Η αδυναμία μας στο έργο του Κέντρου Ζωής, μοιάζει δεδομένη από την πρώτη στιγμή που τους γνωρίσαμε στα γραφεία τους, παρακολουθώντας και αποτυπώνοντας σε βίντεο τις δράσεις και το κέφι τους για μια ζωή που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάντα συνεχίζεται. Η αγκαλιά των ανθρώπων αυτών, ανοίγει κάθε φορά που κάποιος πρέπει να ορθώσει ανάστημα μπροστά στον HIV και το AIDS, δίνουν φωνή στην ψυχή τους, για να νικήσουν τους φόβους τους.
Με αφορμή τη νέα καμπάνια “Κάνε το πρώτο βήμα και στην προφύλαξη σου”, που αποτελεί την πρώτη συντονισμένη προσπάθεια ενημέρωσης των γυναικών σχετικά με τον HIV και το AIDS στην Ελλάδα, το Κέντρο Ζωής μεταφέρει το μήνυμα ότι ο HIV αφορά και τις γυναίκες.
Τα πρόσωπα της καμπάνια αυτής, η Λένα Δροσάκη, η Λένα Παπαληγούρα, η Ιωάννα Παππά και η Γιούλικα Σκαφιδά, είναι οι γυναίκες που σου μοιάζουν. Έχουν τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια κολλήματα και σκέψεις. Στο Provocateur, μίλησε η Γιούλικα Σκαφιδά που πολύ την γουστάρουμε τόσο για το ταλέντο της όσο και για τη στάση της στο χώρο.
Αρχικά, θέλησα να μάθω τον λόγο που αποφάσισε να πάρει μέρος στη συγκεκριμένη καμπάνια “Νιώθω πως ως μέλος αυτής της κοινωνίας, πρέπει να συνεισφέρω εμπράκτως και εγώ στη δημιουργία μιας καλύτερης και υγιούς κοινωνίας, όπου οι άνθρωποι θα ζουν με ίσα δικαιώματα και δεν θα καταπιέζονται εξαιτίας των επιλογών τους από τους συμπολίτες τους. Το όνειρό μου είναι να ζω σε μια χώρα, της οποίας οι πολίτες θα έχουν κοινωνική συνείδηση και θα βοηθούν το κοινωνικό σύνολο, ο καθένας από όποιο πόστο μπορεί. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της ιδεολογίας, είπα “ναι” και θα πω “ναι” σε οποιαδήποτε κίνηση έχει σκοπό να ενημερώσει τους συμπολίτες μου και να τους απαλλάξει από προκαταλήψεις, όπως αυτή της χρήσης προφυλακτικού. Εμείς οι ηθοποιοί, αν μη τι άλλο, μπορούμε και οφείλουμε να αξιοποιήσουμε την όποια αναγνωρισιμότητα μας έχει χαρίσει αυτή η δουλειά, για να γίνουμε μπροστάρηδες σε τέτοιου είδους καμπάνιες”.
Σκέφτομαι πως ακόμη και σήμερα, σε μια κοινωνία που τρέχει και δεν φτάνει, οι γυναίκες εξακολουθούν να επιβραδύνουν στο θέμα της προφύλαξης “Θεωρώ πως οι γυναίκες, αν και έχουν αναλάβει με επιτυχία πολλαπλούς ρόλους σήμερα έχοντας αποδείξει πως ο όρος “ασθενές φύλλο” ακούγεται παλιομοδίτικος και αστείος πλέον, αντιμετωπίζουν θέματα, όπως αυτό της χρήσης προφυλακτικού, ως καθαρά ανδρικές υποθέσεις. Για να κατανοήσουμε πόσο λανθασμένη είναι μια τέτοια αντιμετώπιση εκ μέρους της πλειοψηφίας των γυναικών, αρκεί να σκεφτούμε πως περισσότερο από το 50% των ανθρώπων που ζουν με τον HIV παγκοσμίως είναι γυναίκες, ενώ στην Ευρώπη 1 στις 3 διαγνώσεις HIV αφορά σε γυναίκες, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης & Ελέγχου Νοσημάτων (ECDC) αντίστοιχα“.
Έχω την αίσθηση ότι τα νέα κορίτσια που τόσο πολύ είναι πλέον μέσα στα πράγματα, επιμένουν να μην επιμένουν στην προσωπική τους ασφάλεια “Οι νέοι κάθε εποχής έχουν να αντιμετωπίσουν διάφορες ανασφάλειες, όπως να είναι αρκετά “cool” και αρεστοί. Στο πλαίσιο αυτής της ανασφάλειας, ειδικά τα νέα κορίτσια, νομίζω πέφτουν στην παγίδα, από φόβο κυρίως, να μην γίνουν απαιτητικές και αφήνουν την σεξουαλική πρωτοβουλία στα αγόρια. Φοβούνται μήπως χαρακτηριστούν ως αρκετά έμπειρες, άρα και εύκολες. Επίσης, ένα μεγάλο αγκάθι είναι και η έλλειψη ενημέρωσης σχετικά με τη σεξουαλική επαφή των νέων, καθώς το σχολείο αλλά και οι γονείς συχνά αποτυγχάνουν να ενημερώσουν τους νέους για θέματα που αφορούν στο σεξ. Κι αυτό συμβαίνει, είτε γιατί υπάρχει ταμπού, είτε γιατί δεν υπάρχει σωστή επικοινωνία”.
Όταν γυναίκες μιλάνε για γυναίκες, το ερώτημα του κατά πόσο έχουμε κατακτήσει την ισότητα και κατά πόσο έχουμε αυτοσαμποταριστεί, δεν θα μπορούσε να λείπει “Θεωρώ πως σιγά-σιγά, με ψυχραιμία και με ωριμότητα, η σύγχρονη γυναίκα κατέρριψε πολλά κοινωνικά ταμπού και πολλές “εναντίον της προκαταλήψεις”. Ήρθε η ώρα να δούμε σφαιρικά τη θέση της γυναίκας μέσα στη σημερινή κοινωνία και να απαλλαγούμε από ένα ακόμα ταμπού που ορίζει τη χρήση προφυλακτικού, ως ανδρική υπόθεση. Σίγουρα, δεν είναι εύκολο να αλλάζεις μια κοινωνία και τα μέλη της. Θέλει χρόνο να ωριμάσουν οι ιδέες και να γίνουν πράξεις. Δε μπορώ να κατηγορήσω τις γυναίκες που πολλές φορές πέφτουν θύματα αυτών των ταμπού. Συνήθως, οι ιδέες ριζώνουν στα μυαλά των ανθρώπων από την παιδική ακόμα ηλικία και δύσκολα αλλάζουν. Παρόλο αυτά, οι γυναίκες σήμερα θα πρέπει να έχουν πάντα στο μυαλό τους τη θέση τους στη σημερινή κοινωνία και τις διαφορές στη συμπεριφορά τους, σε σχέση με τις συμπεριφορές παλαιότερων γενεών γυναικών”.
Μου εξηγεί ότι οι γυναίκες σήμερα πρέπει να παλέψουν με δύναμη, ώστε να κληροδοτήσουν μια καλύτερη κοινωνία στις επόμενες γενιές και θυμάται το δικό της “πρώτο βήμα”… “Το πρώτο δικό μου σημαντικό βήμα έγινε τη μέρα που συνειδητοποίησα πως εγώ θα ορίσω τη ζωή μου, με οδηγό πάντα τις άξιες που έλαβα από τους γονείς μου και τους δασκάλους μου. Η φράση “παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου” είναι χιλιοειπωμένη, αλλά έρχεται μία στιγμή στη ζωή μας, που συνειδητοποιούμε τί ακριβώς σημαίνει και τότε, ο δρόμος αυτός δεν έχει γυρισμό. Είναι ένα σταυροδρόμι που θα συναντήσουμε όλοι και η επιλογή που θα κάνουμε θα μας ακολουθεί για πάντα. Νομίζω πως έπραξα σωστά και πηρά τη ζωή στα χέρια μου, έκανα τις επιλογές που ήθελα και ας έρχονταν, πολλές φορές, σε σύγκρουση με την γνώμη των πολλών. Η κοινωνία οφείλει να εξελίσσεται, μακριά από ψευδαισθήσεις και παγίδες. Αλλά τι είναι τελικά μια κοινωνία, αν όχι αποκλειστικά τα μέλη της;“.
