Μικρότερη είχε παίξει ποδόσφαιρο, είχε τρέξει, είχε ασκηθεί ευρύτερα, όμως ο πραγματικός αθλητισμός για την Γλυκερία Τζιατζιά, ξεκίνησε στα 21 της όταν γνωρίστηκε με το ορεινό τρέξιμο. Αν και μέχρι τότε αγνοούσε την ύπαρξη του, μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, κατάφερε να τερματίζει σταθερά στην 1η θέση σε όλους τους ορεινούς αγώνες της χώρας αλλά και να παίρνει σημαντικές διακρίσεις σε αντίστοιχους στο εξωτερικό. Το 2017 κατέκτησε την 2η θέση στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. 

Πριν λίγους μήνες τραυματίστηκε από υπερβάλλοντα ζήλο. Στην αρχή αρνήθηκε να το αποδεχτεί και έκανε στον εαυτό της μεγαλύτερο κακό. Τελικά το φιλοσόφησε και έδειξε ποια είναι κάνοντας το πάθημα της μάθημα.

Άρνηση

“Το ταξίδι του τραυματισμού είναι ξεχωριστό για τον καθένα. Σίγουρα όμως έχει πολλά κοινά με ένα χωρισμό, αφού κι εδώ “αποχωριζόμαστε” μια σχέση, μια συνήθεια, μια μεγάλη μας αγάπη. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ πέρασα όλα τα στάδια αυτού του χωρισμού… με πρώτο στάδιο την άρνηση! Αρνούμουν πεισματικά να πιστέψω ότι πονούσα τόσο πολύ. Ίδρωνα και μόνο που σκεφτόμουν ότι θα ξαναπονέσω στο επόμενο βήμα, κι όμως έσφιγγα τα δόντια και συνέχιζα. Φυσικά το ότι προχωρούσα με πόνο δε με έκανε δυνατή και σκληρή, αλλά πιο τραυματισμένη από πριν. Βίωνα μια εφιαλτική κατάσταση και δεν την αντιμετώπιζα καθόλου σωστά”.

Παρ’ το αλλιώς 

“Ο πρώτος μήνας πέρασε ακριβώς έτσι: κλάματα, γιατροί, γκρίνιες, διαφωνίες με τον προπονητή, τη μαμά, τους φίλους. Συνέχεια μιλούσα για το πόσο άτυχη είμαι, ποιον αγώνα θα χάσω, σε πόσο καιρό θα γίνω καλά και πως στο καλό θα αναθεωρήσω το αγωνιστικό μου πλάνο. Επίθεση αντί άμυνα. Λειτουργεί; Όχι βέβαια… Κι έτσι, αφού ξόδεψα ένα μήνα ανάρρωσης σε ανούσιες σκέψεις και στεναχώριες, αποφάσισα ότι το τρέξιμο είναι ο εαυτός μου. Ότι δε θα καταδικάσω τον εαυτό μου επειδή έκανε ένα λάθος. Ότι θα του δώσω την ευκαιρία όχι μόνο να επουλωθεί, αλλά να γυρίσει καλύτερος από ποτέ”.

Παίρνουμε αυτό που μας αξίζει 

“Έψαχνα για μέρες να βρω τι έφταιξε, και το βρήκα. Τι μου λείπει σαν αθλήτρια; και το βρήκα. Εντόπισα όλα τα προβλήματα, σωματικά και πνευματικά, και άρχισα ένα ένα να τα λύνω. Ο τραυματισμός με έκανε να σκληρύνω και να σκεφτώ ποιοτικά και ξεκάθαρα. Δε γυμναζόμουν και έκανα τεράστια άλματα σε τέσσερα μόλις χρόνια. Δεν άφησα λεπτό να πάει χαμένο, αλλά από την άλλη επέδειξα υπερβάλλοντα ζήλο. Τόσο υπερβάλλοντα που με οδήγησε στο να υπερεκτιμήσω τις δυνατοτητές μου, και φυσικά στο να πιεστώ (πολύ) παραπάνω από όσο άντεχα. Λένε πως στη ζωή παίρνουμε αυτό που μας αξίζει. Έτσι κι εγώ άξιζα ένα τραυματισμό, που θα με τοποθετούσε πίσω στην πραγματικότητα. Η οποία δεν είναι άλλη από το ότι: χρειάζομαι πολύ δουλειά ακόμη”.

Plan Β

“Κατά τη διάρκεια του τραυματισμού, όταν σταμάτησα να εντελώς τρέχω, άρχισα να πηγαίνω κάθε μέρα γυμναστήριο αλλά και να κάνω ποδήλατο μέρα παρά μέρα. Στην αρχή ήμουν κάπως υπερβολική οπότε το μετρίασα και αυτό στη συνέχεια. Σε δεύτερη φάση αναζήτησα τι άλλο μπορώ να κάνω. Ευτυχώς βρέθηκε το κατάλληλο άτομο, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή! Με λίγα λόγια γνώρισα έναν yoga instructor ο οποίος με έπεισε, οπότε και άρχισα να κάνω μαθήματα asthanga yoga μαζί του”.

Ολιστική άσκηση

“Είδα πάρα πολλά οφέλη από τη yoga για αυτό και τη συνεχίζω. Δεν είναι πανάκια, είναι όμως ένα φανταστικό εργαλείο για τους πολύ σφιχτούς μυς των δρομέων. Και αφού οι μυς μου άρχισαν να χαλαρώνουν, ένιωσα την ανάγκη να εξερευνήσω περαιτέρω! Αποφάσισα λοιπόν να προσπαθήσω να κολυμπήσω!”.

Νικώντας το φόβο 

“Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν τη σχέση μου με το νερό! Λατρεύω τη θάλασσα, αλλά λόγω ενός τραυματικού περιστατικού φοβάμαι πάρα πολύ να κολυμπήσω. Στην ιδέα και μόνο να μην πατάω τρέμω ολόκληρη! Κι ένα απόγευμα στη βεράντα ενός ξενοδοχείου στη Σίφνο, θυμήθηκα ότι έχω ξεπεράσει διάφορες φοβίες στη ζωή μου, οπότε γιατί να μη ξεπεράσω άλλη μια; Θα μπω στην πισίνα και θα κολυμπήσω 20 λεπτά χωρίς να σταματήσω. Εντάξει, ήπια την μισή πισίνα σχεδόν, σταμάτησα καμιά 30αρια φορές, αλλά το έκανα! Την επόμενη μέρα κολύμπησα στη θάλασσα ένα ολόκληρο χιλιόμετρο! Κι όλο αυτό φυσικά έδωσε το έναυσμα και για επόμενες φορές!”.

Αποδοχή και ευελιξία 

“Ήταν μια κομβική στιγμή για τη ζωή μου αυτός ο τραυματισμός, γιατί με έκανε …διαλλακτική! Είναι ωραίο να είσαι διαλλακτικός! Να μπορείς να αλλάζεις ανάλογα τις συνθήκες χωρίς να βαραίνεις, χωρίς να πληγώνεσαι. Να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρθουν και να παλεύεις με τα δεδομένα που έχεις εκείνη τη στιγμή. Αυτός ο τραυματισμός με ωρίμασε. Με έκανε να γυρίσω πίσω στα παιδικά μου χρόνια και να δω οτι όσες φορές έπεφτα, σηκωνόμουν. Έκλαιγα, ένιωθα άσχημα, αλλά πάντα σηκωνόμουν ξανά για παιχνίδι! Έτσι έφτιαξα και ένα προσωπικό hashtag για να μη ξεχνάω ποτέ από που ήρθα #GrownStrongTzitzi”.

Πάρε ανάσα και ψάξε λύσεις

“Είναι κρίμα να σκάμε όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε, ακόμα και όταν έχουμε υψηλές απαιτήσεις από τους εαυτούς μας. Κάνε την απαίτησή σου προτίμηση. Κάτσε με ηρεμία και πες “εγώ προτιμώ να γίνω αυτό, ή προτιμώ να έρθουν έτσι τα πράγματα” και θα δεις οτι ακόμη και να αποτύχεις,  θα μπορείς να προχωρήσεις όμορφα. Επειδή η προτίμηση εμπεριέχει διαλλακτικότητα, που θα πει ευελιξία! Γίνε ευέλικτος! Το διάστημα που ήμουν εκτός πέρασε καθώς το πόδι μου έχει πλέον ηρεμήσει. Πολλά έχουν αλλάξει σε σχέση με τέσσερις  μήνες πριν, το ίδιο κι εγώ, και νιώθω πολύ όμορφα με αυτό! Θα σας δω έξω στους δρόμους!”.

Από το 2011, η WIND Running Team παρακινεί μικρούς και μεγάλους, διάσημους και άσημους, αρχάριους και έμπειρους, να αλλάξουν τη ζωή τους μέσα από το τρέξιμο. Σήμερα η ομάδα της απαρτίζεται από ένα ετερόκλητο, χαρούμενο πλήθος από αθλητές και αθλούμενους, πρωταθλητές και celebrities, κορίτσια και αγόρια της διπλανής πόρτας, που Δείχνουν το Δρόμο, τρέχοντας για καλό σκοπό. Είναι πολλοί και καθημερινά γίνονται περισσότεροι, γιατί μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια η WIND κατάφερε να κάνει το τρέξιμο την πιο χρήσιμη συνήθεια.

Διάβασε ΕΔΩ τις ιστορίες των μελών της WIND Running Team, πάρε έμπνευση και δείξε ότι το χεις!