Εγώ, ξέρεις.
Ή τέλος πάντων, αν δεν ξέρεις πάτα ΕΔΩ. Τώρα ξέρεις. Τέλος πάντων, ήμουνα πάντα ξεκάθαρος. Οι πιο ωραίες γυναίκες στην ιστορία των ανθρώπων απ’ την Εύα μέχρι και τις μέρες μας, είναι τρεις. Οι εξής δύο: Η Μόνικα Μπελούτσι. Όμορφα; ΠΟΛΥ.
Λίγα χρόνια μετά τη διακήρυξη αυτής της κοσμοθεωρίας ωστόσο, και πολλά χρόνια πριν γίνω ο playboy που σου γράφει σήμερα (μάλλον playmobil, αλλά αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία), ήμουνα στο λύκειο. Και ρητόρευα με θέρμη υπέρ της Μονικάρας, όταν άνδρας, μεσήλικας και ιταλόφιλος, γύρισε από μια σκοτεινή γωνιά του τραπεζιού και ξεστόμισε τα παρακάτω λόγια.
“Καλή. Μα όσο υπάρχει Ιταλία κι όσο υπάρχει σινεμά, η γυναίκα είναι μία και τη λένε Σοφία”.
Ντάξει, γενικά ήταν λιγάκι κλασική φάση. Κάθε που πήγαινες να πεις μια κουβεντούλα κι εσύ για τη γενιά σου, άρχιζαν τα “ααα, καλός κι ο Μπρόσναν αλλά Τζέιμς Μποντ είναι μονάχα ο Κόνερι”, και “ωωω, καλός ο Πρίντεζης δεν λέω, αλλά ο γίγαντας ο Πάσπαλιε…”, και (το προσωπικό μου αγαπημένο) “ε μωρέ, ντάξει ο Μητροπάνος αλλά ο Στράτος τραγουδούσε τον Σαλονικιό και σήκωνε στο πόδι την Αθήνα!”. Οπότε, λέω, κλάσικ, είπατε κύριε τη μπούρδα σας, μην κρατάμε τη γραμμή – πάμε στον επόμενο φίλο.
Τη Σοφία τη Λόρεν ωστόσο, (σε αντίθεση με τον Πάσπαλιε, και τον Κόνερι, και το Διονυσίου), δεν την είχα δει ποτέ. Ναι, ήξερα ότι είναι μύθος μιας άλλης εποχής, γυναικάρα, ηθοποιάρα, “τι ‘ναι αυτό που το λένε αγάπη” κι ένα παιδί μ’ ένα δελφίνι, αλλά εγώ η μόνη ταινία που ήξερα με τέτοιο κόνσεπτ ήταν το “Ελευθερώστε τον Γουίλι” που δεν είχε καν δελφίνι. Μπήκα λοιπόν στο ίντερνετ, τη γκούγκλαρα, έβαλα κάνα δυο ταινίες να κατεβαίνουν κι ύστερα… την είδα! Και ξεστόμισα:
“Ω ρε φίλε, η Σοφία η δικιά του δεν συμμαζεύεται!”
Αφού λοιπόν ζητήσω συγγνώμη με καθυστέρηση δεκαετίας απ’ τον Μάνο τον Ξυδούς (καλή του ώρα, όπου κι αν είναι) που δανείστηκα το στιχάκι του χωρίς να τον ρωτήσω – θαρρώ θα μου το ‘δινε, έτσι κι αλλιώς – καταθέτω ατόφια τη γνώμη που σχημάτισα τότε: ΓΥΝΑΙΚΑΡΑ.
Και όχι, δεν ήταν μόνο το μπούστο – αλλά για να μην το παίζω τσάμπα γλυκανάλατος, ήταν ΚΑΙ το μπούστο! Η γυναίκα ωστόσο, είχε και κάτι άλλο. Κάτι απροσδιόριστα επιβλητικό, ιταλικά μελαγχολικό, αδιαπραγμάτευτα όμορφο. Kάτι απροσδιόριστο που έκανε βόλτες στα “αδιάκριτα” χαρακτηριστικά του προσώπου της και ξεπηδούσε τελικά απ’ τα μάτια. “Η ομορφιά είναι το πώς αισθάνεσαι μέσα σου, και καθρεφτίζεται στα μάτια σου” είχε πει κάποτε. Κι αν αυτό είναι αλήθεια, εκείνη πρέπει να αισθάνεται πολύ όμορφα μέσα της!
Και κάπως έτσι, γνώρισα τον κλασικό ιταλικό κινηματογράφο.
Ομολογώ, σκοτώστε με! Κι ο Φελίνι, κι ο Μπερτολούτσι, κι ο Παζολίνι, ως κι ο Βιτόριο Ντε Σίκα, ήρθαν μετά. Πρώτη απ’ όλους ήρθε η Σοφία. Ήρθε να με καλέσει σ’ έναν “Γάμο αλά ιταλικά“. Έναν γάμο που έγινε “Χθες, σήμερα, αύριο“, κι ύστερα έφυγε για “Διακοπές στη Νάπολη“, φορτωμένος μ’ ένα κομμάτι απ’ τον “Χρυσό της Νάπολι“, σημαδεμένος με το “Σημάδι της Αφροδίτης“, και με μια νύφη που… “Τι κακό; Είναι κακιά!“. Α, και κάπου ενδιάμεσα την είδα… Κλεοπάτρα. Ντάξει, Μόνικα δεν ήταν, αλλά 9 χρόνια πριν τη Ελίζαμπεθ την Τέιλορ, ήταν μια Κλεοπάτρα που η Λίζι δεν μπορεί ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι να τη φτάσει.
Μην τα πολυλογώ και σε κουράζω, ίσως δεν άλλαξα άποψη, μα έβαλα νερό στο κρασί μου. Η “γυναίκα” είναι μία και θα ‘ναι για πάντα η Μπελούτσι. Αλλά τώρα πια, ξέρω πως η Μπελούτσι δεν “έπεσε απ’ τον ουρανό” στιλάτη Ιταλίδα, σαγηνευτική, και με τα μάτια της να στάζουν αθώα πρόκληση. Η Μπελούτσι είναι οι Ρόλινγκ Στόουνς, η Αγκάθα Κρίστι, ο Μαλντίνι και το Autobianchi. Που δεν θα τα βλέπαμε ποτέ, αν δεν υπήρχαν πρώτα οι Μπιτλς, ο Κόναν Ντόιλ, ο Μπαρέζι και το Fiat 500. Εκείνη λοιπόν, δεν θα τη βλέπαμε ποτέ, αν δεν υπήρχε η Σοφία.
Οπότε, χωρίς μεγάλη υπερβολή μπορώ να δηλώσω περήφανα τουλάχιστον αυτό: Η μέρα που γνώρισα τη Σοφία Λόρεν, ήταν στα σίγουρα “Μια Ξεχωριστή Μέρα“…
