Σύμφωνα με δημοσίευμα της Deutsche Welle, πάνω από 300 γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Τουρκία, με τους θύτες να αθωώνονται μιας και οι δολοφονίες ως δια μαγείας σταματούν να αντιμετωπίζονται ως δολοφονίες.
Δεν είναι σπάνιες οι γυναικοκτονίες στην Τουρκία. Κανείς δεν έχει ξεχάσει τη Σουλέ Τσετ, που τον Μάιο του 2018 βιάστηκε στο γραφείο από τον διευθυντή της και έναν φίλο του, οι οποίοι στη συνέχεια την έριξαν από τον 20ο όροφο. Οι δυο άντρες στις καταθέσεις τους υποστήριξαν πως η 23χρονη γυναίκα αυτοκτόνησε πηδώντας από το παράθυρο. Ωστόσο, από την αυτοψία προέκυψαν κάταγμα αυχένα, κακοποίηση πρωκτικής περιοχής και χρήση ναρκωτικών ουσιών, τα οποία σπάνια παραπέμπουν σε αυτοκτονία. Η δίκη διήρκησε ένα εξάμηνο και το δικαστήριο «έβλεπε» τον δρόμο να γεμίζει από διαδηλωτές. Στα social media ήταν έντονες εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Το τέλος της υπόθεσης ήρθε με ισόβια κάθειρξη στον δολοφόνο της Σουλέ και ποινή σχεδόν 19 ετών στον συνεργό του.
Από εκεί και έπειτα η τάση να βαφτίζονται αυτοκτονίες οι δολοφονίες, δεν σταμάτησε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δολοφονία της Άιτεν Κάγια, η οποία βρέθηκε απαγχονισμένη στο σπίτι της. Ενώ οι αστυνομικές αρχές έκαναν λόγο για αυτοκτονία, με την εισαγγελία να κλείνει την υπόθεση, οι συγγενείς της 35χρονης ήταν σίγουρη πως επρόκειτο για δολοφονία. Τα αναπάντητα ερωτήματα ήταν πολλά. Στην αυτοψία δεν αναφερόταν ώρα θανάτου, ενώ το σώμα της Άιτεν ήταν γεμάτο αιματώματα και μώλωπες. Επιπλέον, θεωρείται ύποπτο το γεγονός ότι τη μέρα του θανάτου της, ο σύζυγός της βρισκόταν στο σπίτι. Παρά τα ερωτήματα και τις απορίες, η εισαγγελία δε θέλησε να ανοίξει και πάλι τον φάκελο της υπόθεσης.
Η δικηγόρος, Γκουρμπέτ Γκέζντε Έκγκιν, μέλος του γυναικείου συλλόγου «Ρόζα», δηλώνει:
«Δεν είναι έγκλημα μόνο όταν σκοτώνεις, αλλά και όταν συγκαλύπτεις μια τέτοια υπόθεση ονομάζοντάς τη συνέχεια αυτοκτονία».
Η Λέιλα Σόιντινκ από το σύλλογο Mor Catı Kadın Sığınağı Vakfı της Κωνσταντινούπολης θεωρεί ότι:
«Σε ένα σύστημα απονομής δικαιοσύνης στο οποίο το πρώτο λόγο έχουν άνδρες πολλά εγκλήματα σε βάρος γυναικών καταλήγουν σε αθώωση των κατηγορουμένων. Για να «εξηγηθεί» η «αυτοκτονία» οι αστυνομικοί σημειώνουν συχνά στο φάκελο ότι «το θύμα αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα».
Στην Τουρκία η πρωτοβουλία για καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών απουσιάζει. Στην τόνωση της πολιτικής βούλησης για επίλυση τέτοιων ζητημάτων δε βοήθησε ούτε το γεγονός ότι από τις 300 δολοφονίες γυναικών που καταγράφηκαν, οι 171 θεωρούνται ύποπτες, με πολλές από αυτές να έχουν καταγραφεί ψευδώς ως «αυτοκτονίες». Το 2011 είχε επικυρωθεί η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας. Μια σύμβαση που, όμως, δεν τηρείται, αφήνοντας πολλές γυναίκες να ελπίζουν στην εφαρμογή όσων αυτή προβλέπει.
