Τη δεκαετία του 1970 η τέχνη του δρόμου ήταν στη λίστα με τα «προβλήματα» προς «επίλυση» και απόλυτος στόχος ήταν ο καθαρισμός την πόλης από αυτή. Σε εκείνη ακριβώς την εποχή, η φωτογράφος Μάρθα Κούπερ ταξίδεψε στους δρόμους της Νέας Υόρκης απαθανατίζοντας τα γκράφιτι που κοσμούσαν τους δρόμους της. Την περίοδο εκείνη δούλευε στη New York Post, παράλληλα όμως η δημιουργικότητα και η ομορφιά αυτής της μορφής τέχνης την κράτησε στους δρόμους της πόλης, με τη φωτογραφική της μηχανή ως όπλο.
Στις φωτογραφίες της Κούπερ μπορεί να δει κανείς όλα όσα σήμερα εκτιμώνται ως έχουν, ως μορφές τέχνης και δείγματα δημιουργικότητας, ενώ τότε ήταν απλώς λόγοι για να μεταμορφωθούν «λερωμένες» περιοχές. Ναι, χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να επανεκτιμηθούν τα έργα καλλιτεχνών όπως Jean-Michel Basquiat και Al-Diaz, που άφησαν τις αινιγματικές δηλώσεις τους στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Μέσα από τα δικά της λόγια, το γκάφιτι είναι «μια επικηρυγμένη τέχνη. Αυτό το κάνει συναρπαστικό». Το πρώτο της βιβλίο, το Subway Art, αν και δεν πήγε καλά εμπορικά, τη μετέτρεψε σε icon του γκράφιτι. Τώρα, το Martha: A Picture Story εξερευνά τη ζωή της, ως πρωταθλήτρια του «κινήματος» που ήθελε την τέχνη, εκεί έξω, στον δρόμο.
Ενώ φωτίζει τη γένεση της τέχνης του δρόμου της δεκαετίας του 1970, η ταινία αποτελεί επίσης τον ρόλο των γυναικών στην τέχνη, ο οποίος συνεχίζει να είναι σημαντικός, ακόμα και όταν μεγαλώνουν. «Ήρθε η ώρα να αντιμετωπιστεί το γεγονός ότι οι ηλικιωμένες γυναίκες παραμένουν μια εκπροσωπούμενη δημογραφική ομάδα», αναφέρει στο Dazed η σκηνοθέτιδα της ταινίας, Σελίνα Μάιλς, η οποία περιγράφει το ντοκιμαντέρ ως μια «εμπνευσμένη ιστορία μιας γυναίκας που είναι ακόμα στην ακμή της στην ηλικία των 75. Πιστεύω ότι η ιστορία της Μάρθα μπορεί να λειτουργήσει για να διαλύσει μερικούς από τους μύθους του τι σημαίνει να είσαι μια ηλικιωμένη γυναίκα και να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα ότι οι γυναίκες αξίζει να παραμείνουν σημαντικές και ορατές, ανεξάρτητα από την ηλικία τους».
