Το βράδυ της 17 Νοέμβρη, μουδιασμένες από την απύθμενη τρομοκρατία που μετέτρεψε τα Εξάρχεια σε νεκρή πόλη, με την πένθιμη σιωπή να ανασύρει ένα σαπισμένο κουφάρι δημοκρατίας, κοντοσταθήκαμε να αφουγκραστούμε τη δυστοπία, να βρούμε το πείσμα να συνεχίσουμε. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι με τους ασυρμάτους να κουδουνίζουν παντού γύρω μας και τεράστιοι φακοί να αναβοσβήνουν πάνω μας, από την ντυμένη στα χακί εξουσία της ανομίας. Και κάπως δεν το βαστάξαμε και ανεβήκαμε στο σπίτι. Ένα εκκωφαντικό ποδοβολητό από μπότες και ένα διαρκές σούρσιμο που τρίκλιζε ανθρώπους που σέρνονταν στα πεζοδρόμια. Όταν τα δακρυγόνα διαλύθηκαν και τα βλέφαρα μας κατάφεραν να στεγνώνουν, η σιωπή είχε επιστρέψει γεμάτη αίμα και πνιχτά δάκρυα.
Λίγο πάνω από την πλατεία, μια κοπέλα κρατάει το κεφάλι της, ενώ αίμα τρέχει σε όλο της το πρόσωπο. Προσπαθούμε να την πείσουμε να περιμένει το ΕΚΑΒ και να μιλήσει με τη δικηγόρο που βρισκόταν στο πιο πάνω στενό. Προσπαθώ να θυμηθώ τι ακριβώς έλεγε στον τόσο ταραγμένο λόγο της, με το βλέμμα της να τρεμοπαίζει έντονα στο δικό μας. “Με χτύπησαν εκεί που περπατούσα. Δεν καταλάβαμε τι έγινε και κυρίως γιατί”. Τη θυμάμαι να χάνεται μέσα στην τρομοκρατική εκείνη νύχτα, αφήνοντας πίσω της μικρές κηλίδες αίματος, με το ΕΚΑΒ να φτάνει με μια σειρήνα που τα έκανε όλα ακόμη πιο αποπνικτικά. Κοίταξα τη Μαρία: “Εδώ φτάσαμε λοιπόν;”.
Στις μέρες που ακολούθησαν, όλο και περισσότερα γεγονότα καταγγέλθηκαν για τυφλή και αναίτια βία των δυνάμεων καταστολής, τους αυτοανακηρυγμένους σερίφηδες της πόλης, που άφησαν στο πέρασμα τους, αιμόφυρτες γυναίκες και κορίτσια. Ο “ανδρισμός” που εμμονικά επικαλούνται και επιστρατεύουν, εξαντλείται στο ξυλοφόρτωμα πλασμάτων που δεν φοράνε κράνη αλλά κορδέλες στα μαλλιά, δεν ντύνονται με αλεξίσφαιρα αλλά με φούστες και πολύχρωμα πουκάμισα, δεν κρατάνε γκλοπ αλλά άλλα χέρια να τα ζεσταίνουν.
Επειδή όμως το θράσος είναι προνόμιο των ηλιθίων και δύσκολα θα το μεταβολίσουμε ψυχικά, η Ελληνική Αστυνομία μας ενημερώνει ότι με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, είναι δίπλα μας ακούγοντας τις φωνές μας. Είναι εντελως ξεκάθαρο ότι δεν έχετε την παραμικρή ιδέα, για το τι συμβαίνει γύρω σας. Δεν φωνάζουμε, ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΜΕ! Απέναντι σας, με μαυρισμένα κορμιά και κηλίδες αίματος στα φορέματα μας. Είμαστε στο απέναντι πεζοδρόμιο και μας χωρίζει η άβυσσος, είμαστε με κάθε κόστος ελεύθερες, σας αρέσει δεν σας αρέσει.
Ναι, στις 23 Νοέμβρη κατεβαίνουμε στους δρόμους με μόνα οδοφράγματα, τα δικά μας σώματα. Χαμογελάμε και εξεγειρόμαστε απέναντι σε κάθε είδους έμφυλης βίας, διαβάζοντας την πυξίδα της συλλογικής μνήμης που γεννά τους αγώνες μας. Γυναίκες, θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενα, καθημερινά και παγκόσμια πληγωνόμαστε από την αδιάκοπη καταπίεση της πατριαρχίας και της κρατικής βίας, που συντηρεί διαχρονικά την ανισότητα μεταξύ εκείνων και εμάς.
Δεν θα ανεχτούμε να σπαρταράμε άλλο μπροστά σε απειλές, εξαναγκασμούς και στέρηση της ελευθερίας μας. Θα περπατάμε στους φιλήσυχους δρόμους σας αγκαλιάζοντας μετανάστριες, τοξικοεξαρτημένες, άστεγες, σεξεργάτριες και τρανς άτομα, θα προσέχουμε η μία την άλλη. Δεν θα μας πάρετε άλλες αδερφές μας, σκουπίζοντας βιαστικά το αίμα μας από τα πεζοδρόμια σας, είμαστε εδώ γεμάτες στΟΡΓΓΗ, για τον νομιμοποιημένο πόνο που μας έχετε προκαλέσει, δολοφονώντας μας.
Αύριο, στην Καπνικαρέα στη 1μ.μ.
Καμία μόνη-Κανένα μόνο, απέναντι στην έμφυλη βία. Καμία Ανοχή!
Πάρτε τις σκούπες σας και ελάτε!
Έχουμε να σκουπίσουμε την πατριαρχία από τους δρόμους της Αθήνας, να τσακίσουμε σεξιστές, ρατσιστές και φασίστες κι έπειτα να πετάξουμε ψηλά για να γεμίσουμε γκλίτερ και μαχητικό φεμινισμό αυτή την πόλη.
