Στη σχολική μου πορεία έχω να υπερηφανεύομαι για πολλές αποβολές. Τις χάρηκα όλες, χωρίς να με προβληματίσει καμία. Στην τρίτη λυκείου όμως, την ώρα της λογοτεχνίας έμελλε να έρθω αντιμέτωπη με όλα τα στερεότυπα αυτής της κοινωνίας. Τη Σονάτα του Ρίτσου, την είχα ερωτευτεί χρόνια πριν. Είπα λοιπόν στη φιλόλογο, ότι μου αρέσε όταν την απαγγέλει η Μελίνα.
“Πέρασε έξω Λύκου! Έχω κουραστεί να ακούω τόσα χρόνια για αυτήν την πόρνη που ξελόγιαζε τους άντρες και το έπαιζε αντιστασιακή. Ένα παλιοθήλυκο ήταν και φρόντισε να της μοιάσεις”
Έτσι, κατάλαβα από νωρίς ότι η κοινωνία τραβά μεγάλο ζόρι με τη σεξουαλικότητα, τόσο τη δική της όσο και των άλλων. Επίσης, συνειδητοποίησα ότι οι αγώνες επιτρέπονται να δίνονται από συγκεκριμένο προφίλ ανθρώπων, που συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα κατασκευασμένα πρέπει μας.
Η Μελίνα που γεννήθηκε σαν σήμερα, πέρασε στην ιστορία με το μικρό της όνομα, όπως συμβαίνει με όλους εκείνους μου έχτισαν μια σχέση παράφορης αγάπης και μίσους με τον λαό. Ο πρώτος άντρας της ζωής της ήταν ο Σπύρος Μερκούρης, δήμαρχος Αθηναίων.
“Το στόμα του μύριζε γλυκύτερα από το στόμα οποιουδήποτε άντρα που γνώρισα ποτέ. Αγαπούσε τη γυναίκα του και την απατούσε. Αγαπούσε τους γιους του και τους φρόντιζε. ένιωθε πάθος για μένα κι αυτό έκανε τα παιδικά μου χρόνια πολύ ευτυχισμένα. Ο Σπύρος ήταν παππούς μου”
Κόρη του επίσης πολιτικού Σταμάτη Μερκούρη, λάτρεψε το θέατρο μιας και πίστευε ότι συνδέονται άρρηκτα με την πολιτική.
“Ήθελα φωνογράφο κι αναρωτιόμουν πώς μπορώ να τον αποκτήσω και σκέφθηκα με την πειθώ. Λοιπόν, πήγα στον καθρέφτη κι άρχισα να λέω, “θα ήθελαν πάρα πολύ ένα φωνογράφο και αν δεν μου τον δώσεις θα είναι πάρα πολύ μεγάλη δυστυχία για μένα” κι άρχισα να αυτοσυγκινούμαι. Στο τέλος συγκινήθηκα πάρα πολύ και γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα”
Φαντάζομαι ότι πολλοί ξενερώνετε με τα παραπάνω λόγια. Προσωπικά, με γοητεύει το θάρρος της δημόσιας έκθεσης. Η σεξουαλικότητα της κίνησης και της φωνής της, το βροντερό γέλιο της. Το άμετρο ενδιαφέρον της για το αντίθετο φύλο, που προκαλούσε ασφυξία σε κάθε στερημένο από φαντασία και ελευθερία άνθρωπο.
Διάβασα πολλά, καλά αλλά και αισχρά για αυτήν την προσωπικότητα. Πρέπει όμως να ξέρεις φίλε ότι σχόλια όπως “ανοργασμικιά”, “έβλεπε τσόντες”, “παλιοπούτανο” και “πηδιόταν με τον εχθρό”, είναι ξεμωράματα μιας στερημένης κοινωνίας που δεν αντέχει την ευχαρίστηση στο πρόσωπο των ανθρώπων της. Νομίζω βέβαια, ότι όλα αυτά τα σχόλια τα διασκέδαζε με τη ψυχή της.
“Είμαι πολύ τσιγγάνα για να κάνω κανονική ζωή γυναίκας. Χαίρομαι να ξυπνάω αργά, να κοιμάμαι αργά, να έχω φίλους, με δυο λόγια να κάνω ζωή σουλτάνου. Θέλω η μέρα μου να τελειώνει τα χαράματα. Στην πραγματικότητα είμαι μια αδάμαστη τρελή”
Είναι υπερεκτιμημένη η Μελίνα; Μπορεί και να είναι, δεν ξέρω! Κοιμόταν με Γερμανούς αξιωματικούς στην Κατοχή και στη Χούντα βρήκε ευκαιρία να ξεπλύνει την ντροπή της; Πιθανόν να έγινε έτσι. Όμως η φωνή της υψώθηκε σε όλο τον κόσμο όταν της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια. Φώναζε στα κανάλια ότι οι συνταγματάρχες έθαψαν την δημοκρατία στην Ελλάδα και ότι η Ευρώπη πρέπει να τη στείλει στο διάολο. Αυτό, με αφορά περισσότερο. Αν έκανε σεξ με όποιον την έκανε να ιδρώνει στη σκέψη του, όχι.
“Μπορούν εμένα να μου πουν ότι δεν είμαι Ρωμιά; Έσκασα στα γέλια. Η ιθαγένεια κυλάει στις φλέβες μου από χιλιάδες χρόνια. Είναι κάτω από το κόκαλο μου, μέσα στο μεδούλι μου”
Επίσης, με αφορά ο άνισος αγώνας για τη διεκδίκηση των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Η εκμετάλλευση του εαυτού της για ένα κοινό ελληνικό όρμα, για το αυτονόητο αίτημα να επιστρέψουν τα Μάρμαρα εκεί που ανήκουν, να πάψει ο ακρωτηριασμός. Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα. Υπάρχουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, τόνιζε με κάθε ευκαιρία.
“Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν για μας τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Είναι η υπερηφάνεια μας, είναι οι θυσίες μας. Είναι το ευγενέστερο σύμβολο τελειότητας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι οι φιλοδοξίες μας και το ίδιο τι όνομα μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας. Είμαστε έτοιμοι να πούμε ότι θεωρούμε όλη την πράξη του Elgin σαν άσχετη προς το παρόν. Λέμε στην Βρετανική Κυβέρνηση: Κρατήσατε αυτά τα γλυπτά για δύο σχεδόν αιώνες. Τα φροντίσατε όσο καλύτερα μπορούσατε, γεγονός για το οποίο και σας ευχαριστούμε. Όμως τώρα στο όνομα της δικαιοσύνης και της ηθικής παρακαλώ δώστε τα πίσω”
Προκειμένου να κάνει εφικτή την επιστροφή των Γλυπτών, το 1989 κήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή ενός νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Από την ίδια ξεκίνησε επίσης ο ευρωπαϊκός θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας.
Έμοιαζε με άλογο κούρσας, που όποιος πόνταρε πάνω του κέρδιζε. Από τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μιχάλη Κακογιάννη στις Τέχνες μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου στην πολιτική. Εκείνη έπαιξε τα ρέστα της με τον Ζιλ Ντασέν, τον άντρα που λάτρεψε μέχρι το τέλος.
Αυτή ήταν η Μελίνα! Γεννήθηκε και πέθανε επιλέγοντας να εμπιστευτεί τα πάθη και το μυαλό της. Ένας συνδιασμός που την πέρασε στην ιστορία. Θα ξανάρθει, όταν επιστρέψουν τα Μάρμαρα, θα ξαναγεννηθεί και θα μας προκαλέσει φιλώντας ένα ένα τα παιδιά του Πειραιά!
