις τοξικότητες του, μετέπειτα μπορείς να αλλάξεις την ζωή σου. Φυσικά αναγνωρίζω ότι αυτή η διαδικασία είναι πολύ δύσκολη και σκληρή και προαπαιτεί να είσαι σε μια άλφα προνομιούχα θέση. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το προνόμιο της ασφαλείας, ότι και αν περιλαμβάνει αυτό.
Υπάρχει φεμινιστική ποπ μουσική σε έναν τόσο ανδροκρατούμενο χώρο;
Φυσικά και υπάρχει, ειδικά στην διεθνή σκηνή. Όλα είναι λιγάκι πιο δύσκολα όταν είσαι και το αποτέλεσμα δυστυχώς το βλέπουμε στα Grammys τόσα χρόνια που οι WOMXN υποψηφιότητες για παραγωγή, μίξη και συνθεση αποτελούν δραματική μειονότητα. Και για μένα κάθε WOMXN artist/producer φέρνει τη δική της αλλαγή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακόμα και αν δεν επιλέγει συνειδητά να περάσει με τον ήχο της κάποιο άμεσο φεμινιστικό/πολιτικό μήνυμα.
Producers όπως η SEVDALIZA, LAFAWNDAH, BJORK, FKA-Twigs, Eartheater, Kelsey Lu, ARCA και Sophie είναι μερικά μόνο παραδείγματα artist, που θαυμάζω και έχουν φέρει σημαντική αλλαγή στην alt-pop σκηνή και κουλτούρα. Αυτό που ελπίζω εγώ πραγματικά είναι κάποια στιγμή να σταματήσει η λέξη producer να είναι συνυφασμένη με το αντρικό φύλο, ώστε να μην χρειάζεται να χρησιμοποιούμε το gender (female producer) κάθε φορά για να ενισχύσουμε την σημαντικότητα και το έργο μια γυναίκας.
Νεφέλη Φασούλη: “Σεξιστικές συμπεριφορές συναντάς καθημερινά στη δουλειά, όπως και σε όλους τους τομείς της ζωής όμως, δεν είναι ζήτημα κλαδικό αλλά κοινωνικό”
Που την έχεις δει; Το πιο δροσερό κορίτσι της μουσικής σκηνής, την γνωρίσαμε απλό τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και τα τελευταία χρόνια την βλέπουμε σταθερά δίπλα στον Φοίβο Δεληβοριά σε όλες τις μουσικές παραστάσεις του.
Short Bio: Έχει μουσικές σπουδές – ξεκίνησε βιολί και θεωρητικά όταν ήταν 6 ετών – ενώ απλό το 2014 έκανε έως το 2016 έκανε jazz τραγούδι, φωνητικό αυτοσχεδιασμό και θεωρητικά στο ωδείο Athenaeum ενώ ολοκλήρωσε πρόσφατα και το μετεκπαιδευτικό σεμινάριο διδασκαλίας φωνητικής τέχνης στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών.
Πόσο σου έλειψε η βόλτα και την έκανες κομμάτι; Πέρασες δύσκολα ως καλλιτέχνης μακριά από το κοινό και τα live;
Η απλή καθημερινή βόλτα δεν μου έλειψε, ήταν άλλωστε το μόνο που μας απέμεινε ως φυλακισμένοι. Η νυχτερινή βόλτα όμως στην Αθήνα με τον έρωτα, τα φώτα και τον έναστρο ουρανό, χωρίς φόβο και αποστείρωση, είναι κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα και αυτήν ακριβώς την έξοδο εξυμνεί το κομμάτι μας. Το διάστημα αυτό το πέρασα και το περνάω ακόμη δύσκολα αφού το κοινό και τα live τα χάσαμε πολύ απότομα, και όταν έχεις μάθει ότι η ύπαρξη σου καθορίζεται από ένα πράγμα, το χάνεις και μένεις ξεκρέμαστος
Ασχολείσαι με τη μουσική από τα έξι σου, δεν έχεις σταματήσει να σπουδάζεις θεωρητική. Αξίζει; Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα τραγουδίστρια το 2021 στην Ελλάδα;
Φυσικά και αξίζει αλλά είναι κάπως προσωπικό ζήτημα αυτό. Δεν βοηθάει το ίδιο όλους τους ανθρώπους, εγώ όμως περνάω τέλεια στα μαθήματα μου και πειθαρχώ. Η μουσική είναι τεράστια, ένας ζωντανός οργανισμός που συνεχίζεις να τον μελετάς αν θες να μπορείς να τον ακολουθήσεις, κι ο καθένας οφείλει να μελετάει με τον τρόπο του. Εγώ μελετάω μέσα από τα μαθήματα μου και την καθημερινή τριβή.
Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές μουσικές σκηνές στην Ελλάδα και δεν έχω δουλέψει σε όλες ώστε να μιλήσω εμπεριστατωμένα για το αν το ζήτημα του φύλου δημιουργεί γενικώς διακρίσεις σε βάρος των τραγουδιστριών. Ο χώρος με χώρο διαφέρει πολύ. Σεξιστικές συμπεριφορές συναντάς καθημερινά στη δουλειά, όπως και σε όλους τους τομείς της ζωής όμως, δεν είναι ζήτημα κλαδικό αλλά κοινωνικό και βαθιά ριζωμένο στην ελληνική κοινωνία. Μέχρι τώρα πιο πολύ πάντως έχω δυσκολευτεί στο χώρο λόγω ηλικίας και νεότητας παρά λόγω φύλου, και πολλοί άντρες συνάδελφοί μου επίσης.
Πόσο σημαντικός είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς στη δημιουργία του πρώτου σου άλμπουμ και στην καριέρα σου;
Πολύ, άλλωστε εκείνος το έγραψε! Υπογράφει και τα δέκα τραγούδια σε στίχους και μουσική, και του είμαι ευγνώμων! Είναι ο πρώτος προσωπικός μου δίσκος, οπότε είναι αυτό που λέμε η αφετηρία μου. Ο Φοίβος έχει συμβάλλει στην καριέρα και την άνθιση μου πριν καν γνωριστούμε, αφού τον θαύμαζα, τον διάβαζα και τον άκουγα ως έφηβη εμμονικά. Μου άνοιξε τα μάτια και την καρδιά στο πως να προσεγγίζω την τέχνη και τη ζωή. Και όταν γνωριστήκαμε, και δουλέψαμε, ήταν σαν να γνωριζόμαστε από πάντα. Και ιδού το αποτέλεσμα, το άλμπουμ “ο κόσμος σου”.
Αλεξάνδρα Σιέτη: “Η δική μας γενιά τα βρήκε αρκετά σκούρα βγαίνοντας στην αγορά εργασίας”
Που την έχεις δει; Έχει στο ενεργητικό της live δίπλα στον Σαββόπουλο (στις παραστάσεις του «Στο Woodstock εγώ – ήμουν εδώ» οπού ερμήνευε, ανάμεσα σε αλλά, συγκλονιστικά Janis Joplin), συμμετοχή στον τελικό του VOICE (Φεβρουάριος ’21) και πολλές live εμφανίσεις με την μπάντα της, τους Souled Out που ήδη μετρούν 2 singles και ετοιμάζονται για την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ.
Short Bio: Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και τραγούδι, είναι τραγουδίστρια και frontwoman των Souled Out.
Πώς πέρασες τις καραντίνες, ψυχολογικά ups and downs και πώς φαντάζεσαι ότι θα σε βρει η επόμενη μέρα;
Η δική μας γενιά τα βρήκε αρκετά σκούρα βγαίνοντας στην αγορά εργασίας στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, και πόσο μάλλον στα πλαίσια της τέχνης. Μόλις αρχίσαμε να βλέπουμε φως στο τούνελ, ήρθε η πανδημία και πάτησε ένα pause στην καλλιτεχνική δραστηριότητα. Στην αρχή μου ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ στην καινούργια καθημερινότητα, να συνειδητοποιήσω πως τα πάντα έχουν παγώσει και να αντισταθώ στο αναπόφευκτο συναίσθημα της απελπισίας. Ωστόσο, πολύ γρήγορα αποφάσισα να κινητοποιηθώ και να ασχοληθώ περισσότερο με πράγματα που συνεχώς ανέβαλλα ή δεν είχα τον χρόνο και την ενέργεια να ασχοληθώ, όπως τη σύνθεση δικών μου κομματιών και την ενασχόληση με τον δίσκο της μπάντας μου, των Souled Out. Μέχρι τώρα ήμουν περισσότερο gigging musician, έκανα πολλά live, αλλά δεν επικεντρωνόμουν τόσο πολύ στο δημιουργικό κομμάτι και την προώθηση του. Μου λείπει απίστευτα πολύ το live, αλλά τουλάχιστον αυτός ο χρόνος ήταν μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και δημιουργία για εμένα και την μπάντα μου. Ελπίζω σύντομα να ανοίξουν τα πράγματα και στον πολιτισμό, έτσι ώστε να μπορέσουμε και εμείς να δουλέψουμε και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.
Τι ακριβώς θέλεις να πετύχεις στη λαβωμένη μουσική βιομηχανία στη χώρα μας; Τι μουσική θέλεις να κάνεις και ποιες είναι οι δικές σου Ελληνίδες τραγουδίστριες που ίσως έχεις ως πρότυπο;
Αν και είναι δύσκολο εγχείρημα από μόνο του το να κάνεις ξένο στίχο στην Ελλάδα, δεν πιστεύω πως είναι ακατόρθωτο. Είμαι λάτρης πολλών ειδών μουσικής και δε μου αρέσει να βάζω όρια, γιατί από το κάθε διαφορετικό άκουσμα αφομοιώνεις διαφορετικά στοιχεία. Ωστόσο, μπορώ σίγουρα να πω ότι τα είδη στα οποία εκφράζομαι πιο άνετα είναι η Soul, τα Blues, η Neo-Soul και η R’n’B, αλλά πάντα υπάρχουν και οι jazz επιρροές. Μετά τα δύο single που βγάλαμε με τους Souled Out, σειρά θα έχει ο δίσκος μας μετά το Πάσχα, ο οποίος έχει στοιχεία από όλα αυτά τα είδη. Στην παρούσα φάση, αυτό που επιθυμώ πραγματικά είναι να καταφέρουμε να αγγίξουμε κάποιον κόσμο που ενδεχομένως θα ταυτιστεί με κάποια κομμάτια μας. Από εκεί και πέρα υπάρχουν στα σχέδια και άλλες πολύ όμορφες συνεργασίες! Ελληνίδες τραγουδίστριες που θαυμάζω ιδιαίτερα από τις παλαιότερες είναι η Τάνια Τσανακλίδου και η Αλέξια, ενώ από τις νεότερες, η Μαρίνα Σάττι. Μου αρέσουν πολύ οι παραγωγές της!
Μαρία Κουτσουρλή: “Το «σήμερα» είναι πολύ ανασφαλές και αβέβαιο”
Που την έχεις δει; Μόλις έκανε το πρώτο της βήμα στην έντεχνη ελληνική μουσική σκηνή και παρουσίασε το πρώτο της τραγούδι πριν μια εβδομάδα σε μουσική -στίχους του επίσης νέου δημιουργού Ιάσωνα Χαρατσάρη (έχει γράψει και για τη Μαρίζα Ρίζου).
Short Bio: Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ξάνθη ενώ ήρθε στην Αθήνα αφού ενηλικιώθηκε για να συνεχίσει τις σπουδές της στο τραγούδι. Η κλασική κιθάρα, το δώρο του μπαμπά της σε μικρή ηλικία, ήταν το έναυσμα για πειραματισμούς και η έναρξη διαρκών σπουδών – απλό τα 8 της – που κρατούν μέχρι και σήμερα. Έχει σπουδάσει πιάνο και θεωρία. Η 24χρονη Μαρία Κουτσουρλή μέσα στην πιο δύσκολη συνθήκη, αυτήν που δημιούργησε η πανδημία, συναντήθηκε με έναν ταλαντούχο δημιουργό και μαζί έφτιαξαν «Ανακωχή» επιβεβαιώνοντας ότι η νέα γενιά καλλιτεχνών είναι εδώ, έτοιμη να ανθίσει και να προσφέρει στο ελληνικό τραγούδι.
Με τι θέλει μια νέα γυναίκα στα πρώτα της βήματα να κάνει Ανακωχή;
Ανακωχή με το φόβο της αποτυχίας. Ανακωχή με την εσωτερική φωνή που πάντα είναι εκεί να σε τραβάει πίσω και να σε προφυλάσσει από πιθανές τρικλοποδιές που δε σε αφήνουν να ρισκάρεις. Το «σήμερα» είναι πολύ ανασφαλές και αβέβαιο. Γι’ αυτό χρειάζεται να παίρνουμε βαθιές ανάσες και να βγαίνουμε μπροστά με την αλήθεια μας και όπου βγει! Όλα είναι ένας εξελικτικός δρόμος που πάντα κάτι θα μας μαθαίνει.
Πώς θέλεις να συστηθείς στο κοινό σου; Τι ιστορίες θα τους πεις με τη μουσική σου; Σε ποια μονοπάτια βαδίζεις;
Ιδανικά, φαντάζομαι να συστηθώ με το κοινό μου δια ζώσης σε μια σκηνή, χωρίς κορωνοϊό και ό,τι άλλο θα μπορούσε να μας στερήσει την επαφή, τα χαμόγελα και το «όλοι μαζί». Θα έβγαινα οριακά τρέχοντας, κρατώντας τη ψυχραιμία μου, μη τους τρομάξω από τη πρώτη φορά, λέγοντας «Καλωσήρθατε, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω. Δεν θέλω να μακρηγορήσω, σκέφτομαι να πάμε μια εκδρομή απόψε και να τα πούμε όλα μέσα από τα τραγούδια. Να γνωριστούμε και να εκφραστούμε μέσω της μουσικής. Παρέα με ιστορίες για το πώς σε ένα κόσμο, όχι και τόσο μακριά από εδώ, οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι, αγαπούν βαθιά, έχουν ίσα δικαιώματα και εκφράζουν όσα αισθάνονται χωρίς φόβο. Αγκαλιάζοντας πρώτα και ξορκίζοντας το σκοτάδι μέσα τους, επιτρέποντας το φως μέσα τους να απλωθεί παντού.
Από πολύ μικρή ηλικία στα οικογενειακά τραπέζια άκουγα Θεοδωράκη, Καζαντζίδη, Λοϊζο, Τσιτσάνη συνοδευόμενα από ιστορίες της τότε εποχής. Μου δημιούργησαν τόσο όμορφα συναισθήματα που με συντροφεύουν μέχρι σήμερα. Νομίζω το έντεχνο/λαϊκό τραγούδι είναι μέσα μου μονόδρομος. Αλλά «ποτέ μη λες ποτέ», σε αυτή την μουσική διαδρομή θέλω να είμαι ανοιχτή να δοκιμάσω κι άλλους ήχους, που θα ξεκλειδώσουν κι άλλα κομμάτια μέσα μου.
Τι συμβουλές σου έδωσαν ο Θέμης Καραμουρατίδης και η Νατάσσα Μποφίλιου στα σεμινάρια ερμηνείας;
Να ορμώ με γενναιότητα και πάθος στο δρόμο που διάλεξα. Να μην εφησυχάζω στη ρουτίνα που έχω μάθει να τραγουδάω. Να είμαι πάντα ειλικρινής με την ερμηνεία μου. Μια ερμηνεία είναι γούστο, αισθητική, καλλιέργεια και προσωπικότητα. Η τέχνη έρχεται να αποτυπώσει αυτά που συμβαίνουν στην πραγματική ζωή. Το μόνο που χρειάζεται πραγματικά ένα τραγούδι είναι να το καταλάβεις και να το αισθανθείς, μετά θα σε οδηγήσει μόνο του.
Η δυναμική αυτών των σεμιναρίων με ώθησε να ψάξω μέσα μου την βαθύτερη έννοια της τέχνης. Tο μεγαλείο που κρύβει, το καταφύγιο που δημιουργεί στις ζωές των ανθρώπων. Ήταν η αφετηρία για μια συνεχή αναζήτηση στο δρόμο της τέχνης, της μουσικής και του τραγουδιού.
