H Rosalía ήρθε και σάρωσε· τόσο απλά. Μας έπιασε από το λαιμό με την εκρηκτική έναρξη του Saoko και μας άφησε μία ώρα και ένα τέταρτο μετά ζαλισμένους από την εκθαμβωτική της παρουσία πάνω στην κεντρική σκηνή του Release Athens x SFN Nostos, έχοντας στο ενδιάμεσο δημιουργήσει μια τρομερή και αξιομνημόνευτη σύνδεση με το κοινό. Σίγουρα βοήθησε το ότι τυλίχθηκε με την ελληνική σημαία ή ότι μίλησε αρκετά στα ελληνικά, όμως δεν ήταν τα εύκολα (ή όχι και τόσο) τρικ που μας καθήλωσαν. Δέσποσε στην σκηνή με το εκτόπισμα μιας pop star διεθνούς εμβέλειας,  με απόλυτο έλεγχο πάνω όχι μόνο στο υλικό της αλλά και στον τρόπο που δίνει σωματική διάσταση της ερμηνεία της. Ήταν σοκαριστική η ευκολία με την οποία μετέβαινε από τη σωματική έκφραση της σεξουαλικότητας της σε εκείνη της ευαλωτότητάς της, χωρίς ταυτόχρονα να αγνοεί τη βασική συνθήκη ενός τέτοιου live: όσοι το παρακολουθούν θέλουν να περάσουν καλά: να διασκεδάσουν, να χορέψουν. Και το να μοιραστούν στα social media.

Ίσως όχι τυχαία, όσα συνέβησαν στο stage να μην μας απασχολήσουν περισσότερο από όσο μας απασχολεί ένα βίντεο στο ΤikTok και πιο πολύ θα συζητάμε το πρώτο live της Rosalía για το πώς τελικά θα το θυμόμαστε στα επόμενα χρόνια. Κατ’ αρχήν, αν θα διατηρήσει τον προσδιορισμό «πρώτο», που σημαίνει ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα στη χώρα μας (εκείνη τουλάχιστον έδειξε ότι πέρασε πάρα πολύ καλά) ή αν θα το αποκαλούμε «μοναδικό», με τους διοργανωτές να επιμένουν σε πιο ασφαλείς επιχειρηματικά συνταγές (γεμάτη ήταν η Πλατεία Νερού, αλλά δεν κοιτάμε εμείς κάθε βράδυ τα κελιά του excel. Έπειτά, αν θα θεωρηθεί ως ληξιαρχική πράξης γέννησης μιας νέας συναυλιακής γενιάς, μεγαλωμένης μέσα στην οργανική σχέση της Gen Z με την τεχνολογία. Αν παλιότερα, περιμέναμε ένα συγκρότημα να κερδίσει πόντους επιδιδόμενο σε ένα τεχνολογικό πορνό επί σκήνης (με visuals, φώτα, εφέ κτλ), πλέον, όταν ένα πανίσχυρο smartphone βρίσκεται στα χέρια σχεδόν κάθε 20άρη, η σχέση αυτή δεν γίνεται ακριβώς ισότιμη, αλλά είναι σίγουρα αμφίδρομη και αλληλοτροφοδοτούμενη.

Η Rosalía έφερε στην πλατεία Νερού μια σκηνή από το παρόν, το εδώ και τώρα αυτών των events. Πριν το live δεν γινόταν να μην σχολιάσεις τη στυλιστική νόρμα που έχει δημιουργήσει το Coachella. Αυτό όμως που για μένα είναι μερικές φωτογραφίες ξένων μέσων και μερικά posts στον Instagram, για την πλειοψηφία των νεαρών αγοριών και κοριτσιών η απόσταση είναι πολύ μικρότερη: το νυσταλέο swipe στα βίντεο του TikTok, ένα-δυο tutorials και η εντελώς απενοχοποιημένη συμμετοχή στο marketing activation μεγάλου χορηγού που αναλάμβανε δωρεάν να επιμεληθεί το «συναυλιακό» μακιγιάζ του κοινού.

Στη διάρκεια δε του live αντιλαμβανόσουν πως όσα έβλεπες ήταν κομμένα και ραμμένα για το TikTok και το Instagram (και αυτό γράφεται δίχως αρνητική χροιά). Αν έπαιρνες το μάτι σου από τη σκηνή και κοίταζες τα matrix εκεί έβλεπες μια τελείως διαφορετική συναυλία, αφού ένας videographer που δεν βρισκόταν απλώς πάνω στη σκηνή, αλλά δίπλα στη Rosalía προκειμένου να τροφοδοτεί με υλικό σε τις γιγαντοοθόνες. Ο χρόνος των κομματιών δεν ξεπερνούσε τα δύο λεπτά, θέτοντας έναν  άτυπο πήχη για το πού βρίσκεται το συναυλιακό attention span. Όσο για τις μικρότερες οθόνες φυσικά μπήκαν και αυτές στο παιχνίδι. Ναι, χρόνια τώρα οι αναπτήρες έχουν αντικατασταθεί από τους φακούς των κινητών, όμως εδώ σχεδόν κάθε κίνηση της Ισπανίδας ήταν και μια ευκαιρία για ποστάρισμα ή ακόμα και για μια κλήση στο Facetime. Μπροστά μου, πχ, μια παρέα καλούσε διαδοχικά κολλητούς/ες για να τους δείχνουν εικόνα από τα matrix -και δεν ήταν η μόνη που το έκανε.

Με το που άναψαν τα φώτα της κεντρικής σκηνής, το διαχρονικό αθόρυβο σινιάλο κάθε διοργάνωσης για να μας πει με ευγενικό τρόπο να πάμε σπίτια μας, πέρα από τη χαρά για όσα είδα αισθάνθηκα και ότι έβαλα μια «νέα σειρά» (άρα ότι βρίσκομαι ένα κομμάτι πιο κοντά στη συναυλιακή αποστρατία). Εικάζω ότι αυτή ήταν η αίσθηση και για εκείνο το μέρος του κοινού που νιώθει οικεία μέσα σε ένα πλήθος το οποίο το μετρά με παραλλαγές στην αραίωση των μαλλιών, στο μέγεθος της κοιλίτσας και στο γκριζάρισμα των τριχών. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού μια χαρά εξοικειωμένο ήταν με όσα σε εμάς μπορεί να φαίνονταν «εξωτικά»

Ας μην γκρινιάζουμε επειδή δήθεν περνάμε από την εποχή της βίωσης μιας ζωντανής εμφάνισης σε εκείνη της κατανάλωσης της ως θεάματος. Οι αναμνήσεις είναι φτιαγμένες από τα ίδια υλικά, με ή χωρίς ένα smartphone σηκωμένο μπροστά στο πρόσωπο. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων διψά να αποθηκεύσει και να ποστάρει τις δικές της.