Δεν ξέρω πώς να αρχίσω να γράφω πάλι γι’ αυτό το έγκλημα. Έχω την αίσθηση ότι έχουν όλα ειπωθεί, χωρίς να έχουμε σταματήσει στιγμή να θρηνούμε κακοποιημένα κορμιά που ξεβράζουν λίμνες ή που κουλουριάζονται στο διπλανό διαμέρισμα, αθόρυβα. Αναρωτιέμαι αν επιμένουμε να δίνουμε μια μάχη άνιση, φλερτάροντας διαρκώς με τη ματαίωση τον αγώνων μας. Έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω όπως θα έκλεινα αυτό το κείμενο, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη διαδρομή όλων αυτών των σκέψεων. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ, να παλεύουμε ενάντια στη ματσίλα και την πατριαρχία σας που μας σκοτώνει ή στην καλύτερη περίπτωση, μας αφήνει αιμόφυρτες να αποδεικνύουμε ότι είμαστε θύματα των πράξεων και των λόγων σας.

Η δικηγόρος Θεοδώρα Γκ. και η Ειρήνη Δ. μέλη της Συνέλευσης “Χωρίς συναίνεση είναι βιασμός”, μίλησαν για την τροποποίηση που αφορά το άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα περί βιασμού και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ξεκαθαρίζουν ότι πρόκειται για μια αλλαγή που μόνο χειροτερεύει το ήδη προβληματικό περιεχόμενο. Πιο συγκεκριμένα, η Θεοδώρα Γκ., εξηγεί τι ακριβώς ισχύει σήμερα: “Στο ισχύον άρθρο 336 του Ποινικού Κώδικα περί βιασμού, ο ορισμός διατυπώνεται  ως εξής:

“Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου εξαναγκάζει άλλον σε συνουσία ή σε άλλη ασελγή πράξη ή σε ανοχή της τιμωρείται με κάθειρξη”.

Η ισχύουσα νομοθεσία ορίζει τις περιπτώσεις σύμφωνα με τις οποίες ένα υποκείμενο είναι θύμα βιασμού. Ο συντηρητικός αυτός ορισμός προϋποθέτει την ύπαρξη βίας ή σπουδαίας απειλής/κινδύνου, περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται ως τέτοιες σύμφωνα με την κρίση του εκάστοτε δικαστηρίου.
Οι προβληματικές που αναδύονται  εδώ είναι προφανείς, καθώς πάντα θα προκύπτουν περιπτώσεις που δεν έχουν προβλεφθεί ή που δε θα χωρούν στα “ερμηνευτικά όρια” του Δικαστηρίου. Για παράδειγμα, ερμηνείες περί απουσίας βιασμού εάν το σώμα σου δεν προβάλει σημάδια πάλης με τον βιαστή σου.  Επίσης ερμηνείες, για το εάν  μερίμνησες να μην πλυθείς προκειμένου να έχεις στη συνέχεια στοιχεία για την ακραία βία και αντικειμενοποίηση του σώματός σου. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν στην περίπτωση που έχεις καταφέρει να επιζήσεις σωματικά, και όπως δείχνει η πρόσφατη επικαιρότητα δεν έχεις βρεθεί στον πάτο μιας λίμνης ή ξεβρασμένη στα βράχια κάποιας παραλίας (Κύπρος, Ρόδος)…

Τι κι αν όντας στη θέση του θύματος, ο παραλυτικός φόβος δεν σου επέτρεψε να αμυνθείς, να φωνάξεις ή να συνειδητοποιήσεις ότι συμβαίνει και σε εσένα; Η απουσία συναίνεσης, η αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, δεν αρκεί ως απόδειξη στην αστική “δημοκρατία” που επιβάλλεται από το “αξιακό-δικαιϊκό” μας σύστημα. Δεν έπρεπε να πιείς, δεν έπρεπε να φοράς τόσο προκλητικά ρούχα. Έπρεπε να προσέχεις, να βαδίζεις μόνο μέχρι εκεί που φτάνει η σκιά σου. Ίσως τελικά να φταις και λίγο. Προσωποποιούσες σωματοποιημένη την πρόκληση που ο καθένας κουβαλούσε ήδη στο ποτισμένο από πατριαρχική βία μυαλό του. Μάλλον όχι, εσύ φταις. Αυτή πιθανόν να είναι η απόφαση του δικαστηρίου αν δεν έχεις ήδη βρεθεί μισοπεθαμένη.

Παραμονές λοιπόν της παγκόσμιας ημέρας γιορτής της Γυναίκας, στις 6 Μαρτίου ο Υπουργός Δικαιοσύνης έθεσε σε δημόσια διαβούλευση το νέο σχέδιο Ποινικού Κώδικα. Στην εν λόγω τροποποίηση εμπίπτει και το επίμαχο άρθρο 336 ΠΚ περί βιασμού. Η προτεινόμενη αλλαγή της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής όχι μόνο δεν εναρμονίζεται με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς οδηγίες, αλλά αποβαίνει αντιδραστικότερη και ακόμη πιο αναγχρονιστική από τον πρώτο ορισμό. Το προτεινόμενο νομοσχέδιο αναφορικά με το  άρθρο έχει τον ακόλουθο τροποποιημένο ορισμό:

“Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σοβαρού και άμεσου κινδύνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας εξαναγκάζει άλλον σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης τιμωρείται με κάθειρξη. Γενετήσια πράξη είναι η συνουσία και οι ίσης βαρύτητας με αυτήν πράξεις”.

Στο προτεινόμενο άρθρο παρατηρείται συρρίκνωση στην περιπτωσιολογία του εγκλήματος. Στην μέχρι και σήμερα ισχύουσα μορφή του άρθρου σχετικά με το σκέλος “απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου” ΔΕΝ υπήρχε περιορισμός. Για παράδειγμα: απειλή βίας σε πράγματα (απειλώ πως αν δεν έρθεις σε συνουσία χωρίς τη συναίνεσή σου, θα σου σπάσω το αμάξι ή απειλώ να βάλω φωτιά στο σπίτι σου και τελικά το θύμα δεν δύναται κατά τα προσωπικά του σταθμά και δεδομένα να αντισταθεί, στοιχειοθετείται έτσι το έγκλημα του βιασμού).

Ένα ακόμη τρανταχτό παράδειγμα που αποκλείεται με το νέο ορισμό, (ένα από τα πολλά για να ακριβολογούμε, όπως: θύμα σε κατάσταση μέθης χωρίς συνείδηση και δυνατότητα αντίστασης, τοξικοεξαρτημένες γυναίκες, θύματα trafficking κτλ), αποτελεί και ο τρόπος βιασμού που επιτυγχάνεται με την ψυχολογική εκβίαση των θυμάτων. Δηλαδή μέσω της διακίνησης ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων τους στο διαδίκτυο, όπως φωτογραφίες ή  βίντεο ερωτικού περιεχομένου. Βίντεο και φωτογραφίες τραβηγμένες τις περισσότερες φορές χωρίς τη συγκατάθεση των μετέπειτα θυμάτων, πλήττοντας κατά αυτόν τον τρόπο την τιμή και την υπόληψη τους ενώπιον μεγάλου αριθμού αποδεκτών.

Όσοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι η απαξία ενός δράστη, ο οποίος για να βιάσει ένα άτομο ασκεί σωματική βία επάνω του, σε σχέση με έναν άλλο δράστη που ασκεί βία υπό την ψυχολογική της μορφή ίσης ή και μεγαλύτερης έντασης από τον πρώτο, δεν μπορεί να είναι της ίδιας απαξίας, πλανάται πλάνη οικτρά. Μάλιστα, σ’ ένα χρονικό σημείο, όπου πληθαίνουν δυστυχώς στη χώρα μας οι καταγγελίες βιασμών τελεσμένων μέσω άσκησης ψυχολογικής βίας και κάθε είδους εκβιασμού των θυμάτων. Καταγγελίες που τέμνονται ασφαλώς με τις ολοένα και διευρυνόμενες ψηφιακές κουλτούρες της εποχής μας. Ας σκεφτούμε ένα παράδειγμα: με τη νέα τροπολογία η υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί/στοιχειοθετηθεί ως βιασμός και οι δράστες δεν θα διώκονταν ως βιαστές.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ το 2014 τέθηκε σε ισχύ η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών (Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης) με στόχο τη διασφάλιση της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής των γυναικών χωρίς βία.

Τα τελευταία χρόνια η αρμόδια επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών και της Διεθνούς Αμνηστίας καλεί τα ευρωπαϊκά κράτη να εναρμονίσουν τη νομοθεσία τους για το βιασμό με βάση τα διεθνή πρότυπα, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης ορίζοντας το βιασμό με κριτήριο την απουσία συναίνεσης. Ειδικότερα, στο άρθρο 36, παράγραφος 2, η Σύμβαση αναφέρει:“Η συναίνεση πρέπει να παρέχεται εκουσίως, ως αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης του ατόμου, η οποία αξιολογείται στο πλαίσιο των περιστάσεων”. Ωστόσο, μόνο οχτώ ευρωπαϊκά κράτη έχουν ενσωματώσει την συγκεκριμένη αλλαγή στο νομοθετικό τους πλαίσιο: το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο, η Γερμανία, η Κύπρος, το Βέλγιο, η Ισλανδία και η Σουηδία.

Μετά από αυτήν την εμπεριστατωμένη ανάλυση της Θεοδώρας, αναρωτιέμαι πόσοι από τους βιασμούς καταγγέλλονται και ποια η αντιμετώπιση που λαμβάνουν τα θύματα από την Αστυνομία. “Παρά το γεγονός ότι ο βιασμός αποτελεί το ειδεχθέστερο έγκλημα (σεξουαλικής) βίας, οι καταδίκες για αυτό καταλαμβάνουν πολύ μικρά ποσοστά. Μια στις 20 γυναίκες, άνω των 15 ετών, στην ΕΕ έχει υποστεί βιασμό. Μια στις 10 έχει βιώσει κάποια μορφή σεξουαλικής βίας(επίσημα στατιστικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Στην Ελλάδα, κάθε δύο μέρες καταγγέλλεται ένας βιασμός (τετελεσμένος ή απόπειρα), σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία. Και αυτά αναδεικνύουν μόνο εν μέρει την εικόνα του ζητήματος, αφού τα επίσημα στατιστικά είναι διάσπαρτα, ελλιπή και όχι διασταυρωμένα. Φυσικά δεν θα πρέπει να παραλείψουμε ότι οι στατιστικές αποκρύβουν και ένα ποσοστό βιασμών ανδρών, οι οποίοι λόγω του κοινωνικού στιγματισμού καταγγέλλουν με μεγάλη δυσκολία τα περιστατικά. Και αυτό γιατί, είναι ίσως το μόνο έγκλημα όπου το βάρος απόδειξης μετατοπίζεται εξ ’ολοκλήρου στο θύμα, το οποίο πρέπει να απολογηθεί για ποιο λόγο βιάστηκε.Ένα υποκείμενο που εάν βρει την δύναμη να περιμαζέψει ότι απέμεινε από τον κομματιασμένο του εαυτό και να καταγγείλει άμεσα το βιασμό του, θα πρέπει να τον βιώσει ξανά και ξανά. Στην ανάκριση, στους κοινωνικούς κύκλους και τις δικαστικές αίθουσες.

Τα αστυνομικά τμήματα στελεχώνονται με ανειδίκευτο προσωπικό για την αντιμετώπιση και την ψυχολογική υποστήριξη θυμάτων βιασμού (απαραίτητη παρουσία ψυχολόγου κατά την κατάθεση του θύματος που δεν συναντάται ΠΟΥΘΕΝΑ). Παράλληλα η ανυπαρξία κρατικών υποδομών σε δημόσιους  και κρατικούς φορείς υποστήριξης δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα θύματα στο να καταγγείλουν το τι τους συνέβη αλλά και να καταφέρουν να ζήσουν με το βίωμα αυτό μια ανεκτή για τα ίδια ζωή. Αστυνομικά τμήματα, που αποτρέπουν το θύμα από την καταγγελία γιατί “που να μπλέκει τώρα”, “δεν θα γίνει πιστευτή μία καταγγελία από την 10ετή σύζυγο του θύτη, αφού ο άνθρωπος ποτέ δεν έχει δώσει δικαιώματα”. Αστυνομικά τμήματα που βρωμάνε συγκάλυψη όπως δείχνουν οι μαρτυρίες χιλιάδων θυμάτων. Έτσι λοιπόν τα θύματα μένουν με τα στόματα κλειστά”.

Η Ειρήνη Δ. συνεχίζει: “Ο βιασμός είναι μια πράξη επιβολής εξουσίας. Είναι μια τιμωρητική εξουσιαστική πράξη από την οποία αντλεί απόλαυση ο θύτης. Μόνο μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε να καταλάβουμε έξω από το πλαίσιο της κυρίαρχής προβληματικής αναπαράστασης του “Τέρατος” τους βιασμούς και τη σεξουαλική κακοποίηση εντός της οικογένειας. Μόνο έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε τις περιπτώσεις γυναικοκτονίας μετά τον βιασμό. Ο βιασμός είναι μια ακραία μορφή της καθημερινής έμφυλης βίας, της παγκόσμιας καθημερινότητας δηλαδή των γυναικών, των θηλυκοτήτων και όσων δεν εντάσσονται στα κυρίαρχα πρότυπα της μάτσο αρρενωπότητας. Το στερεότυπο του άγνωστου θύτη με την κουκούλα που παραμονεύει στα σκοτάδια ή του τέρατος δε βοηθά καθόλου στο να κατανοήσουμε την αιτία που γεννά την έμφυλη βία και την κουλτούρα του βιασμού, και άρα την αντιμετώπισή τους. Οι βιαστές έχουν τα κλειδιά από το σπίτι μας, αφού η συντριπτική πλειονότητα των βιασμών έχουν ως θύτη κάποιο γνωστό του θύματος ή άτομο του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Και κάπως έτσι αθωώνονται στο δικαστήριο και στα μάτια της κοινωνίας οι βιαστές, αφού δεν εντάσσονται στο πρότυπο, αφού είναι καλά παιδιά, αφού είναι από καλή οικογένεια, αφού είναι όμορφος και δημοφιλής. Κάπως έτσι αποτρέπονται τα θύματα της έμφυλης βίας από το να καταγγείλουν, αφού κανείς δεν πρόκειται να τα πιστέψει. Τα στερεότυπα αυτά επίσης συσκοτίζουν μία άλλη, λιγότερη δημοφιλή πλευρά ακόμη και για τα σαρκοβόρα μέσα ενημέρωσης.Την εξαναγκαστική πορνεία, που είναι εξακολουθητικός βιασμός. Η πιάτσα των ανήλικων προσφύγων στο Πεδίο του Άρεως και αλλού, είναι γεμάτη από νοικοκυραίους. Είναι οι ίδιοι που γέμιζαν τα κωλόμπαρα της δεκαετίας του ’90, γεμάτα από γυναίκες θύματα trafficking. Οι βιαστές λοιπόν είναι άντρες καθημερινοί. Αυτοί που γεννήθηκαν μέσα στην πατριαρχία, αυτοί που έμαθαν από μωρά πως οι γυναίκες και οι θηλυκότητες οφείλουν να τους υπακούν και να τους υπηρετούν, πως τα σώματά μας τους ανήκουν.

Ρωτάω την Ειρήνη πώς νιώθει στο άκουσμα προσβλητικών ερωτήσεων που αφορούν τον ρουχισμό του θύματος και τις σεξουαλικές του επιλογές. “Ένα άλλο αγαπημένο σύνθημα του φεμινιστικού κινήματος είναι το “Ποτέ κανείς δε ρώτησε το βιαστή, τι φόραγε, που ήταν και αν είχε πιει πολύ”. Κι αυτό γιατί γνωρίζουμε πως ο βιασμός ανήκει σε εκείνη την παλέτα εγκλημάτων που στο δικαστήριο το θύμα πρέπει να αποδείξει την αλήθεια των ισχυρισμών του. Είναι κομμάτι της κουλτούρας του βιασμού, που στην Ελλάδα σύμφωνα και με μια πρόσφατη έρευνα είναι τόσο εδραιωμένη ώστε ένα 60% των ερωτηθέντων να πιστεύουν πως αν φοράμε μίνι “τα θέλει ο κώλος μας”. Άλλωστε ποια θα ξεχάσει την απόφαση του Ιρλανδικού δικαστηρίου τη χρονιά που πέρασε, που αθώωσε βιαστή 17χρονης κοπέλας γιατί το θύμα φορούσε string και άρα τον προκάλεσε; Οι δικαστικές αίθουσες είναι κομμάτι του σκληρού πυρήνα του ταξικού, πατριαρχικού και ρατσιστικού κράτους κι έτσι οι γυναίκες, οι μετανάστ(ρι)ες, οι φτωχοί άνθρωποι δε χωράνε στη δικαιοσύνη τους. Γνωρίζοντας πολύ καλά σε ποιο κόσμο ζούμε, διεκδικούμε να χτίσουμε ένα διαθεματικό συμπεριληπτικό φεμινιστικό κίνημα τόσο ισχυρό που οι δικαστές και το κράτος δεν θα μπορεί να ρισκάρει το να μη μας ακούσουν! Η δικαιοσύνη είναι τύφλη, έλεγε κάποτε ένας φίλος δικηγόρος, αλλά όχι κωφή.

 Ενα ακόμη αγαπημένο φεμινιστικό σύνθημα “Ναι, αδερφή μου, εμείς σε πιστεύουμε!”, ένα σύνθημα που γράφτηκε χιλιάδες φορές στην Ισπανία, όταν μία 17χρονη κοπέλα κατήγγειλε τον ομαδικό της βιασμό από 5 άντρες που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους στα κοινωνικά δίκτυα “Η αγέλη”. Κατήγγειλε τον βιντεοσκοπημένο βιασμό της, και οι βιαστές της δεν καταδικάστηκαν. Αναπτύχθηκε ένα τεράστιο και εκρηκτικό φεμινιστικό κίνημα σε όλη τη χώρα, και πάλι δεν καταδικάστηκαν. Η γυναίκα αυτή, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος που θα καταγγείλει βιασμό, έχει να αντιμετωπίσει την άρνηση μιας κοινωνίας και ενός κράτους να σταθεί δίπλα στην επιζήσασα/επιζήσαντα έμφυλης βίας. Αν είναι τυχερή και γνωρίζει τη διαδικασία γιατί μάθημα σεξουαλικής αγωγής δεν υπάρχει, ανακοινώσεις στον τύπο για τις κρατικές υπηρεσίες δεν υπάρχουν, ενημέρωση ότι αν θέλεις να έχεις την παραμικρή ευκαιρία να νικήσεις στο δικαστήριο οφείλεις να εξεταστείς από ιατροδικαστή –και να μην πλυθείς πριν πας εκεί- δεν υπάρχει, ιατροδικαστικές υπηρεσίες σε κάθε πόλη δεν υπάρχουν, ειδική υπηρεσία στην αστυνομία με γυναίκες αστυνομικούς δεν υπάρχουν. Το μόνο που υπάρχει είναι αποτροπή, δυσπιστία, επιθετικότητα και σεξισμός σε κάθε ένα από τα απαραίτητα βήματα που οφείλεις να κάνεις. Η Ελένη Τοπαλούδη θα ήταν ζωντανή αν οι αστυνομικοί στη Ρόδο προχωρούσαν στη σύλληψη των δολοφόνων της, όταν εκείνη κατήγγειλε τον πρώτο βιασμό της. Αντ’αυτού την έστειλαν σπίτι της, μόνη της, και λίγο αργότερα στο θάνατό της – και δεν βρίσκονται καν στο κατηγορητήριο!

Τη ρωτάω τι θα γινόταν αν ο νόμος άλλαζε με τρόπο που να υπηρετεί με ανθρωπιστικούς όρους τα θύματα που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, αν από μόνο του κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετό; “Γενικά όχι. Ειδικά ναι! Θα άλλαζε η τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, ώστε να συμπεριλάβει τη συναίνεση ως το μόνο κριτήριο, θα είναι νίκη ενός φεμινιστικού κινήματος και των αλληλέγγυων προς αυτό κινημάτων και συλλογικοτήτων. Ένα φεμινιστικό κίνημα που δεν θα σταματήσει μέχρι να τσακίσει όλες εκείνες τις κοινωνικές δομές και τα συστήματα καταπίεσης που γεννούν το σεξισμό και την κουλτούρα του βιασμού, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, πάει να πει που θα δηλώνει παρόν με ένα δίκτυο συλλογικοτήτων και δομών σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά, που θα μετασχηματίζει στο σήμερα τα υλικά ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου που θα μας χωρά όλες και όλα”.

Ανοιχτή Συνέλευση “Χωρίς συΝΑΙνεση είναι Βιασμός.

Η ανοιχτή Συνέλευση “Χωρίς συΝΑΙνεση είναι Βιασμός” συγκροτήθηκε στις 13/3 μετά από πρωτοβουλία των φεμ συλλογικότητων: Καμία Ανοχή και Sabbat, καθώς και της πρωτοβουλίας Justice for Zac/Zackie, αμέσως μετά την εξαγγελία της κυβέρνησης για το νέο Ποινικό Κώδικα, ο οποίος τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση δυο μέρες πριν την 8η Μάρτη. Η τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, εκτός από την αλλαγή του ορισμού του βιασμού, μας αφορά όλους και στο σύνολό της. Ενδεικτικά να αναφερθεί ότι καταργεί το ρατσιστικό κίνητρο και ποινικοποιεί την κινηματική δράση. Σε αυτόν, μεταξύ άλλων, προτείνεται η τροποποίηση του ορισμού του βιασμού (αρ.336). Από τον νέο ορισμό απουσιάζει παντελώς το ζήτημα της συναίνεσης, χρόνιο και επιτακτικό αίτημα των φεμινιστικών κινημάτων, στην Ελλάδα και διεθνώς. Απουσιάζει πλήρως ο σεβασμός στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας και στις ζωές μας, και το καθένα μας είναι υποψήφιο θύμα.

  • Καλούμε:

Φεμινιστικές, ΛΟΑΤΚΙΑ+, αντιφασιστικές, αντιρατσιστικές, μεταναστευτικές, εργατικές συλλογικότητες, φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία και υποκείμενα στη διοργάνωση δράσεων.

  • Απαιτούμε:

Την τροποποίηση του ορισμού του βιασμού αποκλειστικά στη βάση της απουσίας συναίνεσης!
Η κυβέρνηση να θέσει σε πραγματική ισχύ τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, την οποία έχει ήδη υπογράψει και κυρώσει, που αναφέρει ξεκάθαρα ότι για οποιαδήποτε “σεξουαλική πράξη ή συμπεριφορά μόνο προϋπόθεση είναι η εκούσια συγκατάθεση των ατόμων, συγκατάθεση που αποτελεί προϊόν ελεύθερης βούλησης”.

  • Θα αγωνιζόμαστε μέχρι να:

Αναγνωριστεί νομικά η γυναικοκτονία.
Θεσπιστεί το δικαίωμα των θηλυκοτήτων στην αυτοάμυνα απέναντι σε κάθε μορφή έμφυλης βίας.
Μπουν σε λειτουργία ιατροδικαστικά κέντρα σε κάθε νομό.
Λειτουργήσουν σε κάθε γειτονικά δομές άμεσης και μακροπρόθεσμης υποστήριξης και ενδυνάμωσης γυναικών που έχουν υποστεί βία
καταγράφονται επίσημα στατιστικά για κάθε μορφή έμφυλης βίας.

Να μην υπάρξει γωνιά στην Ελλάδα που να μη φτάσει το μήνυμά μας. Καλούμε σε πανελλαδική ημέρα δράσης το Σάββατο 18 Μαϊου!

Στην Αθήνα, πορεία στις 18/5 στις 12:00 στην πλατεία Βικτώριας.