Στα καλά της καραντίνας; Η γνωριμία μας με την Δήμητρα Αδαμοπούλου; Μιλήσαμε με την illustrator, comic artist, ζωγράφο και δασκάλα εικαστικών που δεν έβαλε την έμπνευσή της σε lockdown.
Τι είναι το ΚαρανDiary; Πόση έμπνευση μπορεί να δώσει η συνθήκη της καραντίνας σε έναν illustrator;
“Είναι ένα ημερολόγιο καραντίνας το οποίο γεννήθηκε μέσα από τη δυσφορία της καραντίνας νο.2. Διαφέρει από άλλα μου κόμικς στο ότι δεν είναι κάθε σκίτσο αστείο. Υπάρχουν και κάποια ουδέτερα ή λυπητερά σκίτσα, γιατί εκφράζει το πραγματικό συναισθηματικό roller coaster που βιώνω κάθε μέρα. Γενικά, πιστεύω ότι όταν η πραγματικότητα αρχίζει και γίνεται σουρεάλ, ο μόνος τρόπος να μην τρελαθείς είναι να δημιουργήσεις μια δική σου πραγματικότητα, οπότε εγώ τη δημιουργώ ζωγραφίζοντας. ‘Οσο για το πόσο εμπνέει η καραντίνα, ε, αυτό είναι προφανές. Πάρα πολύ! Όχι μόνο γιατί έχω περισσότερο χρόνο να σκιτσάρω, αλλά και γιατί η ίδια η κατάσταση προσφέρει πολύ υλικό. Από τους πολιτικούς μέχρι τους λοιμωξιολόγους, κι από τη μάνα μου μέχρι την κυρία στο σούπερμάρκετ, μόνο ατάκες ακούω τελευταία! Δείτε πόσα memes έχουν γεννηθεί, εμείς θα μέναμε πίσω;
Πιστεύεις ότι το ψυχολογικό αντίκτυπο της δεύτερης καραντίνας θα είναι ασύλληπτα μεγάλο;
“Σίγουρα, γιατί την πρώτη φορά ελπίζαμε ότι όλο αυτό θα τελειώσει γρήγορα και κάναμε υπομονή. Τώρα, ο κόσμος είναι κουρασμένος, απογοητευμένος από την πολιτική διαχείριση της πανδημίας, δυσκολεύεται οικονομικά, είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας, έχει προβλήματα υγείας ψυχικής ή σωματικής, ή απλά δεν αντέχει άλλο να ζει απομονωμένος μέσα σε ένα κλουβί. Και του λες ότι μπορεί και επαναληφθεί το lockdown. Ε, αυτή τη φορά είναι για όλους πολύ πιο δύσκολο”.
Το σύμπαν των illustrators είναι αγγελικά πλασμένο ή και εκεί μια γυναίκα πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας για να την πάρουν σοβαρά;
“Είναι δύσκολοι οι καιροί και για ελέφαντες και για γυναίκες, αλλά σίγουρα είναι καλύτερα απ’ ότι παλιότερα. Το ίντερνετ βοηθάει πολύ και στηρίζει την τάση να εκφραζόμαστε περισσότερο. Επιπλέον, το να κυνηγάς γυναίκες και ελέφαντες έχει αρχίσει να απαγορεύεται σε αρκετές χώρες του κόσμου”.
Πόσο κορίτσι της διπλανής πόρτας είσαι;
“Δεν ξέρω. Πάντα με λέγανε weirdo και περίεργη, δεν ένιωθα ποτέ συνηθισμένη και νορμάλ. Το να επικοινωνώ με κόσμο με τα σκίτσα μου και να μου λένε ότι ταυτίζονται με χαροποιεί ιδιαίτερα και με κάνει να αισθάνομαι λιγότερο μόνη. Δεν ξέρω όμως αν είμαι στ’ αλήθεια νορμάλ κορίτσι/ελέφαντας της διπλανής πόρτας ή αν απλά οι φανς μου είναι κι αυτοί weirdos”.
Πόσες λέξεις μπορούν να κρύβονται πίσω από ένα σκίτσο; Ας πούμε επί παραδείγματι για την “ψυχολογία των μασκών“;
“Το σκίτσο ενίοτε αποκαλύπτει πράγματα που δύσκολα λες με τα λόγια. Αλλά ειδικά τα κόμικς και οι γελοιογραφίες, έχουν και έναν τίτλο ή έναν μικρό διάλογο, και καλύπτουν κάποια κενά, υπονοούν ή κοντράρουν αυτό που φαίνεται στην εικόνα. Αυτή είναι όλη η μαγεία. Τώρα με αυτό το comic strip που λες (είναι κομμάτι μιας σειράς κόμικς που λέγεται True Story και δημοσιεύεται αποκλειστικά στο socomic.gr το οποίο χορηγείται από την ΙΟΝ Σοκοφρέτα), εμπνεύστηκα από το γεγονός ότι τελευταία όταν βλέπουμε κάποιον, αυτομάτως του αποδίδουμε κάποιο στοιχείο χαρακτήρα σε σχέση με το πώς/αν φοράει μάσκα. Ήθελα να παίξω με αυτό, με τα κίνητρα και την ομαδοποίηση των ανθρώπων όσον αφορά το τι πιστεύουν για την πανδημία. Και πάνω εκεί ήρθε ο τίτλος “Η ψυχολογία των μασκών”, ο οποίος είναι λογοπαίγνιο. Όταν έδινα πανελλήνιες πριν από έναν αιώνα, μια καθηγήτρια μου είχε δώσει να διαβάσω ένα βιβλίο για να γράψω καλή έκθεση, το οποίο λεγόταν “Η ψυχολογία των μαζών” του Gustave Le Bon. Ο τίτλος αλλα το περιεχόμενο με επηρρέασε βαθιά, και απλά έψαχνε να βρει τρόπο να χωθεί σε ένα κόμικ μου”.
Κάνεις τηλε-εκπαίδευση. Πόσο σουρεαλιστική είναι αυτή η εμπειρία με άριστα το δέκα;
“Με άριστα το 10 βάζω 9 γιατί πάντα πιστεύω ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν και πιο περίεργα! Έχει πολλή πλάκα πάντως. Τα παιδάκια μιλάνε ταυτόχρονα, μου λένε άσχετα πράγματα, αλλάζουν ονόματα στο zoom και βάζουν ονόματα πολιτικών ή ηρώων από κόμικς, φτιάχνουν σχέδια όπου πολεμάνε τον κορωνοϊό και γενικά περνάμε υπέροχα. Οι ενήλικες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που δε μιλάνε καθόλου και θέλουν απλά να ξεχαστούν ζωγραφίζοντας, και σε αυτούς που μου λένε όλα τους τα νέα, τις ανησυχίες τους και τα ευτράπελα που τους συμβαίνουν μες στην καραντίνα. Πλέον κάνουμε ένα άλλου τύπου bonding, το καραντινοbonding”.
Ποιο είναι το πιο συγκινητικό σχόλιο που έχεις διαβάσει για σκίτσο σου;
“Νομίζω πως είναι αυτό που μια κοπέλα μου είπε ότι εξ αιτίας μου άρχισε να σκιτσάρει και να φτιάχνει δικά της κόμικς”.
Αν μου ζωγράφιζες την κλασική κοπέλα της πανδημίας πώς θα ήταν;
“Με πιτζάμες, ρόμπα και αφρόντιστη τριχοφυία. Και κραγιόν”.
Πόσο επικερδές είναι αυτό το επάγγελμα σήμερα;
“Καλό αστείο, αν ενδιαφέρεσαι στείλε μου σενάρια να τα κάνω κόμικ να γελάμε! Σοβαρά πάντως, η φάση είναι δύσκολη, ειδικά μετά την κρίση. Προσωπικά, νιώθω πολύ τυχερή που τα βγάζω πέρα και δουλεύω πάνω σε αυτό που μου αρέσει και με εμπνέει, και συμπεριλαμβάνω και τη διδασκαλία μέσα σε αυτό. Και φυσικά έχω οικογένεια και ανθρώπους που με στηρίζουν σε μια δύσκολη ώρα, γιατί ζούμε σε μια χώρα όπου το κράτος όχι απλά δε βοηθάει τους καλλιτέχνες, αλλά τους δυσκολεύει κιόλας”.
Περισσότερα ημερολογία καραντίνας:
