Έπειτα από πρόταση νόμου τη βουλευτού Αννίτας ΔημητρίουΑναπληρώτρια πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Ευκαιριών μεταξύ Ανδρών και Γυναικών και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού, που κατέθεσε στην Επιτροπή Νομικών της Βουλής εισάγεται ο όρος «γυναικοκτονία» με τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα .Κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο, δολοφονούνται 137 γυναίκες, κατά μέσο όρο, από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή από κάποιο μέλος της οικογένειας τους.
Με την πρόταση νόμου δεν αλλάζουν οι ποινές που προβλέπονται σήμερα για τέτοια αδικήματα, αλλά θα βοηθείται η Αστυνομία να ταξινομεί τις υποθέσεις της που αφορούν δολοφονίες γυναικών για συγκεκριμένους λόγους, αντί στον γενικό όρο των δολοφονιών να ονομάζονται ως «γυναικοκτονίες». Με την ταξινόμηση θα γνωρίζουν και οι Αρχές και άλλοι ενδιαφερόμενοι για υποθέσεις γυναικοκτονιών και θα λαμβάνονται και τα ανάλογα μέτρα.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας «γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία από πρόθεση γυναικών επειδή είναι γυναίκες. Η γυναικοκτονία συνήθως διαπράττεται από άντρες αλλά κάποιες φορές συνεργούν και γυναίκες, συνήθως μέλη της ίδιας οικογένειας. Στις περισσότερες περιπτώσεις γυναικοκτονία διαπράττει σύντροφος ή πρώην σύντροφος που συνήθως είχε και μακρόχρονη κακοποιητική συμπεριφορά, απειλούσε, κακοποιούσε ή/και εκφόβιζε τη γυναίκα, η οποία πολύ συχνά βρίσκεται σε θέση φυσικής ή/και οικονομικής αδυναμίας σε σχέση με αυτόν».
Η γυναικοκτονία ως εγκληματική πράξη έχει ήδη ενσωματωθεί στη νομοθεσία σε πολλές χώρες, όπως η Χιλή, η Κόστα Ρίκα, το Ελ Σαλβαδόρ, η Γουατεμάλα και το Μεξικό. Η Αργεντινή αναγνώρισε τη «γυναικοκτονία» ως νομικό όρο το 2016 αφότου τρεις άγνωστοι άντρες βίασαν, δολοφόνησαν και «παλούκωσαν» ανήλικη μαθήτρια και εν συνεχεία δεκάδες χιλιάδες γυναίκες διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους της χώρας.Στην ουσία οι γυναικοκτονίες είναι εγκλήματα που στηρίζονται στις βαθιά εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία, και δυνητικά μπορούν να «τιμωρηθούν», «ελεγχθούν» και «σωφρονιστούν» μέσω της έμφυλης βίας.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων ο όρος γυναικοκτρονία ορίζεται ως οι δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, οι οποίες διαπράττονται ή γίνονται ανεκτές τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς.Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής» και λοιπές μορφές δολοφονίας, τη στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, και περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.
Ο όρος «femicidio» (από το αγγλικό «femicide», ήτοι γυναικοκτονία) χρησιμοποιείται εκτενώς στη Λατινική Αμερική ως χρήσιμο εργαλείο για την αντιμετώπιση της ανησυχητικής κλιμάκωσης των πολύ βίαιων δολοφονιών γυναικών και κοριτσιών. Εισήχθη παράλληλα η λέξη «feminicidio» προκειμένου να αποτυπωθεί το στοιχείο της ατιμωρησίας και της θεσμικής βίας λόγω έλλειψης λογοδοσίας και επαρκούς ανταπόκρισης από την πλευρά του κράτους, όταν διαπράττονται τέτοιες δολοφονίες.
Στις εμπόλεμες ζώνες ο βιασμός γυναικών θεωρείται «πολεμικό όπλο» που τρομοκρατεί τον πληθυσμό και καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό. Το 2014 το Ισλαμικό Κράτος πραγματοποίησε, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μια εκστρατεία με διαστάσεις γενοκτονίας στο βορειοδυτικό Ιράκ εις βάρος των Γιαζίντι και συνέλαβε ως σκλάβες του σεξ πολλές γυναίκες από αυτή την μειονότητα. Περισσότερες από 6.400 Γιαζίντι υποχρεώθηκαν σε σκλαβιά και μόνο 3.300 διασώθηκαν ή διέφυγαν.
Το SexHarassMap είναι η καταγραφή περιστατικών σεξιστικής και έμφυλης βίας σε πανελλαδικό επίπεδο. Σκόπος τους είναι να βάλουν τέλος στην ανοχή της σεξιστικής και έμφυλης βίας, αναδεικνύοντας καθημερινά βιώματα κοριτσιών και γυναικών στο δρόμο, στο σπίτι, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στα λεωφορεία, στο μετρό, κλπ. Βιώματα που αποτελούν συμπτώματα της πατριαρχίας, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, αλλά δεν απασχολούν σχεδόν ποτέ τη δημόσια συζήτηση, παρά μόνο εάν εξελιχθούν σε ακραία βία, όπως η γυναικοκτονία, οπότε και παρουσιάζονται ως «μεμονωμένα περιστατικά», «εγκλήματα πάθους» ή «οικογενειακά δράματα».
Σύμφωνα με το Χάρτη Καταγραφής σεξιστικής και έμφυλης Βίας η έμφυλη βία δεν είναι κάτι που ασκείται από “τέρατα”, «είναι ένα γενικευμένο, παγκόσμιο φαινόμενο και οι δράστες είναι καθημερινοί άντρες. Η δράση τους αυτή οφείλεται σε κοινωνικά στερεότυπα και προκαταλήψεις που καλλιεργούνται και θέλουν τον άνδρα ισχυρό και κυρίαρχο απέναντι στη γυναίκα, όπως επίσης και στην συγκατάβαση με την οποία αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία τη σεξιστική βία. Το ζητούμενο είναι αυτά τα στερεότυπα να καταπολεμούνται και να αίρονται μέσα από την εκπαίδευση και τη διαπαιδαγώγηση όλων αλλά και μέσα από την προβολή και όχι απόκρυψη των περιστατικών έμφυλης βίας. Η εκδικητικότητα δε θα βοηθήσει ούτε τα τωρινά, ούτε τα μελλοντικά θύματα, ούτε θα μας βάλει σε μια πορεία ουσιαστικής αντιμετώπισης της έμφυλης βίας».
