Αυτός ο κόσμος δεν μας χωράει. Αποκλείει, παραβιάζει, κακοποιεί, βασανίζει, δολοφονεί όσες και όσα δεν ταιριάζουν στα μέτρα της εξουσίας. Ο δημόσιος χώρος δεν μας συμπεριλαμβάνει. Είναι μια πελώρια περίφραξη σχεδιασμένη με έμφυλες, ταξικές, φυλετικές και εθνοτικές ιεραρχήσεις, γεμάτη απαγορεύσεις και πειθαρχήσεις. Δεν είμαστε όλες και όλοι ασφαλή έξω. Κινδυνεύουμε από δεκάδες τρόπους φυσικής και συμβολικής εξόντωσης, βλέμματα, υποτιμήσεις, λεκτική και φυσική βία.
Παρατηρούμε τα σώματα μας να αντικειμενοποιούνται, να εξευτελίζονται, να εποπτεύονται, να γίνονται εν τέλει πεδίο άσκησης της βιοπολιτικής με αναπόσπαστες τις μεταβλητές του σεξισμού, της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας. Μια γιγαντιαία και σιδηρόφρακτη μηχανή ελέγχου που επιτηρεί τις κινήσεις μας, τους έρωτες μας, τη σεξουαλικότητα μας, τους τρόπους που βιώνουμε το φύλο μας, τα ρούχα μας, τις παρέες μας. Δε θέλουμε να ζήσουμε έτσι.
Νομαδικά, θηλυκά, queer, μαύρα, χοντρά, ανάπηρα, φτωχά σώματα. Τσούλες, τρανς, λεσβίες, σεξεργάτριες, βγήκαμε το Σάββατο 27 Ιουνίου στον δρόμο και διεκδικήσαμε την ορατότητα όλων μας στον δημόσιο χώρο. Διεκδικούμε δικαιοσύνη για τα δολοφονημένα μας αδέρφια. Οι ζωές μας έχουν αξία. Περπατάμε μαζί μακριά από τις ασφυκτικές κοινωνικές κατασκευές, τις ετικέτες, το άγχος και την ενοχή.
Το 1ο αυτοδιαχειριζόμενο και αντι-ιεραρχικό Queer Liberation March, πέρασε στην ιστορία, αποτυπώνοντας το δικό μας βίωμα πάνω στη δύσκολη εποχή.
Η Μυρτώ και η Έφη, μίλησαν στη Χρύσα Λύκου λίγο πριν λουστούν στη χρυσόσκονη, νοηματοδοτώντας ξανά και ξανά τη ανάγκη του να ζήσουμε όλοι μαζί.
Κανένα δεν περισσεύει, ας δημιουργήσουμε καταπληκτικές ουτοπίες.
