Η Σίλια Κατραλή έχει αυτή την ορμή που κάθε 26χρονος οφείλει να έχει. Πιστεύει στο μυστήριο, ορκίζεται στην ελευθερία και πριν από λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε την πρώτη δισκογραφική της δουλειά με τίτλο «ελεύθερο κάμπινγκ», όπου εκεί πλάι στην ελευθερία και τον μυστήριο προστίθεται και η κινητήρια δύναμη του έρωτα.
Πέρα όμως από την δισκογραφία, η Σίλια είναι ηθοποιός (αυτή την εποχή έχει ένα ρόλο στις Άγριες Μέλισες) και συγγραφέας (“Διάσπαση προσευχής”) και δεν είναι η μοναδική εκπρόσωπος αυτής της γενιάς που πέρασε την εφηβεία και την ενηλκιώσή της βαθιά μέσα στην κρίση, όπου βρίσκει διαοφετικά κανάλια για να εκφραστεί.
Μίλησε στο Provocateur για όλα αυτά, αλλά και για τον ρομαντισμό που είναι ένας εξίσου έγκυρος τρόπος να ζούμε και να συνυπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο.
Η πρώτη σου δισκογραφική δουλεία λέγεται «ελεύθερο κάμπινγκ». Να υποθέσω ότι συνταιριάζει, από τη μία, την ανεμελιά και τη βαθύτερη σύνδεση (με το περιβάλλον και κυρίως τους άλλους) και, από την άλλη, την ευθύνη για το πώς μοιραζόμαστε και δρούμε σε έναν κοινό χώρο;
Αρχικά ο τίτλος δόθηκε από το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ που δηλώνει υπεύθυνα πως ο έρωτας είναι ελεύθερο κάμπινγκ χωρίς φυσικά καμία απόδειξη γι’ αυτό. Βέβαια, η ιδέα όλων των τραγουδιών συμπεριλαμβάνει την ελευθερία σαν ύψιστη αξία, σαν αφετηρία. Τα τραγούδια του δίσκου μιλούν κατά κύριο λόγο για τον έρωτα μέσα σε έναν κοινό τόπο, μέσα σε μία κοινωνία στην οποία δρούμε και αντιδρούμε πέρα και μέσα από τον εαυτό μας και τους άλλους.
Αν έπρεπε να συνδυάσεις το ελεύθερο κάμπινγκ με μια ανάμνηση, ποια θα ήταν αυτή;
Έχω κάνει αρκετές φορές κάμπινγκ ελεύθερο και μη, επομένως νομίζω πως η ομορφότερη ανάμνηση από αυτές τις εμπειρίες είναι οι πρώτες πρωινές ώρες, συνήθως της ανατολής.
Στον δίσκο μας περιμένει και μια διασκευή του «Χαμογέλα» του Μανώλη Φάμελλου. Πώς ήταν η συνάντηση και η «αναμέτρηση» με αυτό το κλασικό πια κομμάτι;
Διάλεξα το τραγούδι αυτό αφενός επειδή ένιωσα ότι η εποχή τώρα είναι πιο έτοιμη από ποτέ να το δεχτεί ξανά, να το ενστερνιστεί και να το καταλάβει ίσως. Κι έπειτα, όταν πια συναντηθήκαμε, χαμογέλασα κι εγώ. Η ιδέα ήταν να παρουσιαστεί πιο απαλά, πιο αέρινα, αυτή τη φορά, με μία αισθαντικότητα στους ρυθμούς της μπόσα νόβα που θα δημιουργούσε τις κατάλληλες συνθήκες για να μας χαϊδέψει ξανά τα πρόσωπα εκείνο το ίδιο μήνυμα, πιο επίκαιρο από ποτέ.
Το βίντεο κλιπ του «Χαμογέλα» είναι ένα εικαστικό διαμάντι. Τι είχατε στο μυαλό σας με την Έφη Γούση, η οποία ανέλαβε στη σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική διεύθυνση;
Με την Έφη είχαμε σκοπό να δημιουργήσουμε μία παραμυθένια ατμόσφαιρα και να δουλέψουμε εντελώς κόντρα στο στίχο. Από την αρχή δεν θέλαμε να δηλώσουμε την εποχή, όμως δε θέλαμε και να αναφερθούμε στη δική μας. Στο τέλος καταλήξαμε να προσθέτουμε ή να αφαιρούμε πλάνα την τελευταία στιγμή κι έτσι άρχισαν να δημιουργούνται υπέροχα παράδοξα στο γύρισμα. Όμως το αποτέλεσμα ύστερα απ’ το μοντάζ φάνηκε να ανταποκρίνεται στη δική μας αισθητική και νιώθω πως άρχισαν να αντιλαμβάνονται καλύτερα την ιστορία και οι ίδιοι οι θεατές – ακροατές.
Οι στίχοι σου μιλούν για διάφορες εκδοχές του έρωτα, όχι πάντοτε ευχάριστες, ωστόσο πάντα θα αφήσεις από μια χαραμάδα να περάσει λίγο χιούμορ, μια κάποια αισιοδοξία. Τελικά είναι εύκολο ή δύσκολο να μιλάς με κάπως αστείο τρόπο για όχι ευχάριστες καταστάσεις;
Από πολύ νωρίς κατάλαβα πως η ψευδαίσθηση του ρεαλισμού, που βέβαια οφείλεται στο αφηρημένο της δισδιάστατης αφήγησης σε κάθε περίπτωση δεν με εκφράζει ολοκληρωτικά. Ο Φελίνι είχε πει κάποτε πως «Ο οραματιστής είναι ο μοναδικός γνήσιος ρεαλιστής». Συχνά έλκομαι από θέματα και καταστάσεις που δεν έχουν σχέση με τον πόνο ή την απόγνωση ή καλύτερα βρίσκω ένα κωμικό στοιχείο μέσα σ’ αυτές πρώτα-πρώτα στον εαυτό μου.. Θέλω να πω, είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια είναι της μόδας μία γενικότερη άποψη στη τέχνη που σχετίζεται με το πόνο, τη ματαίωση, το θυμό, την αλλοτρίωση, όμως νομίζω πως αντίστοιχη αξία στη ζωή έχει και η χαρά, το χιούμορ, το γέλιο και όλα όσα κάνουν μπαμ μέσα στη νύχτα. Μου αρέσει να ασχολούμαι με αντικανονικότητες που στρέφουν τη προσοχή μας σ’ αυτό που διαρρηγνύει τη συνέχεια της συναινετικής πραγματικότητας.
Κατά τη διάρκεια που δούλευες τον δίσκου, υπήρξε στιγμή που να ένιωσες ότι ο ρομαντισμός που κουβαλά δεν χωρά στις μέρες μας;
Η μαγεία είναι πρακτική και προσγειωμένη κάνει συνδέσεις ανάμεσα σε αντικείμενα ή γεγονότα με τους πιο ασυνήθιστους τρόπους. Έτσι κι εγώ είμαι ρομαντική. Δεν απολογούμαι γι’ αυτό. Νομίζω είναι ένας εξίσου έγκυρος τρόπος να βλέπει κανείς τον κόσμο. Και πολύ πιο διασκεδαστικός. Αλλά πέραν αυτού συνεχίζω να πιστεύω πως μια μέρα οι άνθρωποι θα αρχίσουν να τραγουδούν ενώ περπατούν στο δρόμο. Εγώ απλώς βιώνω τον κόσμο σαν να βρίσκεται ήδη εκεί.
Όλα σου τα κομμάτια έχουν ένα αέρα νοσταλγίας. Σου αρέσει να νοσταλγείς και πόσο εύκολο είναι παγιδευτείς σε αυτή;
Η νοσταλγία είναι καλό πράγμα. Απλώνει ένα ασημένιο ηλιοβασίλεμα πάνω στο σκληρό ομιχλώδη αφρό της ιστορίας. Ωστόσο δεν πιστεύω στην επιστροφή στο παρελθόν, τη θεωρώ συναισθηματική κι επικίνδυνη. Νομίζω όμως πως εκεί πίσω κάτι έχουμε αφήσει, ίσως το νόημα της ταυτότητας που γυρνώντας πίσω θα μπορούσαμε να το ξαναπιάσουμε.
Εκτός από τραγουδοποιός, είσαι ηθοποιός και συγγραφέας. Διαφορετικά κανάλια για να δημιουργείς αφηγήσεις με συναίσθημα. Ωστόσο, νιώθεις ότι κάποια από αυτές τις ταυτότητες/ιδιότητες σε εκφράζει περισσότερο;
Νιώθω σαφώς πιο εξειδικευμένη στο κομμάτι της υποκριτικής καθώς έχω αφιερώσει μεγάλο μέρος των σπουδών μου σε αυτήν. Όλα τα παραπάνω είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Μπορεί κανείς να εκφραστεί με διαφορετικούς τρόπους και το μήνυμα να φτάσει στον παραλήπτη; Αν μπορεί καλό θα ήταν να το κάνει. Εγώ απλά αφηγούμαι ιστορίες, αυτό είναι όλο, ο τρόπος δεν έχει συχνά σημασία, η ιστορία όμως;
Έτσι κι εγώ είμαι ρομαντική. Δεν απολογούμαι γι’ αυτό. Νομίζω είναι ένας εξίσου έγκυρος τρόπος να βλέπει κανείς τον κόσμο.
Έχεις κάνει και μερικές εμφανίσεις στις «Άγριες Μέλισσες». Νιώθεις ότι σιγά-σιγά η μυθοπλασία γυρίζει το χαρτί και επικρατεί απέναντι στα reality και τα talent shows;
Είμαστε ακόμη μακριά από την επίτευξη αυτού του στόχου. Η μυθοπλασία σπάνια έχει τις ευκαιρίες που έχει ένα ριάλιτι αλλά ακόμη και όταν τις έχει, στην αντιπέρα όχθη βρίσκεται ο κόσμος που προτιμά να ξεκουράσει το μυαλό του αντί να το σκαλίσει. Μα τα μυαλά είναι φτιαγμένα για να πετούν ψηλά. Οι «Μέλισσες» πράγματι είναι μία αξιόλογη παραγωγή σε όλα τα επίπεδα. Όμως όταν υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ακόμη Big Brother δεν νομίζω πως βρισκόμαστε ιδιαίτερα κοντά στην ουτοπία αυτή της επικράτησης της μυθοπλασίας. Φαίνεται πως με το κατάλληλο όχημα μπορούμε να νικήσουμε τη ματαιότητα μα μόνο στα σημεία.
Αν κοιτάζαμε στο κομοδίνο σου, ποια βιβλία θα βρίσκαμε τώρα;
Ορισμένα μυθιστορήματα του Έσσε, ποιήματα του Έλιοτ και «ο Θεός των μικρών πραγμάτων» της Αρουντάτι Ρόι βρίσκονται εδώ περιπλανώμενα μέσα στην ακινησία τους.
Τι ήταν αυτό που διάβασες πρόσφατα και σε συγκίνησε;
Συγκινήθηκα όταν διάβασα το σχόλιο της 17χρονης Γκρέτα Τούνμπεργκ που καλούσε τον Τραμπ μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο Twitter να χαλαρώσει σχετικά με τις εκλογές, απαντώντας ουσιαστικά σε παλιότερη ανάρτηση του Τραμπ που την κατηγορούσε για αδυναμία διαχείρισης θυμού και της πρότεινε να χαλαρώσει σχετικά με όλες τις ακτιβιστικές – περιβαλλοντικές της διαμαρτυρίες.
Τελικά, ποιο είναι μεγαλύτερο μυστήριο: Πώς ανεβαίνοντας πέντε σκαλιά βρίσκεσαι από το είσοδο της Φιλοσοφικής στον δεύτερο όροφο ή πώς χάνονται τα πασσαλάκια μιας σκηνής;
Η κεντρική δύναμη που κινεί την ιστορία βρίσκεται ανάμεσα στην άγνοια και τη φώτιση. Το μυστήριο όπως και η ρομαντική αγάπη κινείται ολόγυρα αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ανάγκες για μονιμότητα. Η ίδια η ύπαρξη αποτελεί ένα μυστήριο. Η Φιλοσοφική πάντως δεν είναι αυτό που φανταζόμουν, όπως και τίποτε άλλο πάνω σε αυτό τον κόσμο. Είναι τελικά διαφορετική η αίσθηση που έχεις για οτιδήποτε πριν την ουσιαστική εμπλοκή μαζί του. Ακόμη και οι άνθρωποι κατά βάθος είναι απογοητευτικοί, αλλά αν κοιτάξεις σε πιο πολύ βάθος, υπέροχοι.
