Ακόμη κι αν δεν κατάλαβες τι ήθελε να πει ο Κάουφμαν, σίγουρα αντιλήφθηκες το υποκριτικό μεγαλείο των δυο γυναικείων ρόλων της ταινίας του Netflix.”Τι ήταν αυτό που μόλις είδα;” απόρησαν οι περισσότεροι θεατές του νιχιλιστικού υπαρξιακού δράματος/ ψυχολογικού θρίλερ/chiller/ εγκεφαλικού παζλ/μεταφυσικών προβληματισμών του Τσάρλι Κάουφμαν μετά από 134 λεπτά. Για να αποφύγουμε τα spoilers , ας μείνουμε στον τίτλο που ξεκάθαρα είναι η υπόθεσή της ταινίας. “Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος”. Και στο γεγονός πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Ας μείνουμε και στη συγκλονιστική ερμηνεία της 30χρόνης Ιρλανδής Τζέσι Μπάκλεϋ (κάτι παθαίνουν με τον εσωτερικό μονόλογο οι κοκκινομάλλες Ιρλανδές, φταίει ο Τζέιμς Τζόις) που αλλάζει διάφορες ταυτότητες και πλάθει την εκάστοτε περσόνα της λες και είναι γλυπτό στα χέρια του Τσάρλι Κάουφμαν. Ακόμη κι αν οι χαρακτήρες δίπλα της εξαφανίζονται σαν φαντάσματα, εκείνη μένει δίνοντας βάθος στο ρόλο της νέας γυναίκας που πήγε να γνωρίσει τους γονείς του αγοριού, τον οποίο σκέφτεται να χωρίσει. Στις σκηνές που θυμίζουν θεατρική παράσταση (στο αυτοκίνητο μέσα στην χιονοθύελλα) η ερμηνεία της είναι δοσμένη χωρίς καμία ατέλεια.
Το τότε 17χρόνο κορίτσι που απέτυχε στις εξετάσεις της σχολής υποκριτικής και βρέθηκε σε αγγλικό ριάλιτι/ talent show με κριτή τον Άντριου Λόντι Γουέμπερ (ευτυχώς γλίτωσε από το καστ των Cats) και μετέπειτα στο West End μετρά μια δεκαετία ήδη στην βιομηχανία του θεάματος. Είναι κάτοχος Bafta (για το ρόλο της στο Wild Rose) , επρόκειτο να υποδυθεί την Ιουλιέτα το φετινό καλοκαίρι στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και τη θυμάσαι ως την έγκυο ξανθιά σύζυγο στο Chernobyl. Οι φαν του Fargo θα την απολαύσουν σύντομα και στη τέταρτη σεζόν της σειράς. Είχε σχέση με τον παραλίγο 007, Τζέιμς Νόρτον, τον ηθοποιό που γνώρισε όταν έπαιζαν μαζί στη σειρά του BBC “Πόλεμος και Ειρήνη”. Έχει περάσει πολλές ώρες στον ψυχολόγο για να ξεπεράσει τις κρίσεις πανικού και για να μάθει να ελέγχει το άγχος της.
Η Τόνι Κολέτ στο ρόλο της πιο εκκεντρικής, κάπως πειραγμένης μητέρας αξίζει Όσκαρ. Σε κάνει να πιστεύεις ότι το “Meet the parents” θα μεταμορφωθεί σε αιματηρό μακελειό όσο εύκολα εκείνη μεταμορφώνεται. Είναι ανατριχιαστική σε όλες τις εκδοχές της μητέρας. Η υστερία της ταιριάζει (δες Hereditary) και είναι πάντοτε εξαιρετικά πειστική σε πληθωρικούς ρόλους που κρύβουν κάτι απειλητικό (και γιους που βλέπουν φαντάσματα με έκτη αίσθηση).
Της αξίζει ένα όσκαρ – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- γιατί πάντοτε τολμά, είτε όταν σπάει ταμπού δείχνοντας τηλεοπτικά τον οργασμό μιας μεσήλικης γυναίκας (Wanderlust) είτε στην ειλικρινή απεικόνιση των γηρατειών και της ψυχολογικής ασθένειας στην ταινία του Κάουφμαν. Είναι «μανούλα» στην ωμή ερμηνεία βασανισμένων διαταραγμένων αινιγματικών γυναικών. Chapeau.
