Το Paris Match τη χαρακτήρισε “γεγονός της χρονιάς”. Προσωπικά μπορώ με σιγουριά να πω ότι πρόκειται για μια απ’ τις λίγες βιογραφίες που έχω απολαύσει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια. Έχοντας μάθει τη Δαλιδά μέσα από εκείνη την περίφημη ιστορία του Ντιρλαντά και του Σαββόπουλου (τη διηγείται εδώ με πολύ ταλέντο ο Νιόνιος), έκατσα στη θέση μου περιμένοντας μια μελούρα “χορευτική και σκέτη από γιουβέτσι”. Τελικά το φαγητό ήταν μούρλια, η Δαλιδά έχει τραγουδήσει τα πιο γνωστά τραγούδια όλης της Ευρώπης, κι εγώ έφυγα απ’ την αίθουσα με 10 και βάλε λόγους για να δεις τη βιογραφία της. Εδώ απλώς κρατάω τους 5 πιο… καραμπινάτους.
1. Γιατί η τύπισσα είχε στ’ αλήθεια “Ζωή σαν Μυθιστόρημα”.
Ναι ρε φίλε, το ξέρω, είναι κλισεδιά. Όμως είναι κι αλήθεια. Ιταλίδα στο Κάιρο, μπούλινγκ απ’ τα παιδάκια στο σχολείο, o πατέρας της φυλακίζεται και βασανίζεται (επειδή είναι Ιταλός!) το ’39. Ύστερα όμως η Γιολάντα (που αργότερα θα γίνει Δαλιδά) κερδίζει διαγωνισμούς ομορφιάς, κι αρχίζει μια τεράστια επιτυχία στο τραγούδι. Κι εκεί που λες: “ωραία, τώρα πια πέτυχε κι ηρέμησε…” ωπ! Μια αυτοκτονία. Κι ύστερα, άλλη μία. Και γενικά θανατικό πολύ στο “δαλιδέικο”, ένα θανατικό που οδήγησε και την ίδια στο πικρό φινάλε της. Οπότε, ανακεφαλαιώνοντας: Αίγυπτος, μπούλινγκ, Β’ παγκόσμιος, βασανιστήρια, τεράστια επιτυχία, αυτοκτονίες, αυτοκτονίες, αυτοκτονίες… Αδερφέ, καθαρά και ξάστερα, αν δεν ήταν αληθινή ιστορία δεν θα την πίστευε κανείς!
2. Γιατί η Λίζα Αθουέλος έβαλε όρεξη, αλήθεια και ταλέντο στην κάμερά της.
Πώς το γράφω στην εισαγωγή; “Χορευτικό και σκέτο από γιουβέτσι”; Ε λοιπόν, όσο η Δαλιδά είναι “άλλη μια διάσημη τραγουδίστρια”, τόσο κι η ταινία της Αθουέλος είναι… νηστίσιμη. Βλέπεις, η Γαλλίδα σκηνοθέτης παίζει. Παίζει με τον χρόνο: όλο το πρώτο μέρος αποτελείται από φλας μπακ με κέντρο την απόπειρα αυτοκτονίας της ντίβας. Παίζει με τις σχέσεις και τους έρωτες που γέννησαν την κατάθλιψη της ηρωίδας της. Παίζει με την ατμόσφαιρα, που τη βλέπεις ολοζώντανη μπροστά σου να εξελίσσεται: απ’ τα χρόνια του πολέμου στο αθώο ’60, το γοητευτικό ’70 (με τα αυτοκίνητα και τα στενά σακάκια), το έντονο, φαντασμαγορικό και… “λίγο” κιτς ’80. Με ένα μόνο δεν παίζει η Αθουέλος, με την αλήθεια. Το επιβεβαιώνει η παρουσία του Ορλάντο (αδερφός και παραγωγός της Δαλιδά) που συμμετείχε στο σενάριο: αυτή η απίθανη, συνταρακτική, υπερβολική θα ‘λεγες ιστορία, είναι αληθινή ως το κόκαλο!
3. Γιατί έχει πολλά τραγούδια, αλλά ξέρει πώς να τα χρησιμοποιήσει.
Ξέρω, ξέρω, όπου υπάρχουν πολλά τραγούδια υπάρχουν και πολλά χασμουρητά. Σε γενικές γραμμές ο κανόνας είναι σωστός, όμως εδώ δεν είναι έτσι. Κι αυτό γιατί η Αθουέλος (όπως η ίδια παραδέχτηκε) πρώτα τοποθέτησε τα τραγούδια κι ύστερα έγραψε το σενάριο. Και κάπως έτσι, κάθε κομμάτι δεν γεμίζει απλώς το (ηχητικό ή χρονικό) κενό, αλλά διηγείται, συμπυκνώνει, μεταφέρει συναισθηματικά και σεναριακά τα γεγονότα. Όχι, σε καμία περίπτωση το Ciao Amore δεν είναι μιούζικαλ. Όμως χρησιμοποιεί τα (πασίγνωστα) τραγούδια της ηρωίδας του, με τρόπο ξεκούραστο, ιντριγκαδόρικο και ιδιοφυή. Χειροκρότημα.
Υ.Γ: Bambino, Je Suis Malade, Paroles, Besame Mucho και η ιταλική εκδοχή του Bang Bang κάνουν την εμφάνισή τους.
4. Γιατί το κάστινγκ είναι… οσκαρικό!
Όταν ο Γούντι Άλεν μιλάει για “Όσκαρ Κάστινγκ”, κάτι τέτοιες ταινίες έχει στο νου του. Οι τίτλοι τέλους επιβεβαιώνουν του λόγου (του) το αληθές, που έτσι κι αλλιώς υποψιάζεσαι σ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ. Δεν μιλάμε μόνο για εξωτερική ομοιότητα ηθοποιού – χαρακτήρα. Όχι, στο Ciao Amore, ηθοποιοί και χαρακτήρες μοιάζουν και… φυσιογνωμικά. Ο εγωιστής Ορλάντο, ο παθιασμένος Λουίτζι, ο γεμάτος κατανόηση Λουσιέν, ο πλέι-μπόι Ρισάρ. Μα πάνω απ’ όλα… (Τσέκαρε παρακάτω).
5. Γιατί έχει μια Δαλιδά, πραγματική αποκάλυψη!
Αν έχεις δει τη “Μπαρντό του τραγουδιού” στη σκηνή, ξέρεις πως το να ρισκάρει μια ηθοποιός να την αγγίξει είναι επικίνδυνο. Όταν δε, αυτή η ηθοποιός ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΙΞΕΙ άλλο μεγάλο ρόλο στην καριέρα της, μιλάμε πια για σκέτη τρέλα! Η Σβέβα Αλβίτι αποδείχτηκε εξαιρετικά τρελή και με άγνοια κινδύνου. Και μπράβο της! Διαβασμένη, ταλαντούχα, έφερε ολοζώντανη της Δαλιδά στο πανί κι ατόφια όλα τα περίφημα χαρακτηριστικά της: το γέλιο, το βλέμμα που ποτέ δεν σε κοιτάζει τελείως, τις περίφημες “μηχανικές” κινήσεις του κεφαλιού και των χεριών στα χαρούμενα τραγούδια, την αγέρωχη θλίψη της την ώρα που τραγουδούσε μελαγχολικά. Δαλιδά, Σβέβα, ή όπως αλλιώς σε λένε, υποκλίνομαι!
Η ταινία Ciao Amore… Dalida κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη 30 Μαρτίου στους κινηματογράφους.
