Αρχικά να σου εξομολογηθώ ότι στα λάιβ του Μάλαμα έχω ένα κακό ελάττωμα -και δεν το ‘χω μόνο εγώ φυσικά-. Πάντα πηγαίνω νηφάλιος και πάντα αποχωρώ ψιλοζάντα, σαν τον τύπο στο ‘τραγούδι του μεθυσμένου‘ ένα πράγμα.
Ωστόσο, προτού αρχίσω να ουρλιάζω σαν γκρούπι από κάτω στα τραγούδια του Σωκράτη (απολαύστε ελεύθερα τα χάλια μου μετά το 0:13), πρώτα όμως κάθομαι και απολαμβάνω την υπέροχη φωνή της Λαμπρινής Καρακώστα. Μιας ερμηνεύτριας που το χρώμα της φωνής της σε ταξιδεύει σ’ άλλα μέρη κι άλλες πολιτείες, και σ’ αναγκάζει να ξεχάσεις για λίγο τις σκοτούρες της καθημερινότητας.
Θέλησα, λοιπόν, να μάθω δύο τρία πράγματα για τη ζωή της, τα ακούσματά της, αλλά και το πώς ξεκίνησε η συνεργασία της με τον μοναδικό Σωκράταρο. Και ναι, η Λαμπρινή μου χαμογέλασε και στο τσακ μπαμ μου έλυσε όλες τις απορίες…
Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική και ποιες ήταν οι πρώτες οι επιρροές που καθόρισαν την πορεία σου;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο μουσική, οπότε η ενασχόλησή μου μαζί της ξεκίνησε από τότε που με θυμάμαι. Οι πρώτες επιρροές μου, λοιπόν, ήταν η ίδια η οικογένεια μου. Τα λαϊκά τραγούδια. Κάτι το οποίο όμως δεν πιστεύω ότι καθορίζει την πορεία. Δημιουργεί μια βάση στην οποία μεγαλώνοντας προσθέτεις κι άλλα ακούσματα ή ακόμα αφαιρείς από το αρχικό.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον τεράστιο Σωκράτη Μάλαμα;
Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο μου και μου είπαν πως ο Σωκράτης ενδιαφέρεται να γνωριστούμε. Κάποιοι συνάδελφοι που μ’ είχαν ακούσει με πρότειναν σ’ εκείνον. Ανταμώσαμε, του έδωσα κάποια demo μου, παίξαμε, ήρθε και με είδε και εκεί που έπαιζα εκείνη την περίοδο κι έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας.
Μαζί του έχεις δώσει πολλές συναυλίες, αρκετές από αυτές για τους ομογενείς. Ποια τα συναισθήματα σου κάθε φορά που τραγουδάς την ‘Αμερική’ μπροστά σ’ ένα τέτοιο κοινό;
Κάθε σύναυλια είναι μοναδική, αλλά οι συναυλίες στο εξωτερικό έχουν μια άλλη μαγεία. Είναι που νιώθω πως οι άνθρωποι εκεί ειναι μακριά απ’ την πατρίδα τους και διψούν περισσότερο να ακούσουν τα τραγούδια και να στήσουν μια ελληνική γιόρτη. Δεν το βρίσκουν κάθε μέρα…
Τα μάτια τους είναι εκείνα που με συγκινούν. Και όχι μόνο οι Ελλήνες, αλλά και οι ξένοι που λαχταρούν να καταλάβουν το ρυθμό μας και να μπούν στο χορό!
Οι συναυλίες σας είναι μόνιμα sold out. Υπάρχει παρόλα αυτά κάποιο λάιβ που δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις;
Είναι δύσκολο να διαλέξω ενα συγκεκριμένο live, γιατί πάντα κάτι γίνεται που χαράζεται στη μνήμη μου. Οι άνθρωποι που γνωρίζεις κάθε φορά, ο διαφορετικός παλμός. Αν όμως πρέπει να διαλέξω ένα, τότε σίγουρα είναι η πρώτη μου συναυλία με την ομάδα του Σωκράτη στο Θέατρο Βράχων πριν 4 χρόνια. Ήταν πραγματικά πολύ έντονο! Η τεράστια αγωνία πριν τη συναυλία. Η πρώτη εικόνα όταν ανέβηκα στη σκηνή και αντίκρισα ένα ασφυκτικά γεμάτο θεάτρο. Τόσος κόσμος! Όλοι μαζί μου έμοιαζαν ένας ενιαίος άνθρωπος. Τόσο εντυπωσιακό, που ξέχασα την αγωνία και παραδόθηκα στην ομορφιά. Τα βήματα προς το μικρόφωνο και το υποστηρικτικό βλέμμα του Σωκράτη, αλλά και όλων των μουσικών. Πολύ ξεχωριστό live για μένα.
Εδώ και καιρό, γίνεται πολύς λόγος για το αν και τελικά πώς ορίζεται ένας καλλιτέχνης ή μουσικός ως έντεχνος. Ποια είναι η δική σου οπτική;
Γενικότερα με τις ταμπέλες και τις κατηγορίες δεν είμαι υπέρ και πολλές φορές δεν τις καταλαβαίνω κιόλας. Καταλαβαίνω τις επιρροές των ακουσμάτων. Τη διαφορετική έκφραση των κοινών κατά τ’ άλλα συναισθημάτων. Κάποιες φορές ο τρόπος έκφρασης είναι πιο λυρικός, άλλοτε πιο ποιητικός και κάποτε πιο άμεσος και σκληρός. Σίγουρα το έντεχνο ανήκει στην πρώτη περίπτωση. Στην ποιητική περιγραφή και αντίληψη του αισθήματος όσον αφορά τους στίχους, αλλά και τη μουσική. Έχει ευγένεια και αξιοπρέπεια. Εγώ είμαι υπέρ της καλής αισθητικής, κάτι το οποίο δεν έχει να κάνει με κατηγορίες. Παντού μπορείς να τη συναντήσεις.
Υπάρχει κάποιο μέρος που ‘χεις ονειρευτεί να τραγουδήσεις και δεν το ‘χεις καταφέρει ακόμα;
Έχω τραγουδήσει ήδη σε πολλά μέρη, από το Ηρώδειο και το Παναθηναϊκό στάδιο μέχρι τα πιο μικρά μπαράκια και ταβέρνες. Δεν είναι τόσο ο τόπος που κάνει τη διαφορά και ότι ορίζουν τα μάτια, αλλά το πως νιώθεις εσύ. Και προσπαθώ να νιώθω το ίδιο κέντρο μέσα μου, παντού. Φυσικά υπάρχουν πολλά υπέροχα μερή που θέλω να βρεθώ και να τραγουδήσω, κυρίως θέατρα, γιατί έχουν μια ιδιαίτερη αρμονία και ενέργεια. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να μπορώ να τραγουδάω και στο μπάνιο μου, κάτι που δεν κάνω ποτέ.
Όταν έχεις ελεύθερο χρόνο τι μουσική ακούς;
Ό,τι μπορείς να φανταστείς ανάλογα τη διάθεση. Οι γείτονές μου πρέπει να απορούν πολύ μαζί μου. Από Μozart, Ella Fitzgerald, Robert Johnson, Wim Mertens, Adele, Radiohead, Depeche mode, Rage against the machine, Mαρίκα Νίνου, Παγώνα Αθανασίου, Δημήτρη Μητροπάνο…
Πρόσφατα, παίξατε δωρεάν για να συλλεχθούν τρόφιμα και φάρμακα για το Κοινωνικό Παντοπωλείο και το Φαρμακείο του Δήμου Ζωγράφου. Υπάρχει ακόμα αλληλεγγύη μεταξύ μας; Πώς ένιωσες μετά το λάιβ;
Μετά το συγκεκριμένο live ένιωσα πως υπάρχει ελπίδα και αλληλεγγύη. Όχι πως πριν δεν το πίστευα, αλλά όταν το βλέπεις από κοντά είναι διαφορετικό. Το συναντάς και αλλού, αλλα όχι τόσο μαζικά. Οι άνθρωποι εκεί κάνουν πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Και το πιο σημαντικό είναι ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται. Μια σωστή αφορφή χρειάζεται για να μαζευτούμε και η μουσική νομίζω πως είναι η καλύτερη.
Νομίζω ότι χρειαζόμαστε λίγα λόγια για τον τεράστιο Σωκράτη Μάλαμα. Πώς είναι πίσω απ’ τη σκηνή που εμείς δεν μπορούμε να δούμε;
Είναι σαν να σου ζητάω να μου πεις δυο λόγια για κάποιον συγγενή σου. Τι να σου πω…
Δεν έχει κάποια διαφορά μπροστά και πίσω απ’ την σκηνή. Όση αγάπη και δοτικότητα βγάζει την ώρα που τραγουδάει και παίζει επάνω, το ίδιο είναι και κάτω. Είναι ένας άνθρωπος αγωνιστής, με βαθιά και ουσιαστική μόρφωση και πολύ καλό χιούμορ!
Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;
Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στο στούντιο όπου ετοιμάζω τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο, με δικό μου υλικό. Όσον αφορά το μούσικο κομμάτι, λοιπόν, το άμεσο σχέδιο είναι να ολοκληρωθεί ο δίσκος και να παρουσιαστεί παρέα με την ομάδα μου. Ανυπομονώ…
