Χθες, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Ακόμη κι αν δεν το ήξερες, μια διαδικτυακή βόλτα στα social media, θα στο υπενθύμιζε μέσα από μια σειρά ευχών, δημοσιεύσεων, λουλουδιών και emojis, αφιερωμένων σε αυτές. Πλάι τους, ξεπήδησαν και πολλά θέματα, αφιερώματα κι άρθρα γνώμης που σχετίζονται με σπουδαίες γυναίκες. Άλλες από αυτές, “διάσημες” κι άλλες “άσημες”, λες και τους ζήτησε κάποιος να τις διαχωρίσουν ακόμη μία φορά. Ανάμεσα στα πολλά δημοσιεύματα, που έπεσαν στην αντίληψη μου, ήταν κι ένα θέμα της Καθημερινής της Κυριακής με τίτλο: “Οι γυναίκες που τους σημάδεψαν. Επτά άνδρες μιλούν στην “Κ” για τα γυναικεία πρότυπά τους, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας“.
Σαφής και ξεκάθαρος ο τίτλος, δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Πήρα λοιπόν την αφορμή, για να ψάξω λίγο περισσότερο το περιεχόμενο στις αντίστοιχες αναρτήσεις και posts, φίλων και γνωστών. Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, οι γυναίκες αποθεώνονταν, αλλά τις περισσότερες φορές υπήρχαν ως “βιωματική αναφορά” στη ζωή των ανδρών. Άλλοτε ήταν μια γιαγιά που μας μεγάλωσε, ενώ είχε πεθάνει ο άντρας της, άλλοτε μια Σμυρνιά αρχόντισσα, άλλοτε μια ερευνήτρια, που βοήθησε τον άντρα της στην ανακάλυψη μιας ευεργετικής θεραπείας. Ήταν δηλαδή γυναίκες που “σημάδεψαν σημαντικούς άντρες”, ή ακόμη χειρότερα, “αυτές που κρύβονταν”, πίσω από την επιτυχία τους. Μπορείς να παρατηρήσεις δηλαδή, τον εγκλωβισμό στους “παραδοσιακούς ρόλους” που έχει δομήσει η πατριαρχία.
Κάποιες από τις παραπάνω βιωματικές αναρτήσεις για τον ρόλο των γυναικών στη ζωή των ανδρών, ίσως να μην έγιναν από σεξιστές και υποστηρικτές της έμφυλης βίας και πατριαρχικής καταπίεσης. Ωστόσο, αναπαράγουν ξεκάθαρα, τον αυτοπροσδιορισμό των γυναικών, μέσα από τους άνδρες. Η συγκεκριμένη Παγκόσμια Ημέρα, άλλωστε δεν υφίσταται ως αφορμή, για να τους πάρουμε λουλούδια και σοκολατάκια. Ούτε προφανώς, για ένα άψυχο “χρόνια πολλά”, που μοιάζει με συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη. Αντίθετα, μας υπενθυμίζει πως οι γυναίκες, είναι αυτόφωτες υπάρξεις που αναπνέουν, ζουν και διεκδικούν έναν καλύτερο κόσμο, που θα αφήσει στην άκρη τα πατριαρχικά του βαρίδια.
Στεκόμαστε λοιπόν δίπλα τους, τιμώντας αυτές που έφυγαν από τη ζωή γιατί οι άντρες τις αγαπούσαν πολύ και τις σκότωσαν. Είμαστε αλληλέγγυοι σε όσες είναι εδώ και τις χειροκροτούμε, γιατί δεν τα ήθελε ποτέ ο κώλος τους. Φτιάχνουμε μαζί τους, ένα μέλλον που οι επόμενες, θα μπορούν να γίνουν ό,τι θέλουν κι ας δυσαρεστήσουν τον μπαμπά τους.
