Όταν το 1957 με τις συνθήκες της Ρώμης, οι Ευρωπαϊκές χώρες άνοιγαν τον δρόμο για την ισότητα των φύλων, μάλλον δε φαντάζονταν ότι περίπου 60 χρόνια μετά θα υπήρχαν αμφιβολίες για το θέμα. Τότε για πρώτη φορά επιβλήθηκε στους εργοδότες να δίνουν ίσους μισθούς για την ίδια εργασία σε άντρες και γυναίκες. Οι προοδευτικοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλλου και οι φεμινιστικές οργανώσεις είχαν ήδη πάρει μια μικρή νίκη που τους οδηγούσε με ασφάλεια στο μέλλον. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.
Εκείνη την εποχή ενώ θεωρητικά η ισότητα ήταν γεγονός, πρακτικά οι κοινωνίες δεν λειτούργησαν έτσι. Για παράδειγμα, όταν στην Ελλάδα οι γυναίκες κλήθηκαν να ψηφίσουν, οι αρχές κωλυσιέργησαν επιδεικτικά έτσι ώστε εκείνες να μην προλάβουν να εγγραφούν στους εκλογικούς καταλόγους. Έτσι παρατηρήθηκε το γεγονός της ύπαρξης γυναίκας υποψήφιας βουλευτή την ίδια στιγμή που στο σύνολό τους οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου!
Γυναίκες και πολιτική
Από αρχαιοτάτων χρόνων, οι γυναίκες δεν είχαν λόγο στην πολιτική και στα κοινωνικά δρώμενα. Ακόμα και στον αθλητισμό της κατά τα άλλα αρκετά προοδευτικής αρχαίας Ελλάδας, επιτρεπόταν μόνο σε άντρες να παρακολουθούν και να συμμετέχουν σε αγωνίσματα. Η κόρη του Διαγόρα, Καλλιπάτειρα, παραβίασε τους κανονισμούς για να θαυμάσει τον γιο της, προδόθηκε από την έντονη έκφραση της χαράς της, ωστόσο δεν τιμωρήθηκε με θάνατο (αυτή ήταν η ποινή), γιατι υπήρχαν πολλοί (άντρες) ολυμπιονίκες στην οικογένειά της.
Από την άλλη πλευρά, σήμερα, παρακολουθήσαμε τον πρωθυπουργό του Καναδά (χώρα για την οποία οι έρευνες είναι πολύ ενθαρρυντικές) να πρέπει να εξηγήσει στους δημοσιογράφους για ποιο λόγο επέλεξε να μοιράσει τα υπουργεία της κυβέρνησης, εξ ημισείας σε άντρες και γυναίκες. Η απάντησή του, τα είπε όλα.
Γελοία ερώτηση. Αλλά με εξαιρετικά κατατοπιστική απάντηση. “Είναι 2015” και δεν θα έπρεπε καν συζητάμε για την ισότητα των φύλλων. Ο Καναδάς μοίρασε τις θέσεις σε αντίθεση με το ευρωκοινοβούλιο που το 63% απαρτίζεται από άντρες ενώ μόλις το 37% από γυναίκες. Το ποσοστό αυτό είναι το υψηλότερο που έχει εμφανιστεί ποτέ στο θεσμό.
Γυναίκες και εργασία
Σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της, οι γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση αμείβονται, κατά μέσο όρο, κατά 17,5% χαμηλότερα από τους άνδρες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Και όμως, αυτό το στατιστικό είναι από το (όχι και τόσο μακρινό) 2011, δεν είναι από το 1980. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι ο μέσος μισθός μιας γυναίκας στην Ε.Ε. είναι 16,3% χαμηλότερος από τον αντίστοιχο του άνδρα. Φυσικά δεν γίνεται καν λόγος για τις υψηλόβαθμες θέσεις και εκείνες των Διευθυνόντων Συμβούλων, όπου οι γυναίκες καταλαμβάνουν λιγότερο από το 2% των θέσεων.
Όσο μεγαλύτερη ανάλυση επιχειρηθεί στα επιμέρους οικονομικά στοιχεία που μπορούν να τεθούν σε σύγκριση, τόσο μεγαλύτερο φαίνεται το πρόβλημα. Γιατί είναι προφανές πως υπάρχει πρόβλημα. Αν και θεωρούμε πως η Ευρώπη είναι αρκετά μπροστά σε θέματα ισότητας των φύλων, εν τούτοις φαίνεται πως η αλήθεια απέχει αρκετά από αυτή την άποψη.
Όπως θα δεις και σε αυτό το βίντεο:
Η άλλη πλευρά
Φυσικά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, αλλά δεδομένα καταλαμβάνει πολύ μικρότερο χώρο στο χάρτη της (αν)ισότητας των δύο φύλων. Όσο υπέρμαχος της ισότητας κι αν είσαι, δε μπορεί να μην αναγνωρίσεις πως υπάρχει.
Κορίτσια από όλο τον κόσμο έχοντας κατανοήσει πως το γυναικείο σώμα “πουλάει”, επιχειρούν να το προβάλλουν με τρόπο που θα τους αποφέρει χρήματα. Γεμίζουν τα social media με φωτογραφίες και δημιουργούν αυτοκρατορίες από followers προτιμώντας έναν τρόπο ζωής ο οποίος επιβάλλει στη γυναίκα να είναι χαμηλότερα από τον άντρα για να μπορεί να αποκομίζει οικονομικά ωφέλη από αυτό.
Θα το ξαναπούμε. Αυτή είναι η μειοψηφία. Αλλά είναι υπαρκτή και συνεχώς αυξανόμενη, γιατί η κρατούσα αντίληψη θέλει τη γυναίκα λιγότερο σημαντική στο σύγχρονο τρόπο ζωής. Έτσι κάθε μέρα γεννιούνται κορίτσια που θα μεγαλώσουν με αυτό το πρότυπο.
Είναι κι αυτό, όπως σχεδόν τα πάντα στη ζωή, θέμα παιδείας. Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν σε πατριαρχικές και ανδροκεντρικές κοινωνίες, τόσο το στερεότυπο θα διαιωνίζεται. Κι αν θεωρείς ότι “έλα μωρέ 2015 έχουμε, είστε υπερβολικοί” θα σου πρότεινα να πας μια βόλτα στην επαρχία και να μην βγάζεις συμπεράσματα μόνο από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Μια γύρα στα social media (που είναι μια πολύ ρεαλιστική μικρογραφία της κοινωνίας και ταυτόχρονα μηδενίζει τις αποστάσεις) θα σε πείσει.
